SIMBOLI STAROSJEDILACA BALKANA

Selo Srndalj nalazi se u neposrednoj blizini Ribarske Banje.

Piktografi na megalitu iz Srndalja (Živko D. Petković, Neki preistorijski crteži i najstarija balkanska pismena, Megalit iz Srndalja, Beograd, 1934, str. 10-19)

 

Motivi na starom nadgrobnku u srndaljskom groblju: antropomorfni prikaz godine drži simbol Sunčevog puta (prikaz na slici 28. ispod). Ljudska figura ima "tri noge". Ne, nije to greška drevnog crtača, nego je "srednja noga" pravac penisa koji je na petroglifima simbol zimskog solsticija, dok je glava figure simbol ljetnjog solsticija. Ruke su linija nebeskog ekvatora u pravcu istok-zapad .

 

Motivi na kamenju  uz Srndaljsku reku.

 

      Na slici 27. je put Sunca po nebeskoj vertikali jug-sjever  od zimskog do ljetnjog solsticija. Nebeski ekvator je baza trougla, a u trouglu su tri mjeseca proljeća i tri mjeseseca ljeta .

 

Na slici 28. krstić u dnu je znak zimskog solsticija, drzač je nebeska vertikala jug-sjever, a kvadrat je kuća Sunca četiri godišnja doba oko nebeskog ekvatora (srednja horizontalna linija).

 

Slika 28. prikazuje krug Sunčeve godine sa četiri godišnja doma na nebeskom ekvatoru, a krstići na vertikali su zimski (dole) i ljetnji solsticij (u vrhu).

 

Lijevo na slici 30. u dnu je znak ^ i to su jesen i zima u čijoj tački spajanja je zimski solsticij (to isto prikazano je na motivima stećaka na slici ispod). Trougao je podijeljen na proljeće i ljeto. Motiv prikazan na desnoj strani 30. slike je krug Sunca (godine) sa četiri godišnja doba.

 

Na slici 30. u trouglu su proljeće i ljeto iznad nebeskoh ekvatora.

 

 

 Motivi na stećcima srednjeg vijeka.

 

 

Motivi na srednjevijekovnim stećku

 

 

Srbski stari zavjetni krstovi u okolini Niša.

 

Stari srbski krstovi u Rumuniji.  

 

      I tako od neolita do savremenog doba vidimo iste solarne simbole starosjedilaca Balkana.

MORGA

       Danas rijetko ko među Srbima zna šta je morga, a svi znaju šta je motka. Morga je motka, dvije riječi za jedan pojam. Evo morgi, tj. motki:

Morge (motke) mogu da sluze i kao oružje.

 

      O starosti jednog naroda može da svjedoči i jezik tog naroda i to svjedočenje pokazuje i  dokazuje svojim starim riječima. Ovdje ćemo na primjeru riječi morga pokazati i dokazati vedsku starost srbskog naroda. Hajdemo do vedskih vremena i sanskritskog jezika!

 

Morge i grah u vrtu.

 

      Sanskritsko maarga znači pravac, usmjerenje, put. Pogledajmo donju sliku na kojoj je mladi grah uz  morge: zašto su morge usađene uz svaku kućicu graha? Morge su tu da nejakoj lozi graha posluže kao pravac, usmjerenje, put! Sanskritsko maarga i srbsko morga istog su značenja i skoro istog oblika i evo jedna jedina riječ svjedoči vedsku starost Srba, jer riječ morga ne postoji ni u jednom modernom evropskom jeziku sa značenjem koje ima u sanskritu, osim kod Srba. Postoje oblikom slične riječi, ali im je značenje izmijenjeno: morgen (danski, holandski, njemački, norveški), morgun (islandski), morgon (švedski), morgn (jidiš). Sve ove riječi znače jutro i svakako da je njihovo prvobitno značenje pravac, usmjerenje, put Sunca na istoku i od istoka. Na sanskritu jutro je vidyut i zvetana sto je srbsko vidjet i svitanje.

       Srbska riječ jutro odgovara sanskritskom jut koje znači sjajni, te srbsko jutro znači sjajno. Jutro je rano doba dana, a sanskritsko ra znači vatra, toplina, ljubav, sjaj, divota, veličanstvenost, svjetlost, bistrina i sve su to atributi Sunca i nebeskog Raja (sanskritsko rajati ili kraće raj).

