BOŽIJI ZNAKOVI STVARANJA

        Kao što slikar stavlja potpise ispod svojih autorskih djela, tako je i Bog Stvoritelj na svojim djelima ostavio svoje potpise kao dokaze svog autorstva. Mnogo je takvih Božijih potpisa u prirodi, ali ih lažima zavedeni i obezboženi današnji ljudi ne vide, ne prepoznaju i ne traže.

 

         Jedan od Božijih autorskih potpisa je i primjer koji ćemo ovdje navesti: radi se o mjeri vremena, brojevima i geometriji. Dakle ovako:

 

a) 1 tropska godina = 365,2422 dana,
b) iracionalni broj Fi (φ) = 1,168033988…
c) iracionalni broj Pi (π) = 3,141592693…

 

Sad ćemo pogledati matematički odnos ovih brojeva u geometriji koristeći pri tome i jedan od kodova Velike piramide pomoću kojeg se dužina vremena pretvara u mjeru dužine, te je 1 dan vremena isto kao 2,466586266 cm dužine.

 

I počinjemo od dužine godine i broja Fi:

 

365,2422 : 1,618033988 = 225,7320938 dana.

 

Sad ćemo dužinu vremena od 225,7320938 dana po Piramidinom kodu pretvoriti u centimetre:

225,7320938 x 2,466586266 = 556,7876824 cm

 

I sad prelazimo na geometriju sa zadatkom: kvadrat ABCDA i krug T imaju jednake površine. Koliki je poluprečnik kruga T ako su strane kvadrata ABCDA duge po 556,7876824 cm?

 

Da bismo to uradili, prvo izračunamo površinu kvadrata ABCDA po formuli P = a²:

 

a = 556,7876824 cm

P = a² = 556,7876824² = 310 012,5233 cm²

 

Površina kvadrata ABCDA je 31 0012,5233 cm², a tolika je i površina kruga T. Sad ćemo po formuli izračunavanja površine kruga naći koliki poluprecnik (r) kruga T.

 

Površina kruga računa se po formuli P = r²π. Pošto je površina kruga T već poznata, obrnutim putem naći ćemo koliko je r, tj. poluprečnik:

 

a) 31 0012,5233 : 3,141592693 = 98 680,04977 cm²
b) √98 680,04977 = 314,1338087 cm = r

 

Dakle, dužina poluprečnika kruga T iznosi 314,1336367 cm i tu je Božiji potpis, jer je u tom broju sadražno 100 Pi:

 

314,1336367 : 100 = 3,141338087

 

Tačnost je u tri decimale, ali i ova “netačnost” od četvrte decimale je izračunavanje po dužni tropske godine u naše vrijeme, a koliko je bila duga godina u vrijeme stvaranja svijeta, mi ne znamo, ali možemo pretpostaviti da je bila tolika da je davala tačnost gornjeg rezultata u svim decimalama.

 

         Pogledajmo: da bi poluprečnik kruga T bio tačan u sedam decimala, tj. da bi r bilo 314,1592693, dužina strana kvadrata ABCDA morale bi biti po 556,8325715 cm. I sad to po Piramidinom kodu pretvaramo u dane:

 

556,8325715 : 2,466586266 = 225,7502927 dana.

 

Sad ćemo ovih 225,7502927 dana pomnožiti sa brojem Fi:

 

225,7502927 x 1,618033988 = 365,2716463 dana = 365 dana, 6 sati, 31 minuta, 10,2425664 sekundi.

 

U ovo naše vrijeme tropska godina ima 365 dana, 5 sati, 48 minuta, 46,08 sekundi. To znači da je u vrijeme stvaranja svijeta, prije oko dvanaest hiljada godina, ondašna godina bila duža od današnje tropske godine za 42 minuta i 24,16032 sekundi, a od današnje sideralne godine bila je duža za 22 minuta i 31,84032 sekundi. Skraćenje godine najvjerovatnije je nastalo u kataklizmičkim poremećajima u vrijeme opšteg potopa.

MALA KAP JE VELIKA

        “U početku stvori Bog nebo i zemlju. A zemlja bješe bez obličja i pusta, i bješe tama nad bezdanom; i duh Božiji dizaše se nad vodom.” (Stvaranje, 1, 1-2)

        “Jer navalice neće da znadu da su nebesa bila od pre i zemlja iz vode i usred vode Božijom reči.” (2. Pet. 3, 5)

 

Sav ovaj svijet, svi elementi ovog svijeta postali su iz vode, kroz vodu i od vode. Od vode su postali vatra, zemlja i vazduh. Sa vodom to su četiri elementa ovog svijeta. Voda je prvi i osnovni element.

Sanskristsko KA ( क ) znači VODA:

 

K = KAKO
A = AZ = JESAM

KA = KAKO JESAM

 

 

Voda je medijum kroz koji Tvorac stvaralački djeluje u ovom materijalnom svijetu. Voda je Božije projavljivanje na ovom svijetu, voda je vidljiva zemaljska forma kreativno životvorne Božije energije.

 

         Sanskritsko KA, koje po srbskoj azbuci znači KAKO JESAM, kazuje nam da je voda zemaljska forma Boga, tj. Bog je prisutan u vodi i tako Bog prisustvuje na zemlji i tako izgleda na Zemlji. Voda je jedan avatar Božiji, drugi je Sunce i ono je na nebu.

 

         Sanskritsko KA ( क ) znači VODA. Pošto je iz VODE, kroz VODU i od VODE sve postalo, sanskritsko KA znači i VRIJEME, SVJETLOST, SUNCE, ZVUK, TIJELO (MATERIJA), VAZDUH, VATRA, BOGATSTVO, BLAGOSTANJE, DIVOTA, VLADAR.

 

         Sanskritsko KA znači i DUŠA, jer je DUH BOŽIJI prisutan u VODI. Od riječi KA izvedena je riječ KAB, što znači VELIK. To su tri glasa, tri zvuka, tri vibracije:

 

K = KAKO
A = JESAM
B = BUK

 

KAB = KAKO JESAM BUK = KAKO SAM BUK.

 

Riječ BUK znači ZNAK (SIMBOL), ali znači i GLAS BUKE, znači i VAL (talas) koji stvara BUKU. BUK stvara BUKU pri KRETANJU VODE, a svako kretanje u fizici vezano je sa VREMENOM. BUKOVI, tj. VALOVI i VRIJEME čine frekvenciju, što znači da VODA neprekidno BUCI (VIBRIRA) Božijim BUKOM (glasom), odnosno VODA je vidljiva forma BOŽIJEG GLASA, tj. BOŽIJEG VALA ili BUKA.

 

         Pelazgi su bogove zvali KABIRI (CABIROI). KABIRI su DIVOVI, TITANI što je još jedan dokaz da KAB znači VELIK.

