SUNCE JAS I ЯЗЫЧЕСTBO

 

     “...Grčki Yas, Sunce, kao Orb života”. (1)

     Bretonsko i armorićansko YAS znači JEST, a piše se i IA (2). Korijen u YAS je AS, što je u staroslovenskom AZ, u bugarskom i makednoskom JAS, u srpskom JA, sa značenjem JESAM, BIVAM, POSTOJIM:

     “AS je jedna od titula Sunca i povezana je sa VAT-ROM: ponekad je umnožena sama sobom kao ASAS i AZAZ prikazana od Grka kao Αζαζος, i Αζιζος.” (3)

     Grčka boginja zdravlja je Ἰᾱσώ (Jāsó) (4), a grčko ἴᾱσις (jasis) OZDRAVLJENJE, LIJEČENJE. (5)

     Arapsko JAṢṢ znači VOSAK (6), JAṢṚ je VELIK, JAK (7), JAṢAD je ŠAFRAN; KRV ili bilo šta crvene boje (8), JAṢṚAB znači DUG, DUGAČAK (9), Perzijsko JAS je UŽITAK (10). Arapsko JĀSIR je PONOS, TVRDOĆA. (11)

     Dakle: YAS = JAS = IA= AS= AZ = JAS = Ἰᾱσ = ἴᾱσ = JAṢ = JĀS:

• JAS > JASAN = VIDAN, ČIST, SJAJAN
• JAS > JASIK > JASIKA
• JAS > JASLE
• JAS > JASA > JESA > JEZA
• JAS > JASA > JESA > JESEN
• JAS > JAS > JES > JEZ > JEŽ
• JAS > JAZ
• JAS > JASIK > JAZIK > JEZIK
• JAS > JASDI > JAZDI > JEZDI
• JAS > JASDUG > JASTUK;
• JAS > JASTOK > JASTOG;
• JAS > JASA > JASAV > JASAVAC > JAZAVAC

        Sunce je JAS, zraka je JASA, zrake su JASE ili JASLE (novorođeni Isus stavljen je u jasle). Sarmati su JASIGESI, tj. JAZIGEZI, a dio Alana zvao se JASI. To su sinonimi nazivu SARMATI. Od JAS je ime kurdskih JAZIDA, jednih od rijetkih još preostalih služitelja Sunca, jer SUNCE je JAS:

     “JAS, m. i f. vidi jasnost. — Od xvii vijeka, a između rječnika u Mikaļinu (jas, svjetlost ,splendor, nitor, fulgor, lux') gdje se naj prije nahodi, u Bjelostjenčevu (v. jasnost), u Voltigijinu (jas, jasnost ,splendore, chiarezza' ,glanz'), u Stulićevu (,splendor, nitor, fulgor, lux, lumen'). — U Voltigijinu i u Stulićevu rječniku izrijekom je kazano da je muškoga roda, a u prva dva nije rod zabiježen; u primjerima (koji su svi iz jednoga pisca xvιιι vijeka) ženskoga je roda svagdje osim u naj zadnjemu. Vladanje negovo ne imase onu jas i izvišenost koja pridobitelje slijedi. D. E. Bogdanić 32. Izvede ga (grad Babilon) na toliku jas i izvršenost. 40. Tyrus još ne ima onu jas i onu izvišenost. 72. Staro vladanje i prošastu jas svoju povratiti. 90. Glas veličine i jasi Kresusa prosu se po svemu svijetu. 129. — Kada Dejoces grad Ekbatanu bijaše na veći jas podignuo. 58.”  (12)

    Srpsko JEZIK je od JAS:

JAS > JASIK > JAZIK sa značenjem DUG, DUGAČAK (tjelesni organ) i JEZIK u smislu JASAN, RAZGOVIJETAN, RAZUMLJIV. 

Sunce JAS na hramu kurdskih Jazida.

     Naziv ЯЗЫЧЕСTBO (JAZIČESTVO) ruski je naziv slovenske, dakle i srpske prehrišćanske vjere, izveden je od JAS + ČEST: JAS > JAZ > JAZI + ČEST = ЯЗЫ + ЧЕСТ > ЯЗЫЧЕСТBO, tj. JAZU ČEST = SUNCU ČAST = SLAVA SUNCU = SLAVLJENJE SUNCA.