Неки од oбичаја мога краja

      Иако је модерно доба већ присутно у свим порама друштва и као такво плански разара, уништава и брише нашу стару традицију, ипак неки обичаји су и данас остали присутни у дијеловима мањих сеоски средина.
      Лазарица, Лазарева субота (вјероватно накнадно тако названа ), чак и крсна слава многих.
На лазарицу ујутро, у рану зору док још ни пијетли нису најавили дан, обичај је да неко од укућана (углавном су то радо чинила дјеца) уз лупање кашике о нпp. металну шерпу, обиђе три пута око куће и осталих дворишних зграда, ради  обичаја плашења и тјерања гуја (змија) из кућног дворишта, тј. да гује  за вријеме љетњег периода и врућина не би прилазиле кућама и окућницама. Овако је гласила пјесмица коју је укућан изговарао куцајући лазарицу:

Куца куца лазарица,
бјеж' од куће поганица,
убиће те стопаница
калагијом по глави,
да се више не јавиш!
Kуца баја за петеро јаја!

      Свака кућа и домаћинство мога краja joш прати  овај обичај. Дар за онога који ''куца лазарицу''  су углавном јаја, која су се дијелила на Васкрс, тако да уз свој дио на Васкрс он добија и дио за који је ''куцао лазарицу ''.
      Oвако је то у мом крају било а и још увјек је, а код вас не знам, јер и стара изрека каже ''Cто села сто обичаја''.
 

 Tecлић, 3. 4. 2015. гoд.       
Спасојевић Недељко,  блoгep  ( http://obicajistar.blogspot.ca/  )                                                            

SIMBOLI SU BOŽIJA SLOVA

Često pokazujem Sunčeve ljestve, vertikalu po kojoj se od juga ka sjeveru  Sunce penje i silazi tokom godine (krst ruskih dvovjeraca).

 

Indijanski petroglif: cik-cak linija je podizanje Sunca prije podne i zalazak poslije podne, jer Sunce ide gore-dole. To su ujedno smjene dana i noći, takođe i Sunčeva ekliptika iznad i ispod nebeskog ekvatora. Cik-cak liniju presijecaju pravci četiri godišnja doba sa po tri mjeseca svog trajanja.

Indijanski petroglif: antropomorfni prikaz godine. Četiri godišnja doba su sa po tri mjeseca svog trajanja; penis je zimski, a glava sa oreolom ljetni solsticij.

 

Indijanski petroglif: podignuta lijeva ruka simbol je Sunčevog podizanja sjevernim nebom u vrijeme proljeća (ukošena grana desno), a spuštena desna ruka simbol je vremena ljeta (grana ukošena lijevo) i spuštanja Sunca ka jugu od prvog dana ljeta (centralna grana). Ova trostruka grana dio je vrha Sunčevog drveta života. 

 

Indijanski petroglif: vrh Sunčevog drveta života (proljeće i ljeto sa strana, a između je ljetni solsticij i prvi dan ljeta). U desnoj ruci su luk i strijela sto je dokaz da se radi o božanstvu Sunca, ognja groma i munja, baš kao što su luk i strijela oružje Svetovida i Peruna.

 

 

Stecak: vrh Sunčevog drveta života.

 

Zmija (ouroboros) simbol je cikličnog kružnog toka vremena. Njen kružni oblik jeste simbol beskonačnosti, ali ne beskonačnosti zemaljskog vremena, jer u beskonačnosti vrijeme ne postoji, već beskonačnosti Božijeg koje prožima nebo. Na ovoj zmiji obilježena su i četiri godišnja zbivanja: proljetni ekvinocij (mali krug desno), jesenji ekvinocij (mali krug lijevo), zimski solsticij (kružić u dnu), a glava godine je ljeni solsticij.  Simbol kruženja vremena je i sazvijeđe Velika kola (unutar zmije).

 

      Drevni univerzalni simboli u srbskom narodu nazvani su Božija slova i njihova značenja nekad su znali svi ljudi, ali je vremenom to znanje od ljudi otuđeno i čuvalo se samo u uskom krugu iniciranog sveštenstva i tako se širilo svijetom prenoseći iz starih u nove religije, da bi na kraju to znanje postalo privilegija pripadnika tajnih ezoterijsko-mističnih udruženja. Mnoga značenja simbola zaboravljena su, ili su namjerno izvitoperena i zloupotrijebljena u ljudskim političkim i religijsko-ideološkim zloupotrebama prirode, ljudi i religije.