 

         Prelaskom glasa B u P od riječi KAB postala je riječ KAP: KAB > KAP. To znači da i KAP znači VELIK. U srbskoj prehrišćanskoj vjeri crkvena svetilišta zvana su KAPIŠĆA, jer su tu bili KAPOVI (riječ KAP nekad je značila isto što danas znači riječ KIP). Da i danas KAP znači VELIK, dokaz je izraz: “Udarila ga KAP”, jer je UDAR KAPI za čovjeka smrtna opasanost. Naizgled mala KAP je VELIKA.

TESTAMENT GOSTA RADINA

        Gost Radin je istorijska ličnost Radin Butković. U crkvenom činu gosta Crkve bosanske (rang arhiepiskopia i mitropolita) pred kraj svog života gost Radin bio je službenik humskog vlastelina Stjepana Vukčića Kosače, poznatog i kao herceg Stefan (1404-1466).

 

        Ćiro Truhelka je u dubrovačkom arhivu pronašao Testament gosta Radina i svoja prva razmišljanja o ovom dokumentu objavio 1911. godine. Tako Truhelka kaže:

 

        “Radin bijaše svećenik patarenske crkve te se je kao takav uspeo do viskog zvanja patarenskog gosta. Mi ga nalazimo isprva kao krstjanina na prvoj stepenici patarenske hijerarhije, poslije na višoj kao starca, a najposlije, kao gosta u časti, koja odgovara biskupskoj u ostalih kršćanskih sljedba” (1)

 

         Vjernici Crkve bosanske zvali su se krstjani i to ime izvedeno je od riječi “krst”: krst > krstjani. Od imena Hrist je naziv “hristjani”, a od imena Krist je naziv “kristjani”. Hristjani su kasnije nazvani hrišćani i pripadaju grkoortodoksima, a kristjani, kasnije nazvani kršćani, pripadaju rimokatolicima.

Krstjani nisu pripadali ni grkoortodoksima ni rimokatolicima i, kao što već rekosmo, ime im nije izvedeno ni po Hristu ni po Kristu, već po krstu prozvaše se krstjani, a krst je po riječi krest, što je nekad značilo vatra.

 

         Truhelka kaže da je gost Radin sveštenik patarenske crkve. Šta znači riječ “pataren”? Latinsko “pater” znači “otac”. Pošto je latinski zvanični jezik Rimokatoličke crkve, dio rimkatoličkog Simvola vjere o ishođenju Svetog Duha glasi: “Et in Spiritum Sanctum, Dominum et vivificantem, qui ex Patre Filioque procedit.“ U prevodu to znači: ”I u Duha Svetoga, Gospoda životvornoga, koji od Oca i Sina ishodi.”

 

Pripadnici Crkve bosanske prozvani su od Rimokatoličke crkve patarenima jer su ispovijedali da Sveti Duh ishodi samo od Oca (ex Patre), dakle su ispovijedali Nikejski Simvol vjere koji ispovijeda Ortodoksna crkva:

 

“I u Duha Svetoga, Gospoda, Životvornog, Koji od Oca ishodi.” Na latinskom to izgledalo ovako: “Et in Spiritum Sanctum, Dominum et vivificantem, qui ex Patre procedit.”

 

I zato što su ispovijedali da Sveti Dud ishodi samo od Oca (ex Patre), Rimokatolička crkva oglašava ih jereticima patarenima.

 

         Na osnovu neke dubrovačke darovnice nekim krstjanima od 14. februara 1423. godine Truhelka izvodi ovakav zaključak:

 

        “…a iz toga se razabire, da je naziv pataren, služio za oznaku redovnika, a ne svakog pristaše vjerske sljedbe koja je sačinjavala ‘crkvu bosansku’, jer su jamačno i knezovi Budislav i Vukašin sljedbenici iste vjere, a ipak se za razliku od ‘krstjana’ zovu laicima.” (2)

 

U crkvi i danas postoji podjela na sveštenstvo i laike, a to što se u pomenutoj darovnici samo sveštenici imenuju patarenima, to je zato što su sveštenici duhovne vođe laika i glavni čuvari vjere, dok većina laika ni u današnje vrijeme ne zna Simvol vjere, ne znaju dogmate vjere, niti znaju šta je razlika u ispovijedanju vjere između Pravoslavne i Rimokatoličke crkve.

        U pokušajima da utemelji neku posebnu patarensku vjeru Crkve bosanske, Truhelka se hvata za svaku slamku i kaže:

 

        “Značajna je i ova činjenica, da se među ličnostima, koje se sa vojvodom Radosavom na Borču zakleše na povelju, izdanu Dubrovniku, nalaze uz ostalu vlastelu i oba poklisara laika, knezovi Vukašin i Budisav, dočim se oba krstjaninaTumr’ko i Radin tu ne spominju a to kao da zasvjedočava mnijenje, da je patarenima (kao redovnicima) zakletva bila zabranjena, dočim je laicima bila dozvoljena.” (3)

 

Čudno je da Truhelki nije bilo poznato da je Novim Zavjetom zabranjeno vjernicima da se zaklinju, a kad je to već moralo pred drzavnim vlastima biti, onda se uzima da je zaklinjanje manji grijeh laicima, nego li monasima i zato se monasi nisu zaklinjali. Tako je bilo i tako je i dan-danas.

Gost Radin je bio glavni savjetnik Stjepana Vukčića Kosače. Titula Stefanova bila je herceg (vojvoda) od Svetoga Save. Zar bi nepravoslavni jeretik mogao biti glavni savjetnik hercegu od Svetog Save? Naravno da ne bi!

         Od vremena hercega Stjepana Crkva bosanska u oblasti Stjepanovoj počinje da se približava nemanjićkoj crkvi vizantijskog grkoortodoksja. Jedan od protivnika tog približavanja vjerovatno je bio i gost Radin, kojeg pod kletvom pominje “Srpski sinodik” koji se čita na Nedjelju Pravoslavlja. To je pomenik učitelja ortodoksne crkve, iza kojih slijedi proklinjanje svih jeretika s kojima se ta crkva borila i potiče iz starih prevoda vizantijskih i bugarskih originala. Po potrebi vremena uz stari tekst dopisivana su imena nepodobnih crkvenih ili svjetovnih ljudi jeretika i “jeretika”:

 

        “Zli heretici, trikleti babuni, koji se zovu lažni krstjani i koji se rugaju našoj pravoj veri, uzimaju od knjiga 'Sveto Pisanije' i obraćaju ga na zloverje, i koji se odlučiše od svete pravoslavne crkve, i koji se rugaju svetome i časnome krstu, i koji se rugaju i ne klanjaju svetim ikonama, da budu prokleti.

Koji veruju u babunsku veru i njihovo učenje, i koji ih primaju i klanjaju im se, i koji drže veru njihovu, takvi da budu prokleti.

 

Koji znaju da je babunske vere, pa ih primaju u svoje zemlje i brane ih, takvi da budu prokleti.

