ZAPIS NA KAMENOJ POSUDI IZ VAVILONA

.

U ovoj posudi je hetitski kralj Maišga Tarako donio asirskom caru Sennakseribu srebrenjake mane

     “Čitajući od ruba prema bazi i slijeva na desno, zapis daje sljedeće: Asher tsu alka mata Senna-kseriba sankatzu ka Assaragotane ne Sennaskeriba arte kaku kara mopi bebane sara sesena mane tsuka hasbane salara mata Maishga Tarako Sarara kula takekala.” [1]

Doslovni prevod glasi: Asirije moćnom kralju Sen-nakseriba nasljednom sinu Assargotanu Sennak-seribu da čuva uspomenu donosim dvije kamene posude prave mane, koje sadrže pravo čisto srebro, kralj Maišga Tarako Sarara kule stanovnika. 

     ASHER je carska titula od ASH sa značenjem VATRA, dakle ASHER je SJAJNI. Hetitsko KULA znači VIS, BREG, BRIG, UTVRDA, TVRĐAV, tj. KU-LA. Hetitsko ALKA je i srpsko ALKA sa izvornim značenjem MOĆ (EL = IL = AL > alka). SALARA je SREBRO, jer je BIJELO kao SALO (kod tibetansko-burmanskih Garo naroda Sunce je SAL [2]):

     “I. SALATIS. Ovo je bilo božanstvo Sala, sjajuće, ime može da znači “slavan” (akadijansko zal, sjati, fin-sko sal). [3]

    Zanimljivo je i ovo:

     “Riječ sesena pojavljuje se na kapadokijskim klinastim pločicama koje je prevodio profesor Say-ce, ponekad, kao u ovom natpisu sa mane kao susana mana.” [4]

Posuda je SESENA ili SUSANA, ali srpsko je SUD, SASUD, POSUDA, sve izvedeno od SU, jer SU je u SUNCU: SUNCE je DRŽAČ, NOSAČ, ČUVAR (su > suv).

      Iako u zapisu piše MAISHGA, tj. MAIŠGA, dešifranti hijeroglifa prevode to kao MOSHCI, tj. MOŠĆI. Zašto to rade, zašto se ne drže izvorno napisane riječi? To je radi veličanja Biblije i njene “istine”, jer po piscima Biblije postojao je Javanov sin MOSOKᴴ, u Septuaginti pisano Μοσόχ, u Vulgati Mosoch i Mosoth (Postanje, 10, 2).

     Podvaljivanjem imena MOSHCI (MOŠĆI) biva da je kralj MAISHGA potomak tog biblijskog MOSOHA, ali ime MOSOH je postanjem je od MO kao i MOUSEN (Μωυσῆν) iz Septuaginte, u Vulgati Moises i Moŷses (Egzodus, 2, 10), tj. MOJSES, ime smislom vezano za VODU. Gaelik MOSACH znači BEZNAČAJAN, OGAVAN, PRLJAV, POKVA-REN [5]. Saznavši to, moderni prevodioci Biblije ime MOSOCH mijenjaju u MESECH.

     MAISHGA (MAIŠGA) je keltsko, tj. frigijsko ime. Galsko MAIS je MJERA, MAISE znači KRASAN, VELIČANSTVEN [6]. I u hetitskom MAIŠGA i u navedenim galskim riječima osnova je MAI [7], a galsko MAI znači VELIK, VELIČANSTVEN. To isto znači frigijsko MAI [8]. Od MAI je MAJ sa značenjem CVJETAN, KRASAN, UKRAŠEN [9]. Starogaelik MAIS znači VIS [10], gaelik MAISE je VELIČANSTVENOST, KRASOTA [11]. Galsko MAISEACH, sa značenjem ČASTAN, KRASAN, DRAŽESTAN [12], oblikom je skoro isto hetitskom MAISGA. Velško MAIT je VELIK [13]. I sve ovo ide u prilog tvrdnje da je hetski srodan frigijskom, tj, tračanskom, odnosno keltskom jeziku, jer su se ovi narodi miješali od početka.

     Mnogo je hetitskih i rasenskih riječi u srpskom, ali i u turskom i jermenskom, pa i u albanskom, jer su izvorni Albanci tračanskog, tj. keltskog porijekla, osim Berebera, koje su Normani počeli da pre-bacuju i protjeruju u Albaniju sa Sicilije i južne Italije od kraja 11. vijeka (njihovi potomci sa poznaju po naglašenim vilicama i razmaknutim isturenim zubi-ma).

........................
    [1] John Campbell, The Hittites: their inscriptions and their history, Vol. I; Toronto: Williamson & Co., 1890, p. 57.
    [2] English-Garo Dictionary; Published by the Garo Mission, American Baptist Missionary Union, Shillong, 1905, p. 162.
    [3] Conder, C. R. (Claude Reignier), The Hittites and their language; William Blackwood & Sons, Edingurgh and London, 1898, p. 200.
    [4] John Campbell, Ib. p. 59.
    [5] Edward Dwelly, A Gaelic Dictionary, Vol. II; Herne Bay: E. Macdonald & Co., The Gaelic Press, 1902-, p. 673.
    [6] Jean-Baptiste Bullet, Mémoires Sur La Langue
Celtique, Tome III; Besançon: Claudi-Joseph Daclin, 1759, p. 129.
    [7] Ib.
    [8] Ib. p. 128
    [9] Ib.
    [10] Edward Dwelly, A Gaelic Dictionary, Vol. II; Herne Bay: E. Macdonald & Co., The Gaelic Press, 1902-, p. 625.
    [11] Ib.
    [12] Ib.
    [13] William Owen Pughe, A Dictionary of the Welsh Language, Vol. I; London: Printed for E. Williams, 1803.