 



NEKE TAJNE VELIKE PIRAMIDE

      Po kodovima Velike piramide vrijeme možemo  kodirati u mjerama dužine i zapremine. Tako je  u mjerama nekih poznatih sakralnih objekata ugrađena simbolika mjera vremena i mjera Zemlje. Jedan od najpoznatijih takvih objekata je Crkva Svete Sofije (Aja Sofija) u Carigradu ( http://www.scribd.com/doc/33892260/The-Church-of-Holy-Wisdom ).

      U Apatinu je 2009. godine otvorena nova riječna marina koju krasi oko 8 metara visoki kip boginje Nike.

     

Kip apatinske Nike visoka je oko 8 metara.

 

      Jedan od kodova Velike piramide pokazuje kako u jedan objekat (ovdje kip Nike) mogu da se upisu mjere vremena i obratno. Evo tog odnosa mjera  vremena i dužine:

1 dan = 2,466586266 cm

Kip Nike zvanično je visok oko 8 metara = 800 cm.

 

Kodirana geometrija

 

       Gledajmo sad ovu "slučajnost": jedna godina ima 365,242  dana i to uzmemo kao prečnik kruga T. Površina kruga T iznisi 104.773,3763 kvadratnih mjernih jedinica, a kvadrat ABCDA ima istu toliku površinu. Stranice ovog kvadrata biće duge po 323,687158 mjernih jedinica.

      Umimo ovih 323,687158 mjernih jedinica kao mjeru vremena u danima, dakle uzmemo 323,687158 dana  i po Piramidinom kodu pretvorimo to u centimeter:

 

         323,687158 x 2,466586266 = 798,4022984 cm = 7,984022984 m =  proračunska, nacrtna visina kipa Nike u Apatinu, a onaj uzdignuti ravnokraki krst u Nikinim rukama upravo je simbol vremena godine o kojem smo ovdje pričali. 

 

..............................

 

http://www.rtv.rs/sr_lat/vojvodina/u-apatinu-otvorena-medjunarodna-marina-najveca-na-dunavu_139191.html



RELIGIJSKA KONKURENCIJA I RELIGIJSKO ČEKIĆARENJE

Asa, starozavjetni judejski kralj, uništava idole (Bible Historiale, 1372).

 

 

Jevreji ljube Zida plača u Jerusalimu; ako zid nije idol, a šta je?

 

Muhamed (sjedi na bijelom konju okružen svetom vatrom) uništava idole Kabe u Meki (persijska minijatura, 11. vijek, Bibliotheque Nationale, Paris).

 

Muslimani ljube crni kamen u Meki: ako ovaj kamen nije idol, a šta je?

 

Sveta Apolonija unistava nehrišćanske idole (Giovanni d'Alemagna, national Gallery of Art, Washington, DC, Samuel H. Kress Collection).

 

Rimokatolička Sv. Marija Bistrička: ako ovo nije idol, a šta je?

 

Rimokatolička prodavnica: ako ovi kipovi nisu idoli, a šta su?

  

Sveti Nikola uništava nehrišćanske idole (13th century fresco, Church of Ss Nicholas & Panteleimon, Boyana Church, Sofia, Bulgaria).

 

Sveti Avram Rostovski uništava Velesov idol (Fresco of the monastery St. John the Evangelist, Rostov).

 

Ortodoksno cjelivanje krsta i ikone: ako krst i ikona nisu idoli, šta su?

 

Kip Bogorodice u porti manastira Dobrun kod Višegrada.

 

 

Čekićarenje se nastavlja: danas svi govore da je ovo varvarski čin, a u stvari je nastavak zajedničke im avramske tradicije uništavanja konkurencije u vjersko-političkom  biznisu.

 

      U Žičkoj besedi o pravoj veri Sveti Sava kaže:
      “Uz to, mi se klanjamo i poštujemo i celivamo svečesnu ikonu čovečanskog ovaploćenja Boga Logosa pomazanog Božanstvom i ostavšeg nepromenjeno, tako da onaj koji je pomazan verom smatra da vidi samoga Boga Koji se javio u telu i s ljudima poživeo. Klanjamo se i drvetu Časnoga krsta i svetim časnim sasudima i božanskim crkvama i svetim mestima . Klanj...amo se i čast odajemo ikoni Presvete Bogorodice i ikonama svečesnih Božjih ugodnika, uzdižući oči duše (naše) ka prvoobraznom liku i um uznoseći na ono što je neshvatljivo.”

       Nikolaj Velimirović kaže:

       “U Bibliji je jasno izrečeno, da je idolopoklonstvo svako obogotvorenje ma koje tvari Božje, bilo to sunca ili meseca, ili zvezda, ili kamena, ili drveta, ili životinje, ili gaja, ili visine, - ma koje tvari Božje ili rukotvorine čovečje.”