  

Onaj koji ne proklinje svaku zlu heresu, a naročito jeretike, koji se nazivaju babuni, da bude proklet.

 

I svima koji veruju u pravu veru, istinskim hristjanima i koji se klanjaj obrazu svetoga i časnoga krsta, i svetim ikonama, i svetim moštima, koji tako misle i veruju, večni pomen.

 

Savi jeromonahu večni pomen. I svaki babun da bude proklet. I gromko velimo: mnoga leta carem.

 

I gromko velimo: Rastudije bosanski, i Radomir, i Dražilo, i Toljko, i Tvrtko, i Tvrdoš, \dodato: i Radin gost Hercegov, da bude prokleti/, i svi koji se nazivaju krstjani i krstjanice, a ne klanjaju se svetim ikonama i krstu časnome, da budu prokleti." (3)

Izdvojićemo ovaj citat iz “Sinodika”:

 

        “I svima koji veruju u pravu veru, istinskim hristjanima i koji se klanjaj obrazu svetoga i časnoga krsta, i svetim ikonama, i svetim moštima, koji tako misle i veruju, večni pomen.”

 

Ova “prava vera” je grčko ortodoksno hrišćastvo ili istinsko hristjanstvo koje su Srbima nametnuli Stefan Nemanja, Sveti Sava i kasniji Nemanjići. Vjernici ortodoksja su istinski hristjani, a ne krstjani kao što su bili svi prenemanjićki Srbi i pripadnici Crkve bosanske.

 

Ime gosta Radina margini pljevaljskog rukopisa Sinodika očevidno je u Sinodik dodano naknadno približno u doba života gosta Radina. Sava Kosanović piše o imenu gosta Radina:

 

“Ovo je ime pisano docnijom rukom i drugim mastilom sniže istog reda po dnu lista.” (4)

 

Baš u to vrijeme sredinom maja 1461. godine Huan Torkvemada (Juan Torquemada) stric velikog inkvizitora Tomasa Torkvemade, objavljuje svojih pedeset tački protiv bosanskih “manihejaca”.

 

        Nakon smrti hercega Stjepana sredinom 1466. godine, gost Radin se potpuno preseljava u Dubrovnik. Možda je tu odgovor zašto se u Sinodiku proklinje gost Radin: možda se lično odupirao širenju uticaja nemanjičke grkoortodoksne crkve u oblasti hercega Stjepana? Već 5. januara 1466. godine gost Radin je u Dubrovniku bio napisao svoj testament. Umro je sljedeće 1467. godine.

 

Da gost Radin nije bio pripadnik nekakve sekte patarena iliti bogumila, vidi se po bogatstvo kojim je raspolagao. Pored kuće i imanja u Dubrovniku Radin je imao je 5460 dukata gotovine i sa tom sumom spadao je u najbogatije ljude ondašnje Bosne. O bogumilima se pričalo da su prezirali bogatstvo, zar ne?

 

         Biće korisno da ponovimo i na ove Truhelkine riječi:

 

        “Odkada je Rački napisao svoju radnju “Bogumili i Patareni” u 7. i 8. svesci “Rada” jugoslovenske akademije, obikli smo mi, oba imena ‘Bogumili’ i ‘Patareni’ identificirati. U kojem su međusobnom odnošaju bile pojedine sekte, što ih on stavlja u paralelu sa bogumilima, kušao je da prikaže Rački, a ja bi ovdje samo ovo istakao da do sele ni na kojem bosanskom ili dubrovačkom spomeniku nije nađen naziv ‘bogumila’. Službeni naziv crkve u listinama bosanskim je ‘crkva bosanska’ a u spisima dubrovačke arhive našao sam pristaše ove crkve jedino pod nazivom patarena, dočim tu imenu bogumila nema nigdje traga. I službeni naziv ‘bosanska crkva’ koji jako akcentuira ono ‘bosansko’, dokazuje da ta crkva nije bila ni u kakvoj organičkoj svezi sa bugarskim bogumilstvom. Mi dakle moramo prije svega kod oznake sekte eliminirati naziv bogumila, a prisvojiti naziv patarena koji je u dubrvačkoj arhivi za Bosnu u stotine slučajeva dokumentiran.” (5)

 

A zašto su prozvani patarenima, već je naprijed rečeno.

 

I dan-danas oko Ilindana muslimani Bosne prave velika narodna zborovanja (teferiče).

 

         Pobijajući postojanje nekakvih bogumila Truhelka navodi sliku krsta na na početku Testament gosta Radina, kao i to da su krstovi izobražavani na grobnicama sve bosanske patarenske vlastele. Truhelka takođe navodi bosanske povelje koje počinju riječima: “Va ime oca i Sina i svetago duha. Amin”:

 

        “To obara dosadašnji krivi nazor, da su bosanski patareni prezirali znak krsta. Ovaj krivi nazor uveo je Rački u literaturu i u opće mnijenje na osnovu iskaza jednog lombardijskog Kathara-Patarena, koji je u Pinerolu 1387. pred inkvizicijom među ostalim izjavio, da tamnošnji patareni, koji su navodno bili u nekom odnošaju sa nekim bosanskim doseljenicima preziru krst.
         Ovoj, možda pod dojmom terora prijeteće, a možda i efektivno provedene torture sredovječnog inkvizitorskog postupka izrečenoj izjavi protive se neoborivim autoritetom patarenskog crkvenog dostojanstvenika i bezbrojni pismeni spomenici patarenskih vladara i velmoža Bosne, gdje svuda nalazimo znamenje krsta u početku tekstova a ovim je kategorički utvrđena činjenica, da Patareni nijesu zazirali od znamenja krsta.” (6)

 

         Jedni krstjani bili su na stalnom postu, dakle su bili vegeterijanci. Sveš- tenstvu je post bio obavezan kao sto je obavezan i svim monasima u pravoslavnoj crkvi, a stalni post mogli su držati i laici baš kao što to svojom voljom mogu i današnj vjernici. Druga grupa krstjana su tkz. mrsni ljudi.

 

         Nedjelji i petku pridavan je poseban značaj: nedjelji kao danu Hristovog vaskrsenja, a petku kao danu Hristovog stradanja, te je petak kod krstjana bio obavezni dan posta kao i kod ostalih pravoslavaca. U Testamentu gosta Radina kalendarski dan posvećen sv. Petru odvojen je od dana sv. Pavla baš kao i kod ostalih pravoslavaca, dok rimokatolici oba sveca praznuju u jednom danu.

 

Sve donedavno muslimani Bosne bojili su jaja o Jurjevu.