..............................
     (1) F. Dunlap, The Origin of Ancient Names of Countries, Cities, Individuals and Gods; Cambridge: Metcalf and Company, 1856, pg. 18,
     (2) Robert Williams, Lexicon Cornu-Britannicum; Llandovery: Roderic; London: Trubner & Co., 1865, pg. 384, 224.
     (3) William Holwell, Mythological, Etymological And Historical Dictionary; London, Printed for C. Dilly, In The Poultry, 1793, pg. 55.
     (4) Henry George Liddell and Robert Scott, A Greek English Lexicon; New York: Harper & Brothers, 1883, pg. 691.
     (5) Ibid.
     (6) John Richardson, A Dictionary, Persian, Arabic, and English, Vol. I; London, 1806, pg. 335.
     (7) Ibid. pg. 340.
     (8) Ibid.
     (9) Ibid.
     (10) Ibid.
     (11) John Richardson, A Dictionary, Persian, Ara-bic, and English; London, 1852, pg. 412.
     (12) Pero Budmani, Rječnik hrvatskoga ili srpskoga jezika, Dio IV; Zagreb, JAZU, 1892-1897, str. 474.

DA LI SU ISUS I SATANA VANZEMALJACI

 

Da li su Isus i i Satana isti lik, da li su Vanzemaljci iste ili različite vrste i koliko vrsta Vanzemaljaca dolazi i boravi na Zemlji i kakve su im namjere sa ljudima?

Da li ste ikada razmišljali o tome da su, možda, drevni bogovi razni Vanzemaljci, i da su Sotona i demoni samo tehnološki visokorazvijeni Vanzemaljci sa bazama ispod mora i u Zemlji? Možda je Levijatan Satana, Vanzemaljac reptilijanske rase, a ne bukvalno zmaj iz mora? Pogledajmo:

"Ali zmija bješe lukava mimo sve zvijeri poljske, koje stvori Gospod Bog; pa reče ženi: je li istina da je Bog kazao da ne jedete sa svakoga drveta u vrtu?” (Stvaranje,3,1)

“Tada će Gospod pokarati mačem svojim ljutijem i velikim i jakim levijatana, prugu zmiju, i levijatana, krivuljastu zmiju, i ubiće zmaja koji je u moru.” (Isaija,27,1)

“I zbačena bi aždaha velika, stara zmija, koja se zove đavo i sotona, koja vara sav vasioni svijet, i zbačena bi na zemlju, i anđeli njezini zbačeni biše s njom.” (Otkrivenje,12,9)

U sredini je Reptiloid (kameni reljef, 2500-1500 st. ere, u zidu crkve Uspenja Presvete Bogorodice u Orahovcu kod Đakovice na Kosovu).

“Vaš je otac đavo; i slasti oca svojega hoćete da činite: on je krvnik ljudski od početka, i ne stoji na istini; jer nema istine u njemu; kad govori laž, svoje govori: jer je laža i otac laži.” (Jovan,8,44)

Biblija kaže:

"A kad se ljudi počeše množiti na zemlji, i kćeri im se narodiše. Videći sinovi Božji kćeri čovječije kako su lijepe uzimaše ih za žene koje htješe." (Stvaranje,6,2)

Dakle postoje neki što ih Biblija zove sinovima Božjim. Ko su oni? Evo opet Biblija:

"A jedan dan dođoše sinovi Božji da stanu pred Gospodom, a među njih dođe i Sotona. I Gospod reče Sotoni: otkuda ideš? A Sotona odgovori Gospodu i reče: prohodih zemlju i obilazih." (Jov,1,6-7)

Sotona je obilazio ZEMLJU i vratio se na sastanak SA ZEMLJE. To su hrišćanima "anđeli", iako se oni žene kćerima ljudskim i iz tog braka rađaju im se sinovi divovi:

"A bijaše tada divova na zemlji; a i poslije, kad se sinovi Božji sastajahu sa kćerima čovječijim, pa im one rađahu sinove; to bijahu silni ljudi, od starine na glasu."

Knjiga Enohova sve ovo u detalje objašnjava i zato ju je crkva izbacila iz kanonskih knjiga, ali je i dalje kanonska knjiga etiopske pravoslavne crkve. U toj knjizi piše o Vanzemaljcima koji su se ženili sa Zemljankama:

“Sada su otišli kćerima ljudskim na zemlju, pa su legli s njima, čime su se uprljali nečistoćom, a ljudima otkrili svakovrsne grijehe. I žene su rodile divove koji su cijelu zemlju napunili nepravdom i natopili krvlju. Zato sada Ti primi duše onih koji su umrli i onih koji plaču, Onih čiji su uzdisaji doprli do vrata nebeskih i čije su se tužaljke popele do nas. (Knjiga Enohova, Glava IX, 8-10)

Knjiga Enohova kaže da je vođi odmetnutih anđela ime Semjaza (Knjiga Enohova,6,7) i da su prije odmetništva od Boga (ili poglavara Vanzemaljca), učinili zakletvu da će čuvati svoju tajnu, tj. osnovali su tajno zavjereničko društvo, svoju posebnu grupu masona sa svojom tajnom iz kojeg se se kasnije razviti vavilonska grana masonerije koja i 5. v. st. ere osniva judaizam, zatim hrišćanstvo i islam, da bi početkom 2020. n. ere preuzeli svu političku i medijsku kontrolu Zemlje.

