"Među najranijim pisanim radovima na posrbljenom slovenskom jeziku nalaze se dve Nemanjine biografije, suverena koji je prvi ujedinio izdijeljene srpske župe u jednu oblast. Ove biografije napisali su u trinaestom vijeku njegov sin Stefan, zvani ‘Prvovenčani’, i Sava, prvi srpski mitropolit. Zatim su sledile biografije kraljeva i mitropolita, koje je napisao archiepiskop Danilo. Ovi najstariji poznati primjerci srpskog autorstva daleko su savršeniji od svih koji slede, a toliko su savršeni u gramatici, konstrukciji i stilu da ih je nemoguće uzeti za prvi književnu trud na ovom jeziku. Spaljivanje jeretičkih knjiga zabilježena su kao djela Nemanje; i, kao, prije nego što je primio ortodoksnu vjeru, sav srpski narod mogao se oglasiti za jeretike, čini se vjerovatnim da je plamen njegove revnosti progutao cijelu srpsku književnost.” [1]
To nisu moje riječi, to je 1864. napisao David Mather Masson, ondašnji škotski akademik. I nije to Nemanja uradio radi vjerske revnosti, nego radi templarskog zadatka naređenog, pomognutog i nagrađenog od iskonskih neprijatelja Srba: od vla-dara iz Vatikana i Konstantinopolja.
.............................
[1] David Masson, Macmillian’s Magazine, Vo. X; London: Macmillan and Co.; and Cambrigde, 1864, 1 pg. 296.
No comments:
Post a Comment