 

        “Najzanimljivija Stavka u citavom testament cini mi se ona, koja spominje ‘sv. Georgija, moga krsnoga imena’. (6)

 

         Ni jedna pravoslavna crkva nema krsnu slavu, do samo Srbi. Truhelka bilježi da su slave slavili i neki katolici i muslimani (7), što je dokaz da su po prelasku u rimokatolicizam i islam neki Srbi nastavili da slave krsne slave. I kao glavni dokaz srbskog dvovjera navešćemo ove Truhelkine misli:

 

        “Ako smo gore mogli opaziti, da se područje krsne slave ne podudara sa područjem pravoslavlja i srpstva, dokazuju nam ovi netom navedeni slučajevi, da ono na stanovitoj liniji prelazi i preko nihove konfesionalne i etničke granice.
         Ako mi nakon ovoga, što smo letimice spomenuli, iIi što će tek trebati u buduće pomnije proučavati, najstariji spomen zagonetnoj narodnoj krsnoj slavi nađemo u testamentu jednog visokog crkvenog patarenskog dostojanstvenika, onda nam u to pitanje ulazi bar tračak svjetla, jer nam se od sebe nameće misao, da krsna slava nije ni pravoslavnog ni srpskog, nego patarenskog porijekla. (8)

 

         Gost Radin slavio je krsnu slavu. Visoki crkveni dostojanstvenik Crkve bosanske slavio je krsnu slavu koja je Srbima ostala od njihovih predaka Tračana. Ima li istorijskog traga da je neki srednjevijekovni srbski crkveni velikodostojnik u državi Nemanjića slavio krsnu slavu? Nema tome istorijskog traga, kao što nema traga da je vlastela u državi Nemanjića slavila krsnu slavu. Koja je krsna slava dinastije Nemanjića? Koja je slava Svetog Save ili Stefana Prvovenčanoga? Ne, tome nema pisanog spomena, jer oni nisu slavili slave!

 

Kako to može biti da “sveta loza” Nemanjića nije slavila krsnu slavu? Odgovor je vrlo jednostavan: od vremena Nemanjinog genocida nad Srbima dvovjernim krstjanima, u zvaničnoj crkvi Nemanjine države svi prehrišćanski običaji u srbskom hrišćanstvu, u koje je spadala i krsna slava, bili su zabranjeni. U Nemanjinoj državi i u državi Nemanjića krsna slava je bila zabranjena i niko je javno nije smio slaviti.

 

         Nemanja i Sveti Sava tvrdo su bili odlučili da po svaku cijenu Srbima nametnu vizantijsko državno hrišćanstvo koje je svojim kanonima strogo zabranjivalo sve prehrišćanske običaje i strogo kažnjavalo one koji bi se usudili da obavljaju te običaje. Time je u državi Nemanjića bila uvedena nezvanična ortodoksna inkvizicija. Da je to bilo tako dokaz je i današnja zvanična SPC koja u svojim manastirima ni dan-danas ne obavlja čin osvećenja i loženja badnjaka na Badnji dan uoči Božića.

Primijetno naginjući ka posebnosti vjernika Crkve bosanske Ćiro Truhelka kaže da je u vrijeme otomanske okupacije dio patarena prešao u islam, dio u pravoslavce, a dio u katolike, te se patarenska krstjanska vjera nije sačuvala:

 

“        …sačuvaše konvertiti po svojoj konservativnoj naravi najveću crkvenu slavu svojih patarenskih praotaca – krsno ime – bar kao narodnu ili kućnu slavu, prem su pristalice konfesija, koje za nju ne znadu”. (9)

 

Nisu krstjani konvertirali u pravoslavlje, čak nisu potpuno konvertirali ni u katolicizam ni u isalm. Zvanična ortodoksna crkva Nemanjića je za cijelo vrijeme robovanja pod Turcima čuvala je idelogiju Nemanjića i po oslobođenju od Turaka samu je sebe postavila na duhovno čelo srbskog krstjanstva. Izmoren vijekovnim zlom pod Turcima narod je vec bio zaboravio zlo Nemanjica, te nije ni primijetio podvalu zvanične SPC i njenu nemanjićku ideologiju preskupo će i krvavo platiti u dva svjetska rata i tragično će stradati u jugoslovenskom ratu 1991-1995. godine.

 

         Srbsko dvovjerno krstjanstvo je preživjelo otomansku okupaciju, te živi i danas, ali je okupirano od Nemanjićke SPC, koja nikad nije odustala od Nemanjinog plana i plana Svetog Save da se po svaku cijenu istriebe svi prehrišćanski elementi u srbskom hrišćanstvu, makar ta cijena bila i potpuno istrjebljenje Srba. Obični srbski narod i sveštenstvo nemanjičke SPC ni danas nisu iste vjere: narod je dvovjerne pravoslavne krstjanske vjere, a sveštenstvo je fundamentalističke grčke ortodoksne vjere.

 

         Tragovi krstjanstva takođe su sačuvani su u narodnim običajima kod katolika i muslimana srednjevijekovnog krstjanskog područja, a ti tragovi su upravo iz običaja njihovih predaka krstjana, mada su i oni pod sve većim pritiskom svojih vjerskih fundamentalista.

 

         Truhelka je nešto nazirao u krstjanstvu, nešto je primijećivao, ali nije znao šta je to, ili nije smio ili nije htio da to javno kaže, jer je i on lično bio opsjednut mržnjom na sve srbsko.  Govoreći o posebnosti krstjanske krsne slave, Truhelka pominje i posebnost slavljenja badnjaka i Božića:

 

        “U narodnoj religiji nije to jedini sredovječni relikt, koji ni u pravoslavlju ni katolicizmu nema svoj iskon; amo ide i narodno svetkovanje božića i badnjaka, jednako u obih konfesija, a i svetkovanje Ilinja i Đurđeva-dne koje jednako nalazimo u kršćana i u samih muslimana.” (10)

 

         I tako se nekad jedan narod jedne vjere krvavo razdijeli po vjerama svojih neprijatelja i svojih porobljivača. Rezultate toga svi znamo, svi ispaštamo i svi trpimo, jer smo pustili fundamentalističke vjerske psihopate da našim razumom i našim životom upravljaju. Ako li ih drage volje slijedimo, to znači da smo poludjeli kao i oni.

……………………..
(1) Ć. Truhelka, Testament gosta Radina, Glasnik Zemaljskog muzeja u Sarajevu, Sveska XXIII, Zemaljska štamparija, Sarajevo, 1911, str. 355.
(2) Ib. str. 359
(3) Sava Kosanović,Srpske starine u Bosni, Glasnik srpskog učenog društva, Knjiga XII (Sveska XXIX starog reda), Beograd, 1871, str. 173.
(4) Ib.
(5) Ć. Truhelka, Testament gosta Radina, Glasnik Zemaljskog muzeja u Sarajevu, Sveska XXIII, Sarajevo, 1911, str. 368.
(6) Ib.
(7) Ib. str. 370.
(8) Ib.
(9) Ib. str. 370-371.
(10) Ib. str. 371.

BATINA

Bat, batovi i batine.