Ime glavnog odmetnika “anđela” je SEMJAZA. Ime je od dvije riječi sastavljeno: SEM i JAZA. SEM znači isto kao i SHEM (grčki: Σήμ) (1) sa značenjem ČUVEN, SLAVAN (2). Pošto je SLAVA sinonim riječi SVJETLOST, SJAJ, tako SEM u izvornom smislu znači SUNCE (3).

Druga riječ u imenu SEMJAZA je JAZA u kojoj je Z posanjem od S iz riječi JAS. JAS znači JASAN, VIDAN i nalazi se u hebrejskom imenu JASHEN sa značenjem BRILJANTAN, SJAJN (4). Ta značenja ima i srpsko JASAN.

U Knjizi proroka Isaije ima ovaj stih:

“Kako pade s neba, zvijezdo danice, kćeri zorina? Kako se obori na zemlju koji si gazio narode?” (Isaija,14,12)

Mnogi misle da se to odnosi na progon Satane s neba na Zemlju, te izraz “zvijezdo danice” prevode kao “Svjetlonošo” ili “Luciferu”, smatrajući pod tim imenom Satanu. Umjesto “kćeri zorina” neki prevode “sine Zorin”. I kaže dalje prorok Isaija za tog palog anđela:

“A ti se u pakao svrže, u dubinu grobnu.” (Isaija,14,15)

I sad dolazimo do zanimljive stvari: leteći tanjiri, ili UFO-i, ne slijeću na kopno, nego odlaze u baze pod jezerima, morima i okeanima. Možda kroz vodu ulaze u podzemen pećine i tako zaista odlaze u dubinu Zemlje, tj. u dubinu grobnu, u prostor koji je u starini nazivan Ad ili Pakao. I sad se nalazimo pred jednim velikim problemom koji teolozi ćutke zaobilaze: Isus Hrist iz Jovanogog otkrivenja naziva sebe zvijezdom Danicom:

“Ja Isus poslah anđela svojega da vam ovo posvjedoči u crkvama. Ja sam korijen i rod Davidov, i sjajna zvijezda Danica.” (Otkrivenje,22,16)

Imena SEMJAZA, LUCIFER znače NOSILAC SVJETLA, SVJETLONOŠA, što je u bukvalnom smislu SUNCE koje je i dnevna SJAJNA ZVIJEDA, jer Sunce je velika zvijezda koja sja DANOM, Sunce je zvijezda DANA, ZVIJEZDA DANICA. U crkvenoj ikonografiji postoje freske i ikone na kojima na oreolu oko Isusove glave piše FOS (Φῶς), što na grčkom znači SJAJ, SVJETLOST, SUNCE (5). Crkva zaista tvrdi da je DANICA pobunjeni i pali anđeo SATANA:

"Drugi uzročni faktor, protivnik Božji – jeste satana sa njegovim mnogim otpalim duhovima. On je lični krivac i uzročnik svakoga zla. Otkako je kao Danica pao sa visoke slave 'pomazanog heruvima' u duboku tamu pakla – on neprekidno seje zlo i greh u svaki Božji stvor, osobito među ljude." (6)

I hajd sad znaj ko je Isus, a ko Satana?

Piše u Pismu:

“Tada će Gospod pokarati mačem svojim ljutijem i velikim i jakim levijatana, prugu zmiju, i levijatana, krivuljastu zmiju, i ubiće zmaja koji je u moru.” (Isaija,27,1)

Zašto je Satana zmaj iz mora zvani LEVIJATAN, prugasta i krivuljasta zmija? Levijatanove letilice izlijeću iz mora, lete nebom pravolinijski (pruga zmija) i lete cik-cak pravcima (krivuljasta zmija), te nakon toga opet ulijeću u duboke vode. To šta znači ime LEVIJATAN, to u biblijskim rječnicima nećete naći, osim naivnom tumačenju da je to neka velika morska zmija, morsko čudovište. Djetinjasto zaista, jer je to lažni egzoteriski, a ne pravi ezoterijski smisao. Ime LEVIJATAN je od “latinskog” LEVITACIJA, koje potiče od LEVIGO < LEVIS sa značenjem LAKO (7).

