O porijeklu riječi “badnjak” i originalnom
značenju Badnjeg dana, ili Badnjice, etimolozi nisu nikad ništa sigurno rekli.
Neki su to dovodili u vezu sa riječju “badanj”, što je bukvalno PONOR,
BEZDAN.
Porijeklo naziva “badnjak” Petar Skok nalazi u
riječi “bdenje” za koje pretpostavlja da je postalo od “indoevropskog *budh-
> slav. bbd- (lit. budétï)” [1]. Po tom njegovom *budh
on izvodi porijeklo naziva “badnjak” i “badnji” [2]. Evo šta još
kaže Skok:
“... badnjak, bug. bădnik u dva
značenja: 1° to i badnji dan (ŽK, badnjaK); 2° drvo ili panj koji
se pali uoči Božića, folklorni običaj koji ima svoj ceremonijal i svoju
simboliku.” [3]
Krajem 20. i početkom 21. vijeka pojavila se
tvrdnja da je naziv “badnjak” izveden od glagolske imenice “bdenje”
od pretpostavljene riječi *bādna, koje se odnosi na bdenje [4],
tj. nespavanje.
Dakle, Petar Skok tvrdi da je “badnjak”
postanjem od njegove pretpostavljene, tj. izmišljene i navodno “indoevropske”
riječi “*budh” sa značenjem “bdenje”, dok Aleksandar Loma
pretpostavlja da je od njegovog hipotetičkog “*bādna” sa značenjem “bdenje”
[5]. Ni jedan ni drugi nisu rekli istinu i namjerno su slagali služeći crkvenoj
laži koja ulazi u uši neupućenog naroda kao sveta crkvena istina.
Šta znači naziv BADNJAK i od čega je riječ nastala?
U srpskom postoje nazivi BADNJAK, BADALJ i BADLJE i
sve počinju korijenskom osnovom BAD.
Šta je BADALJ? BADALJ je kad se jedna trepavica
savije pa žulja oko, ili kad trepavica izraste nisko uz oko ili ispod kapka pa
SMETA, BOLI i KVARI VID [6]. Više takvih dlačica su BADLJE. Vuk kaže da se u
crnogorskoj Crmnici BADALJ naziva šiljajto gvožđe na vrhu štapa, kojim se
ubadaju volovi da brže idu [7].
Sanskritsko BĀDHA, BĀDHANA i BĀDHAKA znače SMETNJA,
BOL, MUKA, PATNJA, TUGA, NESREĆA, OZLJEDA; UDALJAVANJE, ZLO, UNIŠTENJE,
UGNJETAVANJE [8]. On je bolni godišnji ciklus koji UBADA i PROBADA. Sve to
izgara u rasplamsanoj badnjoj vatri mladog Perunovog hrasta.
Englesko BAD znači ZLO [9]. Perzijsko BAD znači
OPAK, ZO, NEVALJAST [10], korniško BAD je NEPROVIDAN, GLUP [11], armorićansko
BAD je GLUPAVOST [12], a glupost je suprotnost bistrini, glup nije umno bistar,
razum mu je zamračen.
U svim nabrojanim riječima zajedničko je BAD i ovo
BAD je u srpskom BADNJAK. Iza BAD je sufiks -NJAK, isto kao što iza nekih
osnova stoji to isto -NJAK, pa imamo: KUTNJAK, ŠUMNJAK, SVIJETNJAK, CVIJETNJAK,
UBADANJE, PROBADANJE, itd.
BADNJAK se pali radi simboličnog slabljenja sile
Crnoboga i snaženja Sunca kako bi se otrglo daljem PADANJU U TAMU. To je želja
da čovjek i narod budu saradnici i pomoćnici svog BOGA SUNCA.
Nakon BADNJEG DANA (BADNJICE) i LOŽENJA BADNJAKA
sljedećeg dana ZLI PAD Sunca zaustavlja se i Sunce počinje da se penje ka
sjeveru i proljeću.
BADNJAK (keltski LOG) i LOŽENJE BADNJAKA je
prehrišćanski običaj hiljadama godina stariji od hrišćanstva i nema nikakve
veze sa crkvenim božićnim bdenjem koje se uvodi u Crkvi tek od sredine 5.
vijeka kad Crkva odlučuje da dan Isusovog rođenja bude na zimski solsticij 25.
decembra s početka hrišćanske ere, a dan uoči toga bio je srpski BADNJI DAN,
BADNJICA. Najstariji smisao BADNJAKA je u liku zloduha pod imenom BAD u
perzijskoj mitologiji:
“BAD, (mitolog.), perzijski džini, koji je, prema
perzijskim magovima, upravljao vjetrovima i mjesecima. Po njemu ne na Orijentu
nazvan jedan mjesec u godini; a 22. u mjesecu njemu je bio posvećen.” [15]
Džini je duh, ilirski “geni”, latinski “genius”.
BADNJI DAN je dan zloduha BADA.
BDENJE je postanjem je starog DEN (dan): DEN > BUDEN.
Od DAN je izvedeno BUDAN, dakle u BUDEN i BUDAN osnove su DEN i DAN, dok je u BADANJAK osnova BAD i od BAD je izvedene BADANJ, BADALJ, BADLJICA, BADLJE, BADILJ (ašov) [16].
Prelaskom
zvučnog B u bezvučno P od oblika BADNJA dobijeno je PATNJA, jer BAD znači LOŠE,
ZLO, BOL.
Hristijanizacijom i represalijama Crkve zabranom
paljenja badnjaka uoči prvog dana zime, Srbi su zaboravili prirodni kalendar
svoje stare vjere i vremenom svi prešli na paljenje badnjaka uoči 25. decembra
julijanskog.
Radi razbijanja crkvenih laži kako je Sveti Sava dozvolio prehrišćanko u srpskom hrišćanstvu, samo da navedemo da se badnjak ne pali ni u jednom pravoslavnom manstiru SPC, osim na Cetinju, jer je to tradicija nekadašnje Crnogorske crkve. Paljenje badnjaka u pojedinim manastirima Kosova nakon 2000. je radi okupljanja ono malo srpskog naroda što je na Kosovu ostalo.
U Hilandaru, kojeg su crkvenom propagandom Srbi u
nebesa vozdigli, nikad se srpski badnjak nije naložio.