 

        U prošla vremena kad čovjek krene kroz selo ili krene na daljnji put, ponese sa sobom štap kojim bi se branio od pasa ili nekih drugih nasrtljivaca. Štap je sinonim za pojam BATINA.

 

        Svaki vladar ima BATINU u ruci kojom STITI svoju vlast UDARAJUĆI one koji se protive. Da vladarskoj BATINI daju neko uzvišenije značenje napravili su je od zlata i izmislili joj zvučna simbolična imena kao skiptar, steg, žezlo. Kod panonskih i balkanskih Kelta poglavica se ...zvao BATUN ili BATO, jer je BATINU VLASTI imao u ruci.

 

        Riječ BATINA zadržala se u još nekim jezicima u sljedecim oblicima: BAT (engleski), BAT (gaelik), BATA (irski), BATARAZ (bretonski). Normansko BATANT znači UDARATI, TUĆI, a to isto znače i ostale nabrojane riječi.

 

        Korijen riječi BATINA je BAT-, ali lingvisti ne mogu da joj nađu etimološko porijeklo, te pretpostavljaju da je izvedena od latinskog BATERE, BATUERE (neki to pišu kao BATTUERE) i svi tvrde da to znači UDARATI, TUĆI (talijanski BATTERE).

 

        Međutim, mada BATINA služi za UDARANJE, riječ BATINA nije nastala od latinskog BATUERE, nego se radi o mnogo, mnogo starijem izvoru. Pogledajmo priloženu sliku: sve BATINEi imaju okruglu “glavu” na vrhu. I srednjovijekovne topovske kamene “granate” su svojevrsne "glave", tj.  kugle.

 

        Kanariski (Canarese/Kannada) jezik je ogranak sanskrita i njime govori oko 40 miliona žitelja Indije dravidskog porijekla. I gle: kanarisko BATU (1) znači okruglo, a kanarisko BATTA (2) znači krug, kugla, globus, sfera. I to je pravo etimloško porijeklo i osnovno značenje korijena BAT- u riječima BATINA, BAT, BATA, BATARAZ. BATANT, BATUERE, BATTERE, BATERIJA. Značenje UDARATI, TUĆI postalo je kasnije izvedeno po načinu upotrebe, a ne po izgledu BATINE (kako bi trebalo biti).

……………………..

        (1) Rev. W. Reeve, A Dictionary, Canarese and English, Revised, Corrected and Enlarged by Daniel Sanderson, Wesleyan Mission Press, Bangalore, 1858, pg. 699.

        (2) Ib.

BOŽIĆ BATA I BROD

               Solarni brod: dvanaest ljudskih figura je dvanaest mjseci godine(petroglif, Tanum, Švedska).

         U zbirci „Srpske narodne pjesme“ Vuk Stefanović Karadžić zabilježio je, pored mnogih drugih, i tri božićne pesme. Jedna od te tri pesme glasi ovako:

 

„Božić, Božić bata
Na oboja vrata,
Nosi kitu zlata
Da pozlati vrata
i oboja poboja.“

 

Nas ovdje zanima riječ BATA, njeno porijeklo i značenje. Vuk u svom Rječniku kaže da riječ BATA (1) znači UDARATI, LUPATI. Međutim, Daničić u svom Rječniku za istu riječ piše ovo:

 

        “BATATI, batam, impf. viribus contentis incidere, hodati usiljavajući se kao što biva od slabosti ili od umora ili od tromosti.“ (2)

 

         Daničić pominje i pomenutu narodnu pjesmu iz Vukove zbirke i kaže da BATA ne znači udarati, lupati štapom na vrata, nego znači “ići rečenim načinom poštapajući se, ili sa štapom, a ne udarati ili lupati,…”

 

        Dakle BATATI znači IĆI, HODATI, KRETATI SE. Korijen riječi BATATI je BAT i ovaj korijen nalazimo u srbskoj riječi IZBASATI (u neko mjesto odnekuda iznenada doći). Kako je od korijena BAT dobijen oblik IZBASATI? Pogledajmo:

 

IZ-BAT-A-TI > IZBATATI > IZBASATI (ovdje zubno T u riječi BAT prelazi u zubno S u riječi IZBASATI). 

 

         Od oblika BAT dobijena je imenica BASAMAK (stepenik): BATAM-AK (dakle to nije turska riječ).

 

BAT > BATATI > BASATI = IĆI, HODATI, PUTOVATI, KRETATI SE: BATAK je mišićni dio kokošijih nogu koji pokreće noge.

 

         Riječ BAT kao korijen nalazi se i u glagolu BACITI: BAT-ITI > BACITI (dentalno ili zubno T i ovdje prelazi u dentalno S). BACITI takođe označava KRETANJE nekog BAČENOG objekta. BATARA se baca:

 

        “bàtara f (Srbija, Smederevo) ‘koš od pruća kojim se riba hvata, kao vrša (v.), bacanj (v.), (v.), doboš (v.), šljepak (v.)’.” (3)

 

         Odakle potiče riječ BAT sa značenjem IĆI, HODATI, PUTOVATI? Potiče još iz prevedskog perioda i to ćemo ovdje dokazati: kanarisko (Canarese/Kannada) BATTE znači CESTA, DRUM, PUT. (4)

 

         Sanskritsko VARBATA ( वार्बट ) znači BROD. Samo VAR znači VODA, a BATA je izvedeno od BAT. Tako VARBATA znači VAR BATA, tj. VODOM IĆI, VODOM SE KRETATI, VODOM PUTOVATI:

 

        “batel m (Dalmatin, Zanotti) = batil (Baraković) = balio, gen. -tjela (17. v., Mikalja) = batelo n (Banovac) = baiilo (Korčula) = batèla f (Molat) ‘(pomorski termin) čamac, leut od 6 metara duljine, lađa s ravnim dnom’. Deminutiv na -ica batelica f (Božava). Od tal. tanelio, battellina (12. v., u Mlecima) < stfr. batel, danas ft. bateau, deminutiv na -ellus od ags. i stnord. bat ‘barca’.” (5)

 

         Gaelik BAT (6) znači BROD. Od riječi BAT dobijeni su svi nordijski oblici za riječ BROD: BÅT (švedski), BÅT (norveški), BÅT (danski), BOOT (holandski), BOOT (njemački), BÁT (islandski). Današnje englesko BOAT postalo je od staroengleskog BAT.

 

         U finskom jeziku od riječi BAT izvedeno je PAATTI i to znači BROD (B je prešlo u P). Finsko PAATTI slično je srbskom “PUT, PUTOVATI.

 

Čija je dakle i odakle potiče riječ BAT? Potiče iz preveskog vremena i riječ je Gomerovih potomaka koji govore jafetskim jezicima.