Šta je izvorni i originalni smisao riječi LEVITACIJA? Srpsko LEBDITI je značenjem isto latinskom LEVIS i od istog su korijena LEV = LEB. Obe ove riječi su ekavskog oblika, a ikavsko je LIB, koje se nalazi u LIBELA, latinsko LIBRO, balans; LIBER, slobodan. Tako bi ikavski oblik od LEVIJATAN, sa B umjesto V, bio LIBIATAN, a latinsko LIBENTINA je VENERA, tj. DANICA. Dakle, LEVIJATAN znači LAKI, LEBDEĆI, BALANSIRAJUĆI, što leteći tanjiri zaista jesu, jer su ANTIGRAVITACIONI, a vozi ih LIBER, LIBERAL ili LEVO, tj. OSLOBODILAC, samo je pitanje koji oslobodilac, od čega oslobodilac i čiji oslobodilac: judejski ili hrišćanski ili njihovih masona zajednički Mesija?

I na kraju da spomenemo srednjovijekovno hrišćansko ortodoksno vjerovanje u tkz. “vazdušna mitarstva”, tj. carine ili demonske barikade na putu između ovog i onog svijeta na kojima demoni odvajaju propale duše pomrlih ljude sebi za pakla, za razliku od čistih i pravednih duša koje bivaju propuštene na putu ka Raju. Da li ove za života u zemaljskom tijelu bezbožnim djelima uništene duše služe nekim Vanzemaljcima "demonoma" kao izvori energije, ili, možda, kao prenosnici informacija u tehnologiji vještačke inteligincije. Nije li i trenutni transhumanistički pravac sav usmjeren ka tom cilju žigosanjem preko lažnih vakcina COVID-19?

Da li su Isus i i Satana isti lik neke iste vanzemaljske rase, koliko vrsta Vanzemaljaca dolazi i boravi na Zemlji i kakve su im namjere sa današnjim ljudima, jer ovo što se danas dešava širom svijeta ne može biti djelo samo jedne grupe ljudi, ma koliko oni bili moćni, osim ako su zaista kultni služitelji Reptilijanaca?

………………………..

(1) William Smith, A Dictionary of The Bible, Vol. III; Boston: Little, Brown and Co., 1863, pg. 1194.

(2) Merrlil C. Tenney, The Zondervan Pictorial Bible Dictionary, Regensy Reference Library, Grand Rapids, Michigan, 1967, pg. 782.

(3) F. Dunlap, The Origin of Ancient Names of Countries, Cities, Individuals and Gods, Cambridge: Metcalf and Company, 1856, pg. 16.

(4) Merrlil C. Tenney, Ibid. pg. 403.

(5) Francis Edward Jackson Valpy, An Etymological Dictionary of the Latin Language; London: Printed by A. G. Valpy, 1828, pg. 242.

(6) Vladika Nikolaj Velimirović, Pravoslavna Crkva i uzročnost u svetu – knjiga br. 3 (8. dio), Glas Crkve, Valjevo, 1996. (Internet izdanje Svetosavlje.org. Objavljeno: 26. oktobar 20)

(7) Francis Edward Jackson Valpy, An Etymological Dictionary of the Latin Language; London: Printed by A. G. Valpy, 1828, pg. 226

OLIVERA LAZAREVIĆ RODILA AMURATA

     

Zarobljeni Bajazit u Timurovom kavezu.

    Mnogo je sakriveno i iskrivljeno srpske istorije radi ovog ili onog crkvenog kulta. Ovdje ćemo saznati zašto despot Stevan, sin Lazarev i Miličin i brat sultanije Mileve (Olivere), nakon totalnog poraza turskog sultana Bajazita 1402. godine nije htio da se oslobodi Turaka i da gradi Srbiju, nego je spasio Bajazitove sinove i time spriječio totalnu propast Turaka:

   “Posle ove prve poraze, jamačno bi već Bajazit pregazio bio Mađarsku, da ga u tom preduzeću nije predupredila bolest, a posle Timur han mongolski.

     Ovaj silni zavojevač, pošto je svu Aziju osvojio, podiže se, da još i Anadol (malu Aziju) pokori. Kod Angore, 20-tog Jula 1402 ugledaše se ova dva osvajačka plemena. Na čelu 800000 Mongola stajaše Timur, a 120 hiljada Turaka (30000 Srba pod despotom Stevanom (visokim) Lazarevićem) predvođaše sam Bajazit.

     Od poraza Atilina kod Salona ne bejaše takva gomila vojnika na jednom mestu i u jednom broju prikupljena. I ovaj užasan boj svrši se konačnom porazom turske vojske i sam Ilderim Bajazit sa njegovom najmilijom ženom Milevom, ćerkom kneza Lazara, dopade ropstva, u kom je na godinu dana docnije od muke presvisnuo.¹

     To bejaše najzgodniji trenutak za hrišćane a na ime za Srbe, da se za navek oproste Turaka. Jamačno bi bili i propali Turci, da nije srpski despot Stevan sa opasnošću svoga života spasio bio Bajazitove sinove (Engel’s Geschichte von Serbien und Bosnien strana 369. Stylus cancell. Hung. Per Sebast. Listhium Cibiniens. Anno Dom. 1553, str. 264).

