Prava istorija nije viteška epska romantika, već je neprekidni zveket mača o mač, neprekidno proljevanje nečije krvi, a ta krv vrlo često je krv vlastitog naroda, krv najbližih rođaka, krv rođenog brata, krv vlastitog oca ili krv svog rođenog sina.
Stefan Nemanja, bez imena oca i bez rodoslova, rimokatolik koji je u zrelim godinama života miropomazan u pravoslavnoj crkvi, zvanično je vladao Raškom od 1166-1196. godine. Svjesno je i planski napravio građanski rat u Raškoj, istrijebio staro plemstvo i počinio prvi istorijski genocid nad srbskim dvovjernim krstjanima (“bogumilima”). Od crkve proglašen za čudotvornog miritočivog sveca (sveti Simeon Mirotočivi).
Vukan Nemanjić, prvorođeni sin Stefana Nemanje. I on je bio rimokatolik. Kao kralj vladao je Dukljom od 1195-1207. godine. Nakon smrti Nemanjine ratuje sa mlađim bratom Stefanom, pobjeđuje ga i postaje veliki župan Raške (1202-1205/1207). Međutim, arhiepiskop Sava, najmlađi sin Nemanjin, lišava brata Vukana raškog prestola i za vladara Raške postavlja brata Stefana. Nakon zbacivanja sa vlasti Vukanu se gubi svaki trag 1207. godine (neki smatraju da je tajno smaknut).
Stefan Prvovenčani bio je veliki župan Raške od 1196-1217. godine sa prekidom. Sava Nemanjić (potonji Sveti Sava) umoljava rimskog papu Honorija III da Stefanu da blagoslov i pošalje mu kraljevsku krunu, te 1217. godine papski legat donosi krunu u Rašku i saučestvuje u činu Stefanovog krunisanja. Proglašen je za srbskog svetitelja (prepodobni Simon Monah).
Stefan Radoslav, najstariji sin Stefana Prvovenčanoga poznat i kao Radoslav Duka, bio kralj Raške između 1228-1234. godine. Godine 1233. dolazi u sukob sa bratom Vladislavom, u građanskom ratu biva poražen i zbačen s vlasti 1234. godine. Nakon poraza Radoslav bježi u Dubrovnik, ali izgleda da 1235. godine dobija garancije od brata i povlači se u manastir negdje na području tadašnje Raške. Mjesto i datum njegove smrti su nepoznati.
Stefan Vladislav (nakon smrti sveti kralj Vladislav), je bio kralj Raške od 1234-1243. godine. Po smrti nasljeđuje ga mlađi brat Stefan Uroš I Nemanjić.
Stefan Uroš I, kralj Raške od 1243-1276. godine, najmlađi je sin Stefana Prvovenčanog. Godine 1276. godine napada ga, pobjeđuje i zbacuje s prijestola njegov stariji sin Dragutin. Uroš se zamonašio u Humu i ubrzo umro.
Stefan Dragutin bio je kralj od 1276-1282, a kasnije postaje i kralj Srema. Dragutin je 1282. godine abdicirao kao vladar Raške i vlast nad Raškom prepušta svom mlađem bratu Stefanu Urošu II Milutinu, pod uslovom da kasnije djeca Dragutinova naslijede Milutina na vlasti. Dragutin za sebe zadržava samo sjeverne pokrajine kojima vlada do smrti 1316. godine. Nasljeđuje ga sin Vladislav. Od crkve oglašen za sveca (prepodobni Teoktist).
Stefan Uroš II Milutin je kralj od 1282-1321. godine. Bio je mlađi sin kralja Uroša I, mlađi brat kralja Dragutina (sremskog kralja) i otac Konstantina i Stefana, kasnije prozvanog Dečanski. Nakon neuspjele pobune njegovog sina Stefana Dečanskog, prevarom hvata Stefana, okiva ga i šalje u Skoplje sa naredbom pratiocima da Stefana oslijepe. U svojoj 46. godini života kralj Milutin vjenčan je u crkvi sa Simonidom koja je tad imala samo pet godina. Od crkve glasen za velikog svetitelja (sveti kralj Milutin).
Stefan Vladislav II je sin kralja Dragutina. Bio kralj Srema od 1316-1324. godine. Ratom poražen od strane srpskog kralja Stefana Uroša II Milutina, a potom i od Milutinovog sina kralja Stefana Dečanskog.
Poslije Milutinove smrti 1321. godine u Srbiji izbija kratkotrajni građanski rat između tri različite frakcije. Prvu frakciju je predstavljao prestolonasljednik Konstantin Nemanjić, drugu Vladislav, a treću Stefan Dečanski. Na kraju Dečanski vrlo brzo ostvaruje potpunu pobjedu pa je Vladislav II bio prisiljen pobjeći na teritorij Ugarske gdje umire koju godinu kasnije.
Konstantin Nemanjić je bio nasljedni sin kralja Milutina. Odmah nakon smrti Milutinove 1321. godine ubio ga je mlađi brat Stefan Dečanski, koji je i vlast prigrabio. Pseudobrokar navodi da je po Stefanovoj naredbi prikovan ekserima za drvo, nakon čega je presječen na pola, dok Orbini navodi da je to urađeno po naredbi njegovog brata od strica Vladislava, koji ga je uhvatio. Pričalo se da mu je glava, po Stefanovoj naredbi, odsječena i odrana, nakon čega je od nje napravljen pehar iz kojeg je Stefan Dečanski pio vino.
Stefan Uroš III Dečanski, poznat kao Stefan Dečanski, kralj Srbije od 1322-1331. godine. Njegov sin Dušan je uz pomoć vlastele nasilno preuzeo presto a oca Stefana zatvara u tamnici u Zvečanu gdje Stefan i umire. Od crkve oglasen za sveca (sveti kralj Stefan Dečanski).
Stefan Dušan, poznat i kao Dušan Silni bio srpski kralj od 1331-1345 i prvi srpski car od 1346-1355. godine. Značajno je proširio granice svoje države, osamostalio srbski crkvu od carigradske patrijašije i donio čuveni Zakonik kojim je suzbio samovoljnu vlast nad narodom osiljene vlastele. Iznenada je umro 1355. godine u 46. godini života, a nasljeđuje ga njegov sin Uroš. Od grčke crkve za života anatemisan, a po smrti od srbske crkve proglašen nezakonitim carem, a samim tim i njegovo carstvo biva nezakonito i nasljeđe Uroševo postaje nezakonito.
Stefan Uroš V, poznatiji kao Uroš Nejaki, sin i nasljednik cara Dušana. Vladao je od 1355-1367. godine Državu mu raskopaju srbski velikaši koji su se za života Dušanova u crkvi zakleli na doživotnu vjernost Dušanu i sinu mu Urošu. Za raskop i propast Dušanovg carstva, kao i za ubistvo Dušanovog sina kralja Uroša, najviše su zaslužni crkva, Vukašin Mrnjavčević i Lazar Hrebeljanović. Radi pranja vlastite savjesti i njega je crkva proglasila svecem (sveti car Uroš).
U pravoj istoriji nema viteške epske romantike, nema vjere, nema časti, nema poštenja i zato je prava istorija prezrena od onih koji neprekidno zveckaju mačem, koji neprekidno proljevaju nečiju krv, a ta krv vrlo često je krv vlastitog naroda, krv najbližih rođaka, krv zavađene braće, krv vlastitog oca ili krv svog rođenog sina.
I tako najveći zlikovci, najkrvoločnije ubice i psihopate kao pobjednici od kreatora zla postaju sveci i kultni nacionalni junaci, te kao takvi tebi, čovječe, postaju uzor za proljevanje nečije krvi, a ta krv vrlo često je krv tvog vlastitog naroda, krv najbližih tvojih rođaka, krv rođenog brata, krv vlastitog oca ili krv tvog rođenog sina.
U istoriji nema romantike i ono što će sutra biti naopaka i krvava istorija, danas ima umilni glas pobožne molitve u liku pastira nad stadom u porti klaonice
