U razbijanju modernog Bečko-berlinskog crkveniog mita da su Špitari potomci Ilira, na početku ćemo uzeti ime ilirskog boga BINDE. Nije tajna da su jos krajem 18 i kroz 19. vijek masone preoteli infiltrirani jezuiti iz kojih stoji Crkva (varate se ako mislite da Crkva i dalje nije jedna, jer sve razlike su samo u ekonomskim administrativnim upravama sa istom grupom hazarskih bankara u vrhu piramide). Nji-hova laž o Ilirima počinje ovako:
"Više od hiljadu godina prije dolaska Slovena u šestom vijeku prije nove ere, zemlje istočno od Jadrana bile su dom naroda poznatog antičkom svijetu kao Iliri. Njihova teritorija je obuhvatala veći dio onoga što je sada okupirano Jugoslovenima, zajedno sa severnom i centralnom Albanijom. Go-vorili su jezikom od kojeg nije gotovo nikakvog traga ostalo. Da je pripadao 'porodici' indoevropskih jezika, zaključeno je iz mnogih imena ilirskih naroda i mjesta sačuvanih u grčkim i latinskim zapisima, kako književnim tako i epigrafskim. Ne možemo biti sigurni da se iko od njih zaista nazivao Ilirima: u slučaju većine njih gotovo je sigurno da nisu. Sveobuhvatno, Iliri su imali tendenciju da budu prepoznati s negativnog stajališta, po tome što očigledno nisu bili Kelti, Dačani ili Tračani, ili Grci ili Makedonci, njihovi susjedi na sjeveru, istoku i jugu!" [1]
Tako se danas u stvaranju nove crkvene "istine" i pišu istorijske bajke, jer je Ilirija bila zemlja nase-ljena Tračanima koji su isto što i Kimeri [2], kasnije nazvani Kelti, od Cezara nazvani Gali. Posebnog naroda koji je sebe zvao ILIRI nije bilo i zato Tračani širom Ilirije nikad sebe nisu zvali Ilirima i zato nema traga ilirskom jeziku i sve što je preostalo je iz tračanskog, odnosno kimerskog jezika:
“KRIM. Poluostrvo formirano od Crnog i Azovskog mora, koja ga okružuju sa svake strane osim na njegovom sjevernom uglu gdje se spaja sa konti-nentom preko prevlake Perekop. Drevnima je poznat pod imenom Hersonska Taurika; u srednjem vijeku ponekad je zvan ostrvo Kafa, i, u najnovije vrijeme poznat je pod nazivom Krimska Tatarija; riječ Krim ili Krimeja vjerovatno je iskvareno od ‘Kimeri"’, ime tračkog plemena, njegovih najstarijij stanovnika.” [3]
Još jedan autor modernog doba tvrdi:
"Vidjeli smo da je u prehelenističkom periodu vladajuća klasa Pantikapeuma bila kimerska i da su Kimeri Tračani." [4]
“Mnogi autori, kao Appianus Alexandrinus, i Ph. Cluverius pod imenom Kelti uključuju Gale, Ger-mane, Spanijarde, Britone, Ilire, itd. ali je sigurno to da Polybius, Diodorus, Plutarch, Ptolemy, Strabo, Athenæus and Josephus zovu ove narode koji su zauzeli Galiju, Keltima.” [5]
“Identitet Tračana i Ilira je dokazan od drevnih pisaca upućujući, neki raniji i neki kasniji, na jednan isti narod.” [6]
“Nema sumnje da su Daci ili Dani, kao i Geti ili Goti,
bili svi od rase zvane Kimbri. Kimbri su takođe Kimeri,
od tračkog su originala takođe, ili su Tračani bili Kimeri, što nije ni bitno.” [7]
“Jednosložni prvobitni jezik > aglutinativni: turanski
> amalgamatski: jafetski ili iranski ili indoevropski > keltski: trački ili ilirski…” [8]
„Istina je da Dalmati, Mizi, Tribali, pa čak i Sarmati, koriste skoro isti jezik, ili ne mnogo drugačiji, tako da se razumeju bez poteškoća." [9]
Vidimo da su Tračani i Iliri jedan narod i da su Kimeri, Kimbri, Kelti ili Gali jedan narod [10] isto-vjetan Tračanima. To je razlog zašto nema ilirskog jezika ni ilirskih natpisa na posebnom ilirskom je-ziku, jer jedan narod govori jednim jezikom, u ovom slučaju kimerskim ili tračanskim.