     Vidi se da u žilama ovoga jadnog despota nije tekla srpska krvca, u njegovoj glavi ne bejaše ponikla misao, da spase Srpstvo i da osveti narodne mučenike od Kosova.²

     I sami turski istoriopisci, po Hameru i Lamartinu, priznaju onu veliku uslužnost Visokog Stevana prema Osmanovoj svetoj porodici.

----------------------
¹ Held Und Corvin Weltgeschichte II Band. S. 651.
² Lamartins Geschichte des Türkischen Reiches.

      Nije ova uslužnost Stevanova po sve nepolitična i glupa bila iako mu je Bajazit bio šurak, jer svaka pomoć ukazana neprijatelju svoga plemena, bejaše ubitačna za svoj narod.

     Visokog Stevana možemo smatrati kao vinovnika sviju užasa, sto osiljeni Turci naneše srpskom narodu u docnija vremena.

     Despot Stevan imađaše u svojoj ruci, da bude tvorac srpskoj sjajnoj budućnosti. Da Stevan nije bio ograničenog uma, danas bi srpska država merodavna bila u redu jevropskih velikih sila.” (1)

      Nije Stevan bio ograničenog ume, nego je razlog bio spasavanje Bajazitovog i Milevinog sina Murata II, Stevanovog sestrića:

     “Osim toga Pajazit uze si za ženu Milevu kćer Miličinu. Njezinoj liepoti za ljubav zaboravljao je Pajazit na svoj koran, a u njeje se pravoslavje nedirao.” (2)

        “Milica malo poslije smrti svoga muža nedaleko od Kruševca sazida manastir Ljubostinje, gdje se i ona, pokle opazi Stiepana već zdriela za vladanje, zatvori sa mnogo udovica, svojih muževa lišenih na Kosovu, i tude umrie 11. stud. godine 1405. kao kaludjerica. Čim se Milica svoje vlasti okani stade STIEPAN LAZAREVIĆ sam vladati svojom zemljom, i pošav u Bosnu, oženi se tamo kćerom Tvrdka, kralja bosanskoga, i odvede ju uz sjajnu pratnju u svoj stolni grad Biograd na Dunaju.” (3)

     “Po smrti Vuka Brankovića (1398.) izagna Stiepan sinove Vukove Gjurgja i Lazara iz Srbije, a oni prieko Dalmacije otidoše k Pajazitu, ne bi li jih uveo u otčeve zemlje. Ali Pajazit, rad Milieve, kćeri Lazareve, svoje žene, ne prista na njihove zahtieve, te tako ona dva brata ostadoše pri dvoru Sultanovu čekajući zgodnija doba.” (4)

        “U ratu s Tamerlanom Stiepan i brat mu Vuk odvedoše dovoljnu silu u pomoć Turičnu, i u bitki na angorskom polju (26-28 srp. 1402.) Stiepan je s Bajazitovim sinom vodio predvojsku i junački uzmicao pred neizmiernom silom tatarskom. Tamo se nađoše i oba brata Brankovića. Sva četiri padoše napokon u tatarske ruke, te i Stiepanova sestra Sultanica Mileva; no oni pobiegoše iz tamnice i čudnovato se spasiše, bižuć u Carigrad, gdje ih car liepo primi, a poslie u Metelin (Marciana. God. 1402).” (5)

        “Amurat, sin Bajazitov od Milieve, čim se dokopa carstva turskoga sklopi mir i savez sa Stiepanom svojim ujcem, a Stiepan dade mu za ženu Maru sestru Gjorgja Brankovića, te tako se jako usnaži njihova ljubav.” (6)

        Srpsko MILEVA je sinonim latinskom OLIVERA (og grčkog ἐλαία). Keltski korijen MIL- u MILIN, isti je korijenu MIL- u srpskom MILO (drago), MILEVA i originalno znači SJAJNO, ŽUTO (7), a keltsko MILIS je SLATKO, MILO, PRIJATNO, ELEGANTNO (8), što je u keltskom gaeliku MILEANTA (9).

…………………………
     (1) Prof. Gavrilo Vitković, Kritički pogled na prošlost Srba u Ugarskoj; Glasnik Srpskog učenog društva, Knjiga XI, Sveska XXVIII starog reda; u Beogradu u Državnoj štampariji, 1870, str. 34-35.
      (2) Sime Ljubić, Ogledalo književne poviesti jugoslavjanske, Knjiga 1; Riečki Emidia Mohovića Tiskarski kamen. Zavod, 1864, str. 191.
      (3) Ibid. str. 191-192.
      (4) Ibid. str. 192.
      (5) Ibid.
      (6) Ibid. str. 193.
      (7) Robert Williams, Lexicon Cornu-Britannicum; Llandovery: Roderic; London: Trubner & Co., 1865, pg. 255.
     (8) William Shaw, A Galic and English Dictionary, Vol. I; London: W. and A. Strahan, 1780.
     (9) Edward Dwelly, A Gaelic Dictionary, Vol. II; Herne Bay: E. Macdonald & Co., The Gaelic Press, 1902-, pg. 655.