 

Da se još jednom osvrnemo na onu narodnu pjesmu:

 

„Božić, Božić bata
Na oboja vrata,
Nosi kitu zlata
Da pozlati vrata
i oboja poboja.“

 

        Riječ BOŽIĆ znači MALI BOG, a riječ BATA znači IDE, PUTUJE, PLOVI, BRODI. To je MLADO SUNCE NA SVOM SUNČANOM BRODU POČETKOM ZIME, BOŽIĆ SVAROŽIĆ (njegovu ulogu u hrišćanstvi preuzeo je SVETI NIKOLA, zaštitnik BRODARA I PUTNIKA).

 

         Dvoja vrata su vrata izlaska Sunca na istoku i vrata odlaska na zapadu, a “oboja poboja” su dva boja, tj. dva nebeska sprata (kata) u kojima Sunce tokom godine boravi. Jedan sprat je donji, prizemni i južni dio neba ispod nebeskog ekvatora. U tom boju (spratu) Sunce boravi u vrijeme jeseni i zime, a drugi boj je gornji boj iznad nebeskog ekvatora na sjevernom dijelu neba. U njemu Sunce boravi u vrijeme proljeća i ljeta. Prefiks “po-” u riječi “poboja” dodan je radi rimovanja sa riječju “oboja”, tj. oba.

         Zlato koje Božić nosi i njime pozlaćuje je zlatna Sunčeva svjetlost.
 

…………………………………
        (1) Vuk S. Karadžić, Srpski rječnik istolkovan njemačkim i latinskim riječima, Beč, 1818, st. 22.
         (2) Đura Daničić, Rječnik hrvatskoga ili srpskoga jezika, Dio I, JAZU, Zagreb, 1880-1882, str. 207.
         (3) P. Skok, Etimologijski rječnik hrvatskoga ili srpskoga jezika, JAZU, Zagreb, 1971, st. 122.
         (4) Rev. W. Reeve, A Dictionary, Canarese and English, Revised, Corrected and Enlarged by Daniel Sanderson, Wesleyan Mission Press, Bangalore, 1858, pg. 699.
         (5) P. Skok, Etimologijski rječnik hrvatskoga ili srpskoga jezika, JAZU, Zagreb, 1971, st. 122.
         (6) R. A. Armstrong, A. M.Gaelic Dictionary in Two parts: I. Gaelic and English. II. English and Gaelic, London, Printed for James Duncan, 37, Paternoster Row; 1825, pg. 55.

PRIMJER IZVOĐENJA RIJEČI

Vikinški brod

        Sanskrit su u Indiju donijeli Arijevci. Sanskritsko VARBATA ( वार्बट ) znači BROD.

VAREN (holandski) znači PLOVIDBA.
VARKË (albanski) znači BROD.</ I holandska i albanska riječ imaju isti korijen: VAR. To može da znači da je nekad i holandsko VAREN značilo PLOVILO (BROD).

         Sanskritsko VARBATA ( वार्बट ) sastoji se od dvije riječi: VAR + BATA. Sanskritsko VAR ( वार् ) znaci VODA, a ta rijec nalazi se i u sanskritskom SVAR ( स्वर् ) sto takodje ima znacenje VODA. Od riječi VAR izvedeno je holandsko VAREN (PLOVIDBA) i albansko VARKE.  

         Od druge sanskritske riječi BATA dobijeni su svi nordijski oblici za riječ BROD: båt (švedski), båt (norveški), båd (danski), boot (holandski), boot (njemački), bát (islandski). Današnje englesko boat  došlo je od staroengleskog bat, koje potiče upravo iz nordijskih jezika.

JEZIK I ISTORIJA

Koplje, strelica, kruška i sijalica.

        Engleski: spear (koplje, srp.),
        holandski: speer,
        njemački: speer

        Engleski: pear (kruška, srp.),
        norveški: pære,
        danski: pære,
        holandski: peer,
        islandski: pera

 

        Na engleskom koplje je spear, a kruška je pear. Oblik pear samo je skraćeni oblik riječi spear.

Na švedskom sijalica je bulb, a isto tako je u engleskom: bulb.

Norveško pære znači kruška, a istovremeno ima isto značenje kao i englesko bulb što znači sijalica.

Na danskom kruška je pære i sijalica je pære. To su oblikom iste riječi.

U holandskom koplje je speer, kruška je peer i sijalica je peer. 

Na islandskom kruška je pera, a sijalica je peru.

 

        Zašto se miješaju morfološki oblici i semantička značenja riječi koplje, kruška i sijalica kad na prvi pogled jedno s drugim nikakve veze nemaju? E, imaju vi te kakve veze i kazaćemo tu vezu, a veza je sljedeća: englesko, norveško i dansko dart znaci strelica, strijela. Strelica i strijela su šiljate, dakle su šiljak.

 

        Normansko dard (1) znači isto što i englesko, norveško i dansko dart:  strelica, strijela, šiljak. Odatle potiče i albansko dardhë što znaci kruška.

 

        Dakle albansko dardhë potiče iz nordijskih aškenazik jezika, a nije neka “stara ilirska riječ”, jer su originalni Šiptari porijeklom Normani. I pogledamo li krušku, vidimo i da je šiljata kao koplje i strelica i liči na sijalicu.

 

        Drevno ime Kosova je Dardanija i ovo ime ni po čemu ne može imati veze ni sa kopljem, sa kruškom, niti sa sijalicom.
..........................

        (1) Robert Kelham, A Dictionary, of the Norman Or Old French Language, T. &. J. W. Johnson Law Booksellers, Philadelphia, 1843, pg. 31.

NORMANI U ALBANIJI

        Normani (Norman: Nourmands; francuski: Normands; latinski: Normanni) je narod koji je u 10. i 11. vijeku dobio ime u francuskoj Normandiji, ustvari je Normandija po njima dobila ime.

        Normani su porijeklom vikinzi (englesko “north”, švedsko “norr”, norveško “nord”, dansko “nord”, holandsko “noord”, njemačko “nördlich” i islandsko “norður” znači “sjever”. NORMAN (NOR-MAN) znači ČOVJEK SJEVERA, a to je VIKING.

 

Normansko Kraljevstvo Sicilije.

 

        U 10-11. vijeku vikinzi počinju da osvajaju sjeverozapadnu Francusku, osnivaju NORMANDIJU i dobijaju ime NORMANI. Tu primaju rimokatolicizam i odatle, ogrnuti plaštem rimokatolicizma, nastavljaju svoja osvajanja.

 

        U vremenu između 1061-1072. godine Normani osvajaju Siciliju. Već do tog vremena na Siciliji bijaše veliki njemački uticaj, jer je Sicilija od ranije bila naseljena Vandalima, Gotima i drugim srodnim pripadnicima rase Aškenaza.

 

Normanska osvajanja.

 

        Finansijski podržani i organizovani od Rimokatoličke crkve u vremenu od 1060-1071. godine Normani zauvijek progone Vizantiju iz južne Italije, a s njom biva prognano i vizantijsko ortodoksno hrišćanstvo. Odatle je Normanima bio otvoren put ka osvajanju Albanije.

