Kao novi vladar Raške i vazal Vizantije Nemanja se svojski trudio na implementaciji vizantijske verzije državnog ustrojstva i crkvene organizacije u svojoj državi. Znao je da srpsku Crkvu treba da iskoristi kao stub ideološke pot pore svoje vlast isto onako kako su crkvu koristili svi dota dašnji vizantijski vladari. U tome su mu pomagali progrčki episkopi koji su osjetili pravi momenat da u tradicionalnu srbsku narodnu crkvu konačno implementiraju sve dogmate i kanone definesane na Vaseljenskim saborima i da zatru do tada nezavisnu apostolsku crkvu Srba uvodeci grcko ortodoksjeuzi priznavanje crkvene vlasti carigradskog patrijarha i po feudalnom romjeskom pravu nasljedno pravo Nemanjinog potomstva.
Radi toga je uslijedio vješto montirani i nemilosrdni Nemanjin napad na "poluvjerce - jeretike", njihovo ubijanje, rastur i progon. Tada je Nemanja uz genocidni revolucionarni reset društvenog i duhovnog sistema popalio sve dotadašnje knjige uništivši svo do tada pisano kulturno-istorijsko i duhovno naslijeđe srbskog naroda, jedino je nekim slučajem preteklo Miroslavljevo jevandjelje.
Da bi sakrili pomenuto krvavo djelo Nemanjino, srpska grkopravoslavna crkva (danas SPC) od tada do danas ostala je nijema na srbsku krv prolivenu Nemanjinim mačem od tada nemanjicka crkva falsifikujući istini o dvovjerju Srba krestjana ("krest" je stari oblik današnjeg naziva "krst").
Evo ko su bili krestani dvoverci:
"U Srbiji opet zvali su ih Babunima jer ih je najviše bilo oko planine Babune nad Prilepom u Maćedoniji, ili Poluvercima, jer su se dosta držali i Pravoslavlja. - Međutim, oni sami u Bosni i Hercegovini nazivahu se uvek samo Hrišćanima ili Krstjanima.” [1]
“Broj Bogomola bio je u to doba već prilično velik, pa su i neka ugledna vlastelasrpska pripadala toj jeresi, koja je bila mnogo bliža starom srpskom Mnogoboštvu nego Pravoslavlje.” [2]
“Po povratku iz Carigrada Nemanja ustane protivu bogumila i ostataka mnogoboštva. Dva glavna uzroka pokre nula su ga na takvu radnju. Bogumili su štitili plemenski sklop i bili protivnici crkvene jerarhije. Kako je bilo prevedeno jevanđelje na slovenski jezik, oni u njemu nađu oslonac za “КРЬCTIANCKO” bratstvo. Nemanja je ništio plemenski život i zavodio državnu centralizaciju, crkvenu jerarhiju, pa se sukobi s bogumilima. Zato ih Nemanja oglasi svojim protivnicima, a jerarhija jereticima i protivnicima Božijim.” [3]
Krestjane dvovjerce Dušanov zakonik naziva poluvjercima:
"9. О poluvercima:
I ako se nađe poluverac, koji je uzeo hrišćansku, ako usthe, da se krsti u hrišćanstvo, a ako se ne krsti, da mu se uzme žena i deca i da im se se dade deo kuće, a on da se izagna." (Zakonik cara Dušana, Član 9)
Evo ko su bili krestani dvoverci:
"U Srbiji opet zvali su ih Babunima jer ih je najviše bilo oko planine Babune nad Prilepom u Maćedoniji, ili Poluvercima, jer su se dosta držali i Pravoslavlja. - Međutim, oni sami u Bosni i Hercegovini nazivahu se uvek samo Hrišćanima ili Krstjanima.” [4]
“Kad je prestala bila u narodu propoved istinite vere u srpskim predelima, i kad je prostota bila ovladala u narodu te se usled toga pojaviše i umnožiše jeresi i svako zlo u naro du: tada srpski vladaoci do Nemanje ne obraćahu na to paž nju svoju, i nisu se ni malo brinuli, da ta zla iskorene, sve dotle, dok se nije pojavio veliki župan Stefan Nemanja. Nemanja je prvi otpočeo da i ovo zlo tamani u srpskom narodu. Ali je u ovome malo uspeo, i ako je mnoge i za to izbio i proterao iz zemlje; pa čak i vampire palio. Ta nesrećna mana i bolest, koja beše prenesena u narod još iz nezna boštva, beše se tako duboko ukorenila, da ju je bilo čisto ne moguće uništiti. Ona je u narodu vazda trajala, pa čak i danas u XIX prosvećenom veku još u veliko traje.” [4]
“Ali i ako su se Srbi pokrstili i pak su zadržali i na dalje mnoge svoje običaje iz neznaboškog doba. Tako su o prazniku Božiću, vršili sve one običaje koje su vršili o nez naboškom prazniku Koledu: ložili Badnjak, mesili česnicu; imali polažajnika i t. d. što i danas traje. Isto tako zadržato je, i do današnjeg dana održano je, neznaboško verovanje u: vile, veštice, zmajeve snove, vradžbine i t. d. što treba isko renjivati, jer je to neistinitio i štetno.“ [5]
“Balkanske gravure, s prikazom para jahača okrenu tih jedan prema drugome, upućuju da su ta božanstava mitr istička, a ne grčka. Međutim, uključenjem ljiljana i svastika na njihovim gravurama stećaka, pretpostavljam da je Daleki istok porijeklo kulta, original magova, kroz magovski surbanizam snažno prisutan u Bugarskoj, te u paganskoj Rusiji, također. Možda su ove ikone slikane ili gravirane od surbanita/hrišćansko 'dvovjerje’.” [6]
Prvo rusko hrišanstvo takođe je bilo dvovjerje i trajalo je vijekovima. Isplaženi jezik na ruskim kovanicama i privjescima i isplaženi jezik na antropomorfnim likovi stećaka zajednička su odlika ruskog i srbskog dvovjerja, a tu su i isti prikazi Semargla u srednjovijekovnim ruskim i srbskim manastirima.
..............................
[1] Radoslav M. Grujić, Pravoslavna Srpska Crkva, Izdavačka knjižarnica Gece Kona, Beograd, 1921; II izdanje (reprint) Svetlost – Kalenić, Kragujevac, 1989, str. 38.
[2] Ib. str. 14.
[3] Pantelija Slavkov Srećković, Istorija srpskoga na roda, Knjiga II, Kraljevsko-srpska državna štamparija, Beo grad, 1888, str. 25.
[4] Nikanor Ružičić, Istorija Srpske Crkve, Knjiga druga, Kraljevska srpska državna štamparija, Beograd, 1895, str. 29.
[5] Milan S. Ubavkić, Istorija Srba po domaćim i stranim izvorima i piscima, Knjiga I, Drugo prerađeno i do punjeno izdanje, Štampano u Kr. sr. državnoj štampariji u Beogradu, 1886, str. 82.
[6] John Smith, Christianiti’s Greatest Controversy – Prelude to Genocide, Archangel Publishing, Victoria, Aus tralia, 2004. p. 176-177.
No comments:
Post a Comment