       U slovenskom hramu u Arkoni bio je veliki drveni idol posvećen Svetovidu. Da li je taj drveni kip za Slovene bio Bog? Da li su Sloveni ono drvo smatrali svojim Bogom? Da li su Sloveni zaista smatrali da ovaj drveni kip noću jaše bijelog hramovnog ždrijepca?

      Ne, Sloveni su vjerovali da bijeloga konja nije jahao drveni kip, nego stvarni Svetovid. Kip nije bio Svetovid, niti je Svetovid bio u kipu, nego su Sloveni kroz kip doživljavali duhovnu vezu sa Svetovidom i kroz ovaj kip klanjali se Svetovidu isto kao što se pravoslavci kroz ikone klanjaju Bogu i svecima.

      Nehrišćani vjeruju u ispravnost svoje vjere isto kao što pravoslavci vjeruju u jedinu ispravnost svoje vjere, ili kao što muslimani vjeruju u jedinu ispravnost svoje vjere, ili kao što judeji vjeruju u jedinu ispravnost svoje vjere. I sve te vjere: i nepravoslavci i pravoslavci i muslimani i judeji imali su i imaju svoje idole koji preko kojih su doživljavali i doživljavaju vezu sa svojim Bogom.

      Međutim, vjerovanje da je samo jedna njihova vjera prava vjera u Boga, vjerska isključivost čekićima razbija idole druge vjere, a isto tako čekićima je razbijala i razbija i glave ljudima koji nisu htjeli ili neće da se poklone toj “jedinoj ispravnoj vjeri” čekićara.

       Dok pročitaju ovaj članak, čekićari pravoslavlja  reći će da autor članka "Religijska konkurencija i religijsko čekićarenje" piše protiv njihovog pravoslavlja. Iz istog ugla posmatranja mogu da se jave i judeji i muslimani i da kažu da autor pomenutog članka piše protiv judaizma i protiv islama. Čekićari nastavljaju svoje čekićarenje u svakoj im mogućoj prilici i zato mira na svijetu nema i nikad ga sa ćekićarima i među čekićarima nije bilo i nikad ga neće biti.

"SRBSKI KALENDAR"

Biblijska hronologija Septuaginte (klikni na sliku radi uvećanja): od početka stvaranja svijeta do hrišćanske ere ima 5508 godina (Zaharije Orfelin, Večni kalendar, Beč, 1783, str. 288-289) 

      Septuaginta (poznata i pod imenom "Prevod sedamdesetorice") verzija je hebrejskog Starog Zavjeta,  koja je radi potreba aleksandrijske biblioteka prevedena na grčki sredinom 3. vijeka stare ere. U njoj je navedena hronologija sa 5508 godina od početka stvaranja svijeta do hrišćanske ere. Dakle se ne radi ni o kakvom originalnom srbskom kalendaru, to je nečija laž.

      Najstariji istorijski zvanicni izvor pominjanja ovog kalendara je Treći kanon Šestog vaseljenskog sabora (Trulskog) održanog 691. godine:
      "Pošto je blagočestivi i hristoljubivi car naš oslovio ovaj sveti i vaseljenski sabor u pogledu toga, da oni koji su ubrojeni u kliru i drugima božanstvene darove dijele, budu čisti i neporočni služitelji i dostojni mislene žrtve velikoga Boga, Koji je žrtva i Arhijerej, i da budu čisti od skvrne, koja je uz nekih od njih prionula od nezakonitih brakova; obzirom na to, što su podvlasni presvetoj crkvi rimskoj predlagali, da se ima obdržavati sva strogost pravila, a podvlasni prijestolu ovog Bogom čuvanog i carskoga grada praviločovjekoljublja i snishođenja,- otačaski i bogoljubno složivši i jedno i drugo, da ne bi ostavili ni krotost slabom, ni strogost oštrom, navlastito pak, kad je zbog neznanjaprekršaj zahvatio dosta veliko mnoštvo ljudi, zajednički ustanovljujemo za one, koji su se dva puta ženili bili, pak su pod teretom grijeha sve do petnaestog dana prošloga mjeseca januara, minulog četvrtog indikta, ŠEST HILJADA STO DEVEDESET DEVETE GODINE ostali, i neće da od istoga k sebi dođu, da imaju kanoničkome svrgnuću..." (Nikodim Milaš, Crkvena Pravila, Pravila svetog peto– šestog Vaseljenskog sabora - Trulski sabor, Pravilo 3, Novi Sad, 1895, str. 442-443) 