Pripadnici crkvene Bečko-berlinske škole, kao što je Englez John Wilkes, sva istoriografima poznata keltska plemena svrastavaju u neke posebne Ili-re, što je potpuno ignorisanje antropoloških, arheo-loških, istorijskih, mitoloških, lingvističkih, simbološ-kih i etnoloških dokaza:
“Katari oko Emone imaju imena venetskog porijekla i mogli bi biti grupa Karna. Osim Latobića i Varkijana, čija su imena keltska, stanovnici Kola-pijani, Jasi, Breuci, Amantini i Skordići bili su Iliri.” [11]
Tako crkvena laž Bečko-berlinske škole počinje bezobraznim odbacivanjem svih prethodnih autora koji svjedoče da su Tračani, Kimeri (Kelti ili Gali) i Iliri jedan narod. Svemu rečenom dodaćemo ime ilirskih bogova BINDE, VIDASA, SILVANA i boginja THANE i DIANE, kralja GENTE, kraljice TEUTE, te muska vlastita imena PAIO, PANTO, TITO, njihovo etimološko porijeklo i znaćenje imena.
Sanskritsko BIND, BINDATI znači RAZDVAJATI, DIJELITI, DRŽATI, PRIDRŽAVATI [12]. Sanskritsko BINDU, u kasnijem periodu pretežno pisano VINDU [13]. Pogledajmo pfotografiju Sunca i sva navedena značenja biće nam jasna. Sanskritso BIN sa istim je značenjem kao i srpsko BIN u RODBINA i TAZ-BINA: ROD + BIN-A; TAS + BIN-A > TAZBINA.
Sanskritsko BINDU značenjem je isto sanskritskom VINDU, tj. osnova BIN ista je osnovi VIN koja se nalazi u srpskom VINTA, VINO, VINJAGA.
Gle: VIN + JAGA > VINJAGA. VIN znači RAZDVAJANJE, DIJELJENJE, DRŽANJE, PRIDRŽAVANJE (JAGA je BOGINJA JAGA = JAKA, SILA, NAPREDAK, RAST). Galsko BIN znači VIS, VISINA i isto je galskom VIN [14]: VINJAGA se penje i grana držeći se posebnim "kukama" koje se VINTAJU, tj uvrću oko drzača.
Sanskritsko BINDU, u kasnijem periodu pretežno pisano VINDU [15], je KAP; KUGLICA; TAČ-KA, BILJEG, ZNAK [16]. Rod VINJAGE je grozd koji se sastoji od mnoštva KUGLICA, dakle naziv VINO je od VINJAGA, koja se VINTA (da "vino" ne potiče od latinskog vidite: P. Skok, Etimologijski rječnik, Knjiga III, str. 595). I gle:
a) SER + BIN > SERBIN = SJAJNA TAČKA, SVJETLOSNA TAČKA, SVJETLOSNI ZNAK;
b) SER + VIN > SERVIN = SJAJNA TAČKA, SVJETLOSNA TAČKA, SVJETLOSNI ZNAK (nije rob, lazu).
Galsko BIN znači SLOGA, LJEPOTA, BOGATSTVO [17] i sve to znači i galsko VIN [18] sa smislom BAL, BEL, BIL, BIJEL, VEN, VAN, VUN, tj. SUNCE [19] (ovo zbog imena srpskih plemena VIDELIĆI, VENDI, VINDI, VANDALI i srpskih riječi VINTA i VUNA).