PAPIN KALENDAR JE NETAČAN

22. jun je prvi dan ljeta 325. godine (julijanski kalendar).

15. jun je prvi dan ljeta 1168. godine (julijanski kalendar).

15. jun je prvi dan ljeta 1169. godine (julijanski kalendar).

13. jun je prvi dan ljeta 1389. godine (julijanski kalendar).

12. jun je prvi dan ljeta 1579. godine (julijanski kalendar).

11. jun je prvi dan ljeta 1580. godine (julijanski kalendar).

11. jun je prvi dan ljeta 1581. godine (julijanski kalendar).

12. jun je prvi dan ljeta 1582. godine (julijanski kalendar).

22. jun: prvi dan ljeta 1584. godine (greg.i kalendar): tri dana ispred dana u prethodnoj 1582. godini, dok je u stvarnosti za samo za jedan dan pomjera potrebno 128 godina.

    Zbog tkz. precesije ekvinocija, izazvane čigrastim gibanjem Zemlje pri rotaciji, u odnosu na zvijezde zodijaka Sunce prividno mijenja svoje mjesto. Godišnje pomijeranje Sunca je 0,0139694 stepeni (50,29 lučnih sekundi). To je opšta ili generalna precesija i dešava se na Sunčevoj putanji (ekliptici). Tako se za vrijeme od 71,58503586 godina (orijentaciono se zaokružuje na 72 godine) Sunce pomjeri za 1 stepen. To je ono što se kroz duge periode primijeti sa Zemlje, ali se to odražava i na kalendar po pitanju početaka godišnjih doba.

     Po zvjezdanom (sideralnom, julijanskom)  kalenda-ru  početak proljeća na ekvatoru Zemlje dešava se tek nakon 11 minuta i 14 sekundi (11,23333333 minuta) iza početka proljeća po sunčanom (tropskom, gregorijanskom) kalendaru. Brojka od 11,23333333 minuta godišnje je zvanična astronomska konstanta, kao broj Pi u geometriji. Ta razlika od 11 minuta i 14 sekundi godinama se skuplja i izaziva pomijeranje datuma godišnjih doba u julijanskom kalendaru: svakih 128 godina početak godišnjih doba pomjeri se za jedan dan na niži datum i da bi ovo mogli da prate, astronomi se drže zvjezdanog, tj. julijanskog kalendara.

     Od početka hrišćanske ere do sredine 325. godine i vremena održavanja Prvog vaseljenskog sabora u Nikeji, prvi dan godišnjih doba pomjerio se na niži datum za 2,531 dana. Tako se i prvi dan zime sa 25. decembra pomjerio za 2,531 dana  na sredinu 22. decembra. Pod izgovorom da se izbjegne ovo pomijeranje i da da se početak godišnjih doba ustali na istom datumu, Rimokatolička crkva 1582. godine odbacuje  julijanski (zvjezdani) i uvodi svoj gregorijanski (sunčani, tropski) kalendar.

     I pogledajmo sad ovo: astronomi prvih vijekova crkve znali su i svojim računima potvrdili da je prvi dan zime u vrijeme navodnog Hristovog rođenja bio 25. decembra ondašnjeg julijanskog kalendara, te je crkva taj dan odredila za praznik Rođenje Hristovo - Božić.

     Od tog prvog dana zime 25. decembra sa početka hrišćanske ere do 1582. godine prvi dan zime pomi-jerao se kroz kalendar svake godine za 11,23333333 minuta: 1582 x 11,23333333 = 17.771,13333 minuta = 296,1855555 sati = 12,34106481 dana = oko sredine 13. dana unazad na niži datum. I sad uzmemo kalendar i od sredine 25. decembra julijanskog brojimo do sredine 13. dana unazad i to pada na sredinu 12. decembra julijanskog, a to je 25. decembar gregorijanskog.

     Pošto je već bio određeno da je Isus rođen na prvi dan zime 25. decembra po julijanskom, tako je Rimokatolička crkva 1582. godine odredila da katolički Božić bude na prvi dan zime 25. decembra gregorijanskog kalendara.

