DVOVJERJE SRBA I RUSA

 

 

 

Kao novi vladar Raške i vazal Vizantije Nemanja se svojski trudio na implementaciji vizantijske verzije državnog ustrojstva i crkvene organizacije u svojoj državi. Znao je da srpsku Crkvu treba da iskoristi kao stub ideološke potpore svoje vlast isto onako kako su crkvu koristili svi dotadašnji vizantijski vla-dari. U tome su mu pomagali grčki episkopi koji su osjetili pravi momenat da unište krstjansku apos-tolsku crkvu Srba i da duhovnu vlast nad Srbima zadobije grčka crkva sa carigradski patrijarhom. Po crkvenom romeskom pravu Nemanja bi dobio ap-solutni vlast nad svim županijama Raške i Nema-njini potomci imali bi nasljedno pravo jer su do tada Srbi svoje vladare birali na narodnim saborima.

Kad je tek iz Duklje došao u Rašku, Nemanja je u krstjanskoj Petrovoj crkvi u Rasu primio pravo-slavlje. Kao templar sa sobom je doveo veliku voj-sku, ubio dvanaest raških župana, a neki su pobjegli iz Raške. Pišući papi o bosanskom Kulinu banu Ivan Jukić pominje Nemanju:

“A poslije nek se oženi sa sestrom Stjepana Ne-manje, koja bijaše bogomilka, i on postade sljed-benik iste vjere. Još godine 1174. bio je otajni njihov sljedbenik i u isto sljedbeništvo privukao je svoju sestru Anu, njezina čovjeka Miroslava, brata mu Konstantina i svog šuru Stjepana Nemanju, raškog župana; ....” [1]

Nemanja je primio pravoslavlje u Crkvi krstjana, Studenici sagradio kao krstjanin i fasadu joj ukrasio krstjanskom ikonografijom.

Radi toga je uslijedio vješto montirani i nemilosrdni Nemanjin napad na "poluvjerce - jeretike", njihovo ubijanje, rastur i progon. Tada je templar Nemanja uz genocidni revolucionarni reset društvenog i du-hovnog sistema popalio sve dotadašnje knjige uništivši svo do tada pisano kulturno-istorijsko i duhovno naslijeđe srbskog naroda, jedino je nekim slučajem preteklo Miroslavljevo jevanđelje. Sva je Raška zemlja pripala Nemanji u posjed i svi do tada slobodni srbski plemenski zadrugari postali su Nemanjini i crkveni robovi.

Da bi sakrili pomenuto krvavo djelo Nemanjino, srpska grkopravoslavna crkva (danas SPC) od tada do danas ostala je nijema na srbsku krv prolivenu Nemanjinim mačem od tada nemanjićka crkva falsi-fikujući istini o dvovjerju Srba krestjana ("krest" je stari oblik današnjeg naziva "krst").

Evo ko su bili krestani dvoverci:

"U Srbiji opet zvali su ih Babunima jer ih je najviše bilo oko planine Babune nad Prilepom u Maćedoniji, ili Poluvercima, jer su se dosta držali i Pravoslavlja. - Međutim, oni sami u Bosni i Hercegovini nazivahu se uvek samo Hrišćanima ili Krstjanima.” [2]

“Broj Bogomola bio je u to doba već prilično velik, pa su i neka ugledna vlastelasrpska pripadala toj je-resi, koja je bila mnogo bliža starom srpskom Mno-goboštvu nego Pravoslavlje.” [3]

“Po povratku iz Carigrada Nemanja ustane protivu bogumila i ostataka mnogoboštva. Dva glavna uzro-ka pokrenula su ga na takvu radnju. Bogumili su štitili plemenski sklop i bili protivnici crkvene jerar-hije. Kako je bilo prevedeno jevanđelje na slovenski jezik, oni u njemu nađu oslonac za “КРЬCTIAN-CKO” bratstvo. Nemanja je ništio plemenski život i zavodio državnu centralizaciju, crkvenu jerarhiju, pa se sukobi s bogumilima. Zato ih Nemanja oglasi svojim protivnicima, a jerarhija jereticima i protivni-cima Božijim.” [4]

Krestjane dvovjerce Dušanov zakonik naziva polu-vercima:

"9. О poluvercima:

I ako se nađe poluverac, koji je uzeo hrišćansku, ako usthe, da se krsti u hrišćanstvo, a ako se ne krsti, da mu se uzme žena i deca i da im se se dade deo kuće, a on da se izagna." (Zakonik cara Duša-na, Član 9)

“Kad je prestala bila u narodu propoved istinite vere u srpskim predelima, i kad je prostota bila ovladala u narodu te se usled toga pojaviše i umnožiše jeresi i svako zlo u naro du: tada srpski vladaoci do Nemanje ne obraćahu na to pažnju svoju, i nisu se ni malo brinuli, da ta zla iskorene, sve dotle, dok se nije pojavio veliki župan Stefan Nemanja. Nemanja je prvi otpočeo da i ovo zlo tamani u srpskom na-rodu. Ali je u ovome malo uspeo, i ako je mnoge i za to izbio i proterao iz zemlje; pa čak i vampire palio. Ta nesrećna mana i bolest, koja beše prenesena u narod još iz nezna boštva, beše se tako duboko ukorenila, da ju je bilo čisto ne moguće uništiti. Ona je u narodu vazda trajala, pa čak i danas u XIX prosvećenom veku još u veliko traje.” [5]

“Ali i ako su se Srbi pokrstili i pak su zadržali i na dalje mnoge svoje običaje iz neznaboškog doba. Tako su o prazniku Božiću, vršili sve one običaje koje su vršili o nez naboškom prazniku Koledu: ložili Badnjak, mesili česnicu; imali polažajnika i t. d. što i danas traje. Isto tako zadržato je, i do današnjeg dana održano je, neznaboško verovanje u: vile, veš-tice, zmajeve snove, vradžbine i t. d. što treba isko renjivati, jer je to neistinitio i štetno.“ [6]

“Balkanske gravure, s prikazom para jahača okrenu tih jedan prema drugome, upućuju da su ta božan-stava mitraistička, a ne grčka. Međutim, uključenjem ljiljana i svastika na njihovim gravurama stećaka, pretpostavljam da je Daleki istok porijeklo kulta, ori-ginal magova, kroz magovski surbanizam snažno prisutan u Bugarskoj, te u paganskoj Rusiji, također. Možda su ove ikone slikane ili gravirane od sur-banita/hrišćansko 'dvovjerje’.” [7]

Prvo rusko hrišanstvo takođe je bilo dvovjerje i tra-jalo je vijekovima. Isplaženi jezik na ruskim kova-nicama, amajlijama i privjescima i isplaženi jezik na antropomorfnim likovima stećaka zajedničko su svjedočanstvo ruskog i srbskog dvovjerja, a tu su i isti prikazi Semargla u srednjovijekovnim ruskim i srbskim manastirima. U ikonografiji krestjana dvovje-raca Marija i Isus Hrist imaju isplažene jezika kao simbole Sunca, dakle se Marija poistovjećuje sa nekom srbskom i ruskom prehrišćanskom boginjom sunca, a Isus sa bogom Sunca.

..............................

[1] Primjeri bosanskohercegovačke pismenosti i književnosti od 11. do 19. stoljeća, Bosanski franjevci – ilirici, Ivan Jukić, Izbor, transkripcija, predgovor i rječnik Darija Gabarić-Bagarić, HDK Napredak, Zagreb – Sarajevo, 2004, str. 79-80.
[2] Radoslav M. Grujić, Pravoslavna Srpska Crkva, Izdavačka knjižarnica Gece Kona, Beograd, 1921; II izdanje (reprint) Svetlost – Kalenić, Kragujevac, 1989, str. 38.
[3] Ib. str. 14.
[4] Pantelija Slavkov Srećković, Istorija srpskoga na roda, Knjiga II, Kraljevsko-srpska državna štamparija, Beo grad, 1888, str. 25.
[5] Nikanor Ružičić, Istorija Srpske Crkve, Knjiga druga, Kraljevska srpska državna štamparija, Beograd, 1895, str. 29.
[6] Milan S. Ubavkić, Istorija Srba po domaćim i stranim izvorima i piscima, Knjiga I, Drugo prerađeno i do punjeno izdanje, Štampano u Kr. sr. državnoj štampariji u Beogradu, 1886, str. 82.
[7] John Smith, Christianiti’s Greatest Controversy – Prelude to Genocide, Archangel Publishing, Victoria, Aus tralia, 2004. p. 176-177.