     Kao  grkoortodoks svetogorski monah Sveti Sava je ovaj kalendar uveo i kod Srba, a prije Svetog Save ovom kalendaru kod Srba nikakvog traga nema. 
.....................................
Z. Orfelin, Večni kalendar (str.288-289):
 http://scc.digital.bkp.nb.rs/document/S-II-0889

N. Milaš, Crkvena pravila (str.442-443):
https://www.scribd.com/doc/199852035/Crkvena-Pravila-Nikodim-Milas#scribd
 

KNJIGA "STEĆCI, LAŽ I BOGUMILI"

     

      Knjiga "Stećci, laž i bogumili" dokumentovano pokazuje kako se jednom narodu pomoću religije kao ideologije duhovnog genocida, ovdje narodu Srba, promjenom suštine njegovog duhovnog bića, mijenja kompletni identitet naroda.

       Primivši vjeru u Hrista, a ne primivši rimsko ili romejsko hrišćanstvo, Srbi su zadržali svoju staru prehrišćansku vjeru i prehrišćanske običaje. Bio je to spoj srbske stare prehrišćanske vjere i vjere u Hrista. Ovakav vjerski sinkretizam je dvovjerje. Dvovjerci su bili i prvi Rusi koji su primili vjeru u Hrista.

       Time što su primili vjeru u Hrista, a sve staro zadržali, Srbi dvovjerci nisu ništa izgubili, već su postigli viši duhovni nivo i veće duhovne spoznaje o Višnjem Bogu i nebeskom svijetu bogova. Ali takva vjera nije pogodovala feudalnom uređenju hrišćanske države tipa Romejskog carstva, koje je hrišćansku crkvu pretvorilo u ideologiju vrhovnog feudalca cara i njegovih vazalnih feudalaca kroz moto "Jedan Bog Svedržitelj na nebu, jedan car svedržitelj na zemlji".

       Srbi su i prije vjere u Hrista vjerovali u jednog Višnjeg Boga Triglava, Boga nad bogovima, koji je kroz vjeru u Hrista identifikovan sa Svetom Trojicom. Ali tu nedostaje služenje jednom zemaljskom caru čije se carsko pravo prenosi na njegove potomke, a to je bilo protiv srbskog običajnog prava da se narodni starješina bira na narodnim saborima. I to je razlog zašto je Stefan Nemanja podigao mač i oganj na srbsku narodnu crkvu dvovjeraca krestjana, jer je ta crkva čuvala i provodila srbsko običajno pravo.

       I na krvi Srba dvovjeraca Nemanja je ustoličio svoju vlast kao nasljednog župana nad Srbima dvovjercima, kao što je to po nasljednom pravu bilo i kod Romeja. A onda dolaze nasljedni Nemanjići kao kraljevi i carevi kojima je romejska crkva služila kao instrument njihove državne ideologije.

       I tako počinje promjena suštine duha srbskog naroda: sve prehrišćansko u državi Nemanjića biva zabranjeno i strogo sankcionisano. Srbska dvovjerna vjera povlači se u ilegalu i ukriva se u ruho narodne književnosti i opstaje. Nemanja je promijenio sveštenstvo srbske crkve, ali nije mogao promijeniti duh srbskog naroda.

      I Nemanjići propadoše naglo kao sto su i dosli, propade i nemanjićka država, a obijesni srbski velikaši, vazali Nemanjica, nadahnuti duhom pohlepe Romeja, pobiše se izmedju se grabeći svako za se dio nemanjićke države. I tako mržnjom i pohlepom razjedinjeni izgubiše vlast, živote i zemlju pred Turcima, a narod opet osta dvovjeran u svojim selima, u svojim domovima i u svojim dušama.

       Srbi dvovjerci u Bosni takođe padoše pod Turke. Neki velikaši iz moranja odmah se poturčiše, a neki iz naroda primiše islam vremenom: većina iz moranja i nevolje, neki radi povlastica i vlastoljublja. Mnogi su ostali dvovjerci trpeći sve turske zulume.

       Oni što su se poturčili promivši islam dugo su i tajno čuvali i srbsku staru dvovjeračku vjeru. Ali, kako je vrijeme donosilo istorijske promjene, tako se se i ovim islamizirani Srbima počeo mijenjati duh i dvovjerje predaka vremenom biva potisnuto do