     I šta se desilo? Papisti su mislili da će reformom kalendara zauvijek zaustaviti prvi dan zime na tom 25. Decembru svog kalendara, ali nebo je pokazalo da to ne može biti, pa je 2020. godine prvi dan zime bio 21. decembra, te je i ove 2021. opet 21. decembra. To je 4. dan od 25. decembra gregorijanskog kad je 1582. bio prvi dan zime. I evo provjerićemo: od 1582. do 2020. je 438 godina po 11,23333333 = 4920,2 minuta = 82,00333331 sati = 3,416805555 dana = 4. dan od 25. decembra = 21. decembar.

     Provjerićemo da li se to slaže sa 325. godinom, jer papisti tvrde da se nisu ravnali po kalendaru s početka hrišćanske ere, nego od godine Prvog vaseljenskog sabora 325. godine. I evo: od 325. do 1582. je 1275 godina po 11,23333333 minuta = 14.120,3 minuta = 235,3383333 sati = 9,805763886 dana = 10. dan dana unazad od 22. decembra 325. godine = 12. decembar julijanskog = 25. decembar gregorijanskog = katolički Božić 1582. godine. Dakle nema razlike, sve se poklapa.

      Isto toliko dana pomjerio se i prvi dan proljeća, prvi dan ljeta i prvi dan jeseni. Na početku hrišćanske ere prvi dan ljeta bio je 24. juna julijanskog i crkva je taj dan odredila da bude praznik Rođenje Sv. Jovana Krstitelja – Ivanjdan. I kao što od početka hrišćanske ere do 1582. prvi dan zime  pomjerio unazad na polovinu 13. dana, za toliko dana se pomjerio i prvi dan ljeta od početka hrišćanske ere do 1582. godine.

     Odbrojimo sredinu 13. dana od 24. juna julijanskog i to je 11. jun julijanskog ili 24. jun gregorijanskog, dok je  prvi dan ljeta 2020. bio je 20. juna, a 2021. opet 20. juna. To je 4. dan od datuma prvog dana ljeta 1582. godine, isto koliko se pomjerio i prvi dan zime. Toliko se pomjerio i prvi dan proljeća i prvi dan jeseni i to je kalendarom nezaustavljivi tok i nastavlja se ka nižim datumima.

     Matematika ne laže, astronomija ne laže i papin kalendar je netačan, jer vidimo da nije zaustavio prvi dan godišnjih doba na istom datumu iz 1582. To što svuda piše da je 1582. bio početak godišnjih doba bio na današnje datume, to je velika prevara, jer je ondašnji papin astronom znao da mu je kalendar netačan, pa je datume početke godišnjih doba s kraja početka 20. vijeka pripisao godini 1583. kao prvoj godini zvanične upotrebe papinog kalendara, slagavši pri tome za 3 dana ili za preko 300 godina koje su potrebne da se za toliko dana u julijanskom kalendaru pomjere godišnja doba. U drugoj deceniji 21. vijeka prvi dan ljeta već prelazi na 21-20. jun sve više bližeći se 19. junu.

     O navodnoj “tačnosti” gregorijanskog crkva laže, lažu njeni jezuitski iluminati i lažu judeohrišćanski masoni među astronomima, kao što lažu i o tačnosti Milankovićevog kalendara, koji se za samo tri sekunde godišnje razlikuje od papinog kalendara.

     I na kraju zaključak i naivcima i lažima zaglupljenim ljudima opomena na posljedak vremena u kojem žive:

     “I govoriće riječi na Višnjega, i potiraće svece Višnjega, i pomišljaće da promijeni vremena i zakone; i daće mu se u ruke za vrijeme i za vremena i za po vremena.” (Danilo 7:25)

U mnogim prevodima Biblije direktno piše ”da promijeni kalendar i zakone”. Kalendar eto znamo koji je, a zakoni koje mijenjaju su prirodni, moralni i zakoni čovječnosti.

 

VIDOVDAN JE PRVI DAN LJETA

        Da li smo ikad razmišljali zašto se na freskama i ikonama Sveti Jovan Krstitelj prikazuje sa krstom, kad je krst kao hrišćanski simbol nastao tek tri vijeka nakon Hristovog raspeća?

        Govoreći o Isusu Hristu Jovan Krstitelj reče svojim učenicima ovo: "On treba da raste, a ja da se umanjujem." (Jovan 3:30)

        Šta znače ove Jovanove riječi da Hrist treba da raste, a on (Jovan) da se umanjuje? Znače ovo: Sunce (Hrist) je rođen na zimski solsticij i prvi dan zime  kad Sunce  iz najniže tačke na južnom nebu počinje da se penje i kad dan počinje da raste, a Jovan je rođen na Ivanjdan kad Sunce sa najviše sjeverne tačke  počinje da se spušta ka jugu i dan počinje da se umanjuje. Početkom hrišćanske ere na Ivanjdan, dan koji crkva slavi kao Rođenje Svetog Jovana Krstitelja (7. jul gregor. 24. jun julij. kal.) bio je ljetni solsticij, prvi dan ljeta i najduži dan godine, Vidovdan.         