U vrijeme moje mladosti i mog skijanja između 60-90-tih prošlog vijeka mi smo vez za skije nazivali BINDA, DVA veza su dvije BINDE. Prvo RAZ-DVAJANJE daje DVA i to je u galskom jedno od značenje galskog BIN [20]. Ovo BIN, a ne njihovo imaginarno "protoindoevropsko", dalo je latinsko BINI, BINOMIUS (dva, par) i evo to u imenu Srba:
SER + BIN = SER DVA = DVA ZRAKA, DVA SVJETLOSNA ZNAKA (SER je isto što i SER u SERAFIM: VATRA, SJAJ, SVJETLOST, BLJESAK, bukvalno SUNCE). Tako DIJELEĆI SE od SERBIN (SER + BIN) nastaje RODBINA (ROD + BINA).
Staro srpsko BINDA (kasnije VEZ za skije) mani-pulacijama vješti biblijski manipulatori kroz škole i medijskih sredstava potisli su riječ BINDA i danas je nema u govoru i je Petar Skok nije zapisao i svom Rječniku sa značenjem POVEZAČA [21], mnogi bi rekli da lažem. I Vuk je zabilježio riječ BINIJA i to je ona VEZNA greda u vrhu štoka vrata [22].
Od BIN je i englesko BIND, VEZATI, POVEZATI [23], srednjovijekovno englesko BANDA [24], u švedskom BINDA [25], anglosaksonski BINDAN [26], danski BINDE [27], njemački BINDEN [28], sanskrit BANDH [29], zend BAND [30], gotski BIND [31], starofrizijski BINDA [32]. To je galsko BANDEN [33], talijansko BANDA ili BENDE [34], gotsko BANDI [35], persijsko BEND [36], islandski BINDA [37], irski BANA [38], staroirski BINDA [39], španski BANDO [40], ilirski ili srpski BINDO je muški rod, BINDA i BANDA su ženski rod i sve sa značenjem VEZA, ZAJEDNICA.
Englesko BIN je SANDUK i on je ČUVAR, DRŽAČ, NOSAČ [41]. To značenje ima i srpsko BINA (nije Skokov "turcizam arapskog podrijetla").
Za srpsko BINDA (vez na skijama) Skok kaže da je gotskog porijekla [42], a Goti su Geti, Tračani:
“Čak i istoričar Jordanes, i sam Got, svoju knjigu
naziva “Istorija Geta”, i izlaze tradicije vlastitog naroda
u sklopu priča koje je čitao u knjigama o Getima.” [43]
Neki tvrde da je BINDA od praindoevropskog BHENDH- BIND od kojeg potiče kasnije sanskritsko BANDHATI sa značenjem VEZA, ROD, RODBINA [44]. Zašto bi bilo praindoevropsko kad postoji i kod Srba u istom obliku sa istim značenjem, a Srbi preko Tračana (Kimera) i Skita spadaju u najstarije istorijske narode.
Kod Tračana, dakle i kod Ilira, jer je to jedan narod, bila je boginja BENDIS. U srednjoj Bosni BENDATI znači biti za nekoga VEZAN pozitivnim osjećanjima, a kad neko nekoga NE BENDA, znači da ga nije briga za tu osobu. U heraldici starolatinsko BENDA, BENDULA je VEZA, TRAKA [45] i to je isto što i ZRAKA. To se u prenesenom smislu u srpskom odnosi na UŠI, jer kad je neko neraspoložen, pitamo ga zašto je oborio BENDULE (tako psi obore BENDULE kad su strahu ili pod stresom). BENDIS je ženski rod ekavskog govora, BINDA je ženski oblik ikavskog, BINDO je muški oblik ikavskog govora (Ilirsko je, dakle i keltsko srednjobosansko prezime BENCUN).
BINDO je ujedno DJELITELJ I DAVALAC (SUNCE), DRŽITELJ I POVEZITELJ, bolje rečeno: BINDO je VISNJI SVEDRŽITELJ. i boginja BENDIS je DJE-LITELJKA I DAVATELJKA (SVJETLOST SUN-CA), DRŽITELJKA I POVEZITELJKA, keltska EPONA, slovenska RODA.