 

        U tadašnjoj Albaniji već je bilo je Normana naseljenih u vrijeme tkz. Komnenove restauracije. Vizantijski car Aleksije I Komnen (Alexios I Komnenos (1048 ili 1056 – 1118), vladao je vizantijskim carstvom od 1081-1118. godine. U reformaciji vojske unajmio je Normane od kojih je u Albaniji osnovano normansko pleme Maniakates (ime su uzeli po svom normanskom vođi Maniakatesu).

 

        Podržan papom Gregorijem VII (Gregory VII) 1081. godine Normanin Robert Gviskard (Robert Guiscard, 1015 – 1085) sa 30 000 hiljada vojnika i 300 brodova napao je Vizantiju na obalno područje danasnje južne Albanije. Osvaja Valonu, Kaninu, Jeriho, (Jericho, današnji Orikumi) i dopire do grada Buthrotum (Butrint). Tu mu se pridružuje flota brodova koja je prethodno osvojila Krf (Corfu) i tad počinje normanski napad na Drač (Durazzo, Dyrrachium). Vizantijska vojska je razbijena, a car Aleksije jedva je uspio pobjeći.

 

        Nakon osvajanja Drača Normani prodiru ka istoku sve do Soluna (Thessalonica). Komandni normanski oficiri se povlači u Italiju, a oficiri nižeg ranga, vojska i osoblje logistike ostaju u Albaniji. Nakon smrti Roberta, Drač, Valona i Btrint 1085. podine ponovo prelaze u vizantijske ruke.

 

        Ali, to nije bio kraj normanskih osvajanja u Vizantiji na području Albanije. Nakon Četvrtog krstaškog rata, u 1107. godine, Normani pod komandom Robertovog sina Bohemonda (Bohemond I, Bohemund ili Boamund, 1058 – 1111), iskrcavaju se u Valoni i opsjedaju Drač. Bohemond zauzima Petrelu (Petrela), zauzima tvrđavu Mili i obalno područje rijeka Deabolis i Glavnica (Gllavnica, Ballsh). Bohemond zauzima i gradove Kaninu i Jeriho (Jericho). Tada Normani osiguravaju Arbanon prolaz i otvaraju sebi put ka Debru (Dibra). Iz nekih razloga (kažu zbog bolesti normanske vojske i vizantijskog otpora) Bohemond u gradu Devolisu (Deabolis), na zapadu današnje Makedonije, potpisuje mir sa Vizantijom.

 

        Stalno slabljenje Vizantije pravi put novom normanskom napadu na područje vizantijske Albanije. Tako 1185. godine normanski kralj Sicilije Vilijam II (William II the Good, 1155 – 1189), osvaja Drač koji će nakon nekog vremena opet da bude vraćen Vizantiji.

 

        Nakon četvrtog krstaškog rata 1205. godine Drač pada pod vlast Republike Venecije i tad se osniva Dračko vojvodstvo (Duchy of Durazzo).

 

Dvoglavi crni orao Normana Čarlsa I (Charles I, Charles of Anjou).

 

        Godine 1272. Norman Čarls I (Charles I, Charles of Anjou, 1227–1285), kralj Sicilije, progla- šava sebe i kraljem Albanije. Njegov grb je dvoglavi crni orao.

 

        Čemu sva ova priča? To je zato da se jednom i zauvijek s istorijskog dnevnog reda skine tabu tema o porijeklu današnjih Albanaca koji sebe zovu Šiptari (albanski: Shqiptar). Oni su porijeklom Normani, tj. vikinzi, odnosno Skiti Aškenazi.

 

        Normani su latinizirani, ali su ipak uspjeli sačuvati svoj jezik sve do danas. U južnoj Italiji i na Siciliji i dalje postoje velike kolonije Normana (Šiptara) koji govore jednim od dijalekata albanskog jezika (Arbëreshë dialect). Albanci tvde da su to izbjeglice iz turskog vremena (mada je bilo i toga), ali zaboravljaju da je većina originalnih Albanaca primila islam i nije bježala od turskog zuluma.

AŠKENAZ I AŠKENAZI

        Biblija kaže: “A ovo su plemena sinova Nojevih, Sima, Hama i Jafeta, kojima se rodiše sinovi poslije potopa. Sinovi Jafetovi: Gomer i Magog i Madaj i Javan i Tovel i Meseh i Tiras. A sinovi Gomerovi: Ashenas i Rifat i Togarma.” (Stvaranje, 10, 1-3)

Tema ove priče je Gomerov sin AŠKENAZ, značenje njegovog imena i njegovi potomci.

         Ime AŠKENAZ (זניכשא, Aškenaz, heb.) sastavljeno je od tri riječi: AS-KE-NAZ.

Hebrejsko AŠ (שא) bukvalno znači VATRA. U sanskritu PEPEO je ASA (आस ) što je englesko ASH. U hebrejskom AŠ bukvalno znači VATRA.

         Riječ KE (יכ, heb.) nalazimo u sanskritu kao KE ( के ) i znači KO, te imamo AŠ KO = VATRA KO. Ostaje još treća riječ NAZ (זנ, heb.).

         Kažu da je značenje riječi NAZ u hebrejskom nepoznato, a njeno značenje je vrlo jasno: NAZ je korijen engleskoj riječi NATION, koja je izvedena od starofrancuskog NACION, što je značilo ROĐENJE, POTOMAK, ROĐAK, ZAJEDNICA ROĐAKA, ROD, NAROD.

         U srbskom jeziku pripadnost istoj grupi i narodu imenuje se riječju NAŠI i ovo NAŠI nastalo je preko NASI od drevnog NAZI.

         Svoje porijeklo i značenje riječi NAZI znali su njemački nacisti (NAZISTI), te su svoju stranku nazvali NAZY PARTY, što bukvalno znači NACISTIČKA PARTIJA,tj. NARODNA PARTIJA. Dakle: NAZI znači NACIJA, NAROD.

        I sad sastavljamo mozaik: AŠKENAZ je postalo od AŠ-KE-NAZ i znači VATRA KO NAROD, odnosno NAROD KO VATRA. Značenje ove riječi biće nam jasnije kad saznamo koji je to narod.

Skitija

         Potomci AŠKENAZA su SKITI poznati drevnoj istoriji pod imenima Saka, Shaka, Sakai, Sacae, Scyth, Scythi, Scythia, Scythae, Scythiae, Scythes, Sythia, Skityai, Skuthai, Skythai, Skythia, Scythia, Scynthia, Scynthius, Sclaveni, Scoloti, Skodiai, Scotti, Skoloti, Skothai, Skutha, Skoth, Skuthes, Askuza, Asguzai, Askuasa, Iskuzai.

         Na području potonje RUSIJE mješanjem SKITSKIH NARODA sa CIMERIMA (CIMBRIMA ili KELTIMA) nastala su SLOVENI. Od SKITA su postali SKANDINAVCI ( < ASKANDI), izuzev naroda SAMI i FINACA koji su porijeklom od Gomerovog sina RIFATA.

         Od 7. vijeka SKITI i slovenizirani ratnici Cimerijana (Cimbra ili Kelta) iz Bijele Srbije i Bijele Hrvatske u današnjoj Ukrajini dolaze na Balkan i za nekoliko vijekova nameću se kao gospodari romaniziranim starosjediocima CIMBRIMA, tj. KELTIMA, odnosno TRAČANIMA, koje oni nazivaju SEBRIMA i VLASIMA.

Pravci osvajačkog kretanja Vikinga.

         Od SKITA je većina današnjih ŠVEĐANA i NORVEŽANA.

         SKITI su VIKINZI. Osvajanjem iz SKANDINAVIJE pokorili su narode CIMERIJANA (CIMBRA ili KELTA) u DANSKOJ i HOLANDIJI.

SKITI su i stari originalni NIJEMCI koji su stvorili modernu NJEMAČKU (opet na tlu CIMERIJANA, CIMBRA ili KELTA). SAKSONI su SKITI.

         VANDALIA i ALANI bili su SKITI. SARMATI su u predantičko vrijeme skitizirani CIMERIJANI (CIMBRI ili KELTI).

Hazarija

         Svi GOTI su SKITI, tj. AŠKENAZI. HAZARI su AŠKENAZI, što znači da je prapostojbina AŠKENAZA bila u ZAKAVKAZJU. Pokrštavanjem Rusije dio HAZARA prelazi u hrišćanstvo i od njih su KOZACI.

         SKANDINAVCI su VIKINZI koji su pokorili BRITANIJU. ŠKOTSKOJ su dali svoje ime po jednom od svojih drevnih imena SKOLOTI.

         VIKINZI su osvojili ISLAND i dio IRSKE.

         Skitski VIKINZI poznati su i kao NORMANI (NORT MAN, tj. SJEVERNI ČOVJEK). U Francuskoj su osnovali NORMANDIJU iz koje su osvojili SICILIJU, MALTU i JUŽNU ITALIJU iz koje su otjerali Vizantiju i odatle su osvojili dijelove ALBANIJE i GRČKE.

         Iz skitskog plemena KRALJEVSKI SKITI potiču sve evropske kraljevske i carske porodice, a koje nisu od njih poticale, u krvi su od njih svrgnute.

KAKO JE KNEZ LAZAR IZDAO KRALJA UROŠA

Kralj Uroš V, sin cara Dušana.

 

         Na Kosovu je 1369. došlo do velikog sudara vojske pristalica mladog srbskog kralja Stefana Uroša V Nemanjića, sina Dušanovog, i vojske samozvanog kralja Vukašina, jednog od uzurpatora i rušitelja Dušanovog carstva:

 

         "Do sudara ovih dveju armija došlo je na Kosovu. Moguća lokacija jeste grad Zvečan ili njegova okolina. Ovaj moćni grad je nekada u svojim rukama držao knez Vojislav Vojnović, a sada je njime upravljao Nikola Altomanović. Kao i uvek u borbama Nikola Altomanović je nastupio veoma odlučno i direktno se upustio u najveće kreševo. Lično je predvodio svoje ratnike dok je Lazar Hrebeljanović bio već mudriji i oprezno je posmatrao sam tok bitke. Ako je u direktnim sukobima i učestvovao nalazio se dovoljno blizu ivici bojišta tako da je u svakom momentu mogao, ako ustreba, da se bezbedno izvuče.

 

         Veoma brzo je Lazar Hrebeljanović uspeo da uvidi svoju grešku i da oseti da je vojska koju ima Vukašin mnogo jača i spremnija za ovu borbu. Po njemu bitka je bila izgubljena i bilo je mnogo pametnije izvući se negoli uludo poginuti. Tako je i uradio. Jednostavno je od svoje vojske izvukao ono što je iole vredelo i što se moglo i kasnije korisno upotrebiti dok je deo vojske jednostavno ostavio. Kada se izvukao iz bitke mogao je sa bezbedne udaljenosti da vidi da se Nikola Altomanović sa svojom malom vojskom još uvek veoma hrabro bori, ali da se obruč oko njega i dalje steže. U tome momentu mu se učinilo da je karijera Nikole Altomanovića završena i da će on naći svoj grob na Kosovu. Možda je toga momenta mogao i odahnuti jer se uspeo rešiti barem jednog konkurenta u borbama za teritorije. Dok se približavao svojoj prestonici u Kruševcu mora da je već u glavi imao i plan kako da Altomanoviću propast iskoristi najbolje, naravno u svoju korist.

 

         Iako ostavljen na bojnom polju nasuprot Vukašinovoj vojsci, Altomanović se ljuto borio. Bio je sjajan primer borca i viteza i u svom oklopu sav poprskan krvlju mora da je bio lepa slika za onoga ko uživa u ratničkim veštinama. Čak i u toj situaciji nije razmišljao o tome da svoje borce ostavi i da se izvuče. Stoga mu je i povlačenje Lazara Hrebeljanovića u tome momentu izgleda bilo neobjašnjivo i nerazumljivo. On sam ne bi svoga saveznika ostavio na cedilu na takav način, dok Lazar nije ni trepnuo. Da svi ne shvataju kodeks viteštva i svoje lične političke koristi na isti način, mogao je jasno videti.

 

         Da je dete sreće mogao se Altomanović uveriti kada je uz neki neobjašnjiv sticaj okolnosti, ali i uz veliku ličnu hrabrost uspeo da se nekako izvuče sa bojnog polja. Vojska mu je sigurno pretrpela teške gubitke, a kako je on prošao ostaje da se nagađa. Sudbina cara Uroša je bila najgora. Njega je živa zarobio Vukašin Mrnjavčević, ali ga nije povredio. Još uvek je magično ime Nemanjića bilo dovoljno da cara Uroša zaštiti od fizičkog uništenja, ali ne i od maltretiranja i ponižavanja." [1] 

 

         Nije li epski narodni pjevač ovu Lazarevu izdaju na Kosovu prevrnuo u izdaju Vuka Brankovića u kasnijoj bitci na Kosovu 1389. godine?  Crkva je Lazara proglasila za sveca, iako Lazar nije ni vjerovao u Boga, jer da je vjerovao, strahom Božijim održao bi u crkvi pred Bogom, patrijarhom, vlastelom i narodom datu zakletvu da će do smrti u Božije ime časno i vjerno služiti caru Dušanu i sinu mu kralju Urošu.

...............................

[1] Željko Fajfrić, Veliki župan Nikola Altomanović, DD "Grafosrem", Šid, 2000.