        Jovanov krst je znak tog ljetnog solsticija, znak tog dana, tj. znak Svetovida! I da ne pričamo više, izvolite pa pročitajte članak iz masonskog časopisa "Šestar" iz 1922. godine.

Šestar, Br. 1-2, Septembar-Oktobar 1922. 

https://digitalna.nb.rs/wb/NBS/casopisi_pretrazivi_po_datumu/P_0964/1922/b001-02#page/3/mode/1up 

PITAGORA

 

     “Pitagora (grč. Πυθαγόρας, oko 580. pne. – oko 497. pne.) je antički grčki matematičar, naučnik, astrononom i filozof, osnivač filozofskog, matematičkog, mističkog i naučnog društva ili zajednice, koja je poznata pod imenom Pitagorejska škola. Danas je najpoznatiji kao tvorac Pitagorine teoreme koja je nazvana po njemu. Pitagora je snažno uticao na filozofsku misao i religijska razmatranja u drugoj polovini 6. veka st. e.”  (Vikipedija, Slobodna enciklopedija)

     Pitagora je ezoterijsko tajno ime, jer su u imenu  dvije riječi: 1. PITA, 2. GORA.

     Sanskritsko PĪṬHA znači CENTAR, PRESTOL, TRON, SUNCE (1). PITA je OTAC HRANITELJ, BOG.

    GORA je VISINA, NEBO. Keltsko GOR nosi značenje MJESTO (VIS, VRH); MUŽ; ZNALAC (2):

PITA GORA > PITAGORA = OTAC VISINE, OTAC ZNANJA = BOG KREATOR.

     Grk Pitagora nije postojao, nego je vrijeme koje se nepostojećem Pitagori pripisuje, vrijeme kad su grčki ezoteristi otkrili egipatsko geometrijsko znanje, koje su

pripisali izmišljenom Grku Pitagori. Na slici ispod pogledajmo motiv iz Egipta: tu su tri egipatska boga: OZIRIS (muž), IZIS (žena) i HORUS (sin).

Pitagorina teorema kodirana u egipatskoj slici (Frank C. Higgins, The Beginning of Masonry; New York: Pyramid Publishing Co., 1916, pg. 32).

     OZIRIS je OTAC, IZIS je MAJKA, a HORUS je njihov SIN. Vrijeme ženine trudnoće je 9 mjeseci ili 270 dana, dakle Horusov kvadrat je broj 270. Po Pitagorinoj teoremi kvadratura brojeva Ozirisovog i Izisinog kvadrata treba da daje zbir Horusovog kvadrata, tj. 270.

U odnosu na Zemlju svakih 216 dana Venera se nađe na suprotnoj strani Sunca (veliko poklapanje ili superior conjunction).

     Izis je Venera (Danica) i njen broj je lako naći, jer se svakih 216 dana Venera nađe pravolinijski tačno prema Zemlji sa druge strane Sunca. Tako preostaje da je broj Ozirisovog kvadrata 162, ali šta znaci taj broj? Grci su to odgonetnuli po imenu ASAR (3), jednom od originnalnih egipatsakih imena Ozirisa i brojevnom vrijednošću slova u tom imenu:

A = 1, S = 6, A = 1, R  = 100

Zbir ovih brojeva je 108. I gle:

270 – 108 = 162 = broj Ozirisovog kvadrata.

     Dakle je Ozirisov kvadrat broj 162 i on odgovara najmanjem kvadratu sa slike ispod naslova, kvadratu sa brojem 3. Pogledajmo:

     a) 162 : 3 = 54
     b) 2 x 54 = 108 = ASAR
     c) 4 x 54 = 216 = VENERA
     d) 5 x 54 = 270 = HORUS

     “Stoga, crpeći samo prirodni filozofski postulat da Otac produžava svoj životni princip kroz Mater, nastavlja da živi u Sinu, mi utvrđujemo Pitagorin trougao od  162 - 216 - 270.” (4)

..............................
     (1) Monier Monier-Williams, A Sanskrit-English Dictionary; Oxford, The Clarendon Press, 1960, pg. 629.
     (2) Robert Williams, Lexicon Cornu-Britannicum; Llandovery: Roderic; London: Trubner & Co., 1865, pg. 176, 177.
     (3) W. M. Flinders Petrie, the Religion of Ancient Egypt; London: Archibald Constable & Co Ltd, 1906, pg. 37.
    (4) Frank C. Higgins,The Beginning of Masonry; New York: Pyramid Publishing Co., 1916, pg. 32.