BINDIN oltar nađen je u Privilici kod Bihaća i tvrde da pored imena BINDO piše NEPTUN, što je složenica od keltskog, tj. ilirskog NEB + TUN = NEBESKI VIS [46], dakle se radi o bogu ljetnog solsticija i vremena, dana u kom je VEZA između proljeća i ljeta, dana u kojem se godina dijeli na dvije polovine (galsko BIN je DVA). BINDO je vari-janta tračanskog DAGONA, slovenskog RODA, SVETOVIDA ili KUPALA. U prilog tome ide i keltsko BINIMI sa značenjem BIJES, ŽESTINA, VATRA i BINIZEIN sa značenjem BLAGOSLOV [47].
I na kraju o ilirskim imenima:
a) GENTO je od galskog GENT sa značenjem VRH, GLAVA; KRASOTA; KRUŽAN [48]. Srpsko GENTO, GENTAV znači OKRUGAL, DEBEO;
b) galsko TEUTA je DRŽATELJKA, VLADARKA [49];
c) srpsko PANTO, skraćeno PAIO [50], tj. PAJO, izvedeno od PAN: PAN > PANT-LIKA > PANTLJIKA = DRŽAČ, NOSAČ (grčki PANTOKRATOR). PANT je domaći izraz za SAMAC (Sunce je SAM, SAMO, ŠAMAŠ [51]. Sunce je PAN (poljsko PAN je GOSPODIN), ZRAKE su PANTLJIKE; Galsko PAN je HLJEB [52], u nekim dijelovima Dalmacije PAN je takođe KRUH, PANAIJA je ŽITO [53]. Antički PAN je bog prirode i stočarstva, personificirano sunce BAN, ilirski SILNI SILVAN;
d) galsko TIT, TITO je VIS, VISOK: TIT > TITA = SISA ; TIT > TITA > TITAN = DIV; galsko TITIN je SUNCE [54].
e) muško ilirsko ime ANDES je od galskog ANDE sa značenjem OŠTAR, SUROV (po tome su Španci dali ime južnoameričkom planinskom lancu ANDES (Andi). Žensko ime je ANDIA [55], jotovanjem je dalo srpsko ANĐA;
f) ime SUTTIS je od galskog SUT sa značenjem SUNCE [56]: SUT > ZUT > ŽUT = SJAJAN (u Sloveniji je rijeka SUTLA, u jadranskom primorju grad SUTOMORE i planinski vrh SUTVID);
g) PINSUS je od galskog PIN sa značenjem VISOK, VIĐEN [57] (kao englesko PINE, bor);
h) od galskog BAES, sa značenjem LIVADAR [58] je ime BAEZUS/BAEZO;
i) od galskog SIN, sa značenjem LIJEP, BIJEL, je ime SINUS [59];
j) ime VENDO je od VEN sa značenjem SUNCE [60];
k) og galskog STEN, sa značenjem KALAJ, tj. SJAJ, izvedeno je ime STENNAIN (srodno srpskom STENOVIT; staroslovensko i sveslovensko STENA) [61];
l) ime STATARIA je od keltskog STAT, STAD sa značenjem STANJE, STANKO [62], u fudbalu termin STATIVA.
Zaključak:
“Zbog svog geografskog položaja Albanci ponekad pretpostavljaju da
su do dana današnjeg potomci Ilira, ali nema dokaza da se to dokaže. Njihov
jezik je prvi put zabilježen 1462. godine, a posebno njihov riječnik je pod velikim uticajem susjednih jezika (grčki, latinski, slovenski i turski).” [63]
Iliri su Tračani, tj. Kelti, Raseni ili Rašani, Romani ili Vlasi, kojima su njihovi okupatori kroz svoje ideologije zvane "vjere" izmijenili mentalni i duhovni sklop pretvorivši ih u današnje nacije Balkana i ostalog dijela Evrope.
..............................
[1] John Wilkes, The Illyrians; Blackwell Publishers Ltd., Oxford, UK; Blackwell Publishers Inc., Cambridge, Massachusetts, USA, 1996, p. 3.
[2] Strabo, I, 3, 21; XIII, 1, 8.
[3] Josiah Conder, A dictionary of Geography, ancient and modern, London, Printed for Tomas Tegg and son, 1834, pg. 177.
[4] Michael Rostovtzeff, Iranians and Greeks in South Russia, Oxford, The Clarendon Press, 1922, p. 67.
[5] The Southern Review, Vol. 5, February & May 1830, Charleston, Printed and published by A. E. Miller, 1830, p. 367.
[6] The Edinburgh Magazine and Literary Miscellany, Vol. 15, August 1824, Edinburgh, Printed for Archibald Constable and Company, 1824, pg. 135.
[7] John Pym Yeatman, The Shemetic Origin of
the Nations of Western Europe, London: Burns and
Oates, 1879, p. 212.
[8] David N. Livingstone, Adam's Ancestors: Race,
Religion, and the Politics of Human Origins, Baltimore,
The Johns Hopkins University Press, 2008, p. 103.
[9] Barthold Georg Niebuhr, Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, Nicetae Choniatae, Historia: Iohannes Comnenus; Bonnae, Impensis Ed. Weberi, 1835, p. 530.
[10] Joseph Ritson, Memoirs of the Celts or Gauls; London: Printed for Payne and Foss, by W. Nicol; 1827, Preface XII.
[11] John Wilkes, The Illyrians; Ibid. p. 218.
[12] Monier Monier-Williams, A Sanskrit-English Dictionary; Oxford, The Clarendon Press, 1960, p. 731.
[13] Ib.
[14] Jean-Baptiste Bullet, Mémoires Sur La Langue Celtique, Tome II; Besançon: Claudi-Joseph Daclin, 1759, p. 169.
[15] Monier Monier-Williams, Ib. p. 731.
[16] Ib.
[17] Jean-Baptiste Bullet, Ib.
[18] Ib.
[19] Ib. Vol. III, p. 471.
[20] Jean-Baptiste Bullet, Ib. p. 169.
[21] Petar Skok, Etimologijski rječnik hrvatskoga ili srpskoga jezika, Knjiga I, JAZU, Zagreb, 1972, str. 151.
[22] Vuk Stef. Karadžić, Srpski rječnik istumačen njemačkijem i latinskijem riječima, Beč, Štamparija jermenskoga namastira, 1852, st. 31.
[23-28] Walter William Skeat, An Etymological Dictionary of the English Language, Second Edition, Oxford: The Clarendon Press, New York: Mcmillan & Co., 1893, p. 64.
[29-30] Monier Monier-Williams, Ib. p. 720.
[31-32] Winfred P. Lehmann, A Gothic Etymological Dictionary; Leiden, E. J. Brill, 1986, p. 71.
[33-40] Jean-Baptiste Bullet, Ib. p. 126.
[41] Walter William Skeat, Ib. p. 63.
[42] Petar Skok, Ib.
[43] Henry Bradley, The Goths, Third edition, London, T. Fisher Unwin, 1887, p. 19.
[44] Winfred P. Lehmann, Ib.
[45] John Guillim, A Display of Heraldry, The Sixth Edition; A Dictionary, Explaining the several Terms used by Heralds, in English, Latin and French; London, Printed by T. W., 1724. p. 3.
[46] Jean-Baptiste Bullet, Ib. Tome III, p. 196, 457.
[47] Jean-Baptiste Bullet, Ib. Tome II, p. 170.
[48] Ib. p. 633.
[49] Ib. Tome III, p. 416.
[50] Petar Skok, Etimologijski rječnik hrvatskoga ili
srpskoga jezika, Knjiga II, JAZU, Zagreb, 1972, str.
599.
[52] Jean-Baptiste Bullet, Ib. Tome III, p. 232.
[53] Petar Skok, Ib. str. 596.
[54] Jean-Baptiste Bullet, Ib. p. 51.
[55] John Wilkes, Ib. p.70.
[56] Jean-Baptiste Bullet, Ib. p. 386.
[57] Ib. p 259.
[58] Ib. Tome II, p. 114.
[59] Ib. Tome III, p. 357.
[60] Ib. p. 468.
[61] Jean-Baptiste Bullet, Ib. 376, 375.
[62] Ib. p. 374, 373.
[63] Hans Frede Nielsen, The Continental Backgrounds of English and
Its Insular Development Until 1154, John Benjamins Publishing, Odense:
Odense University Press, 1998, p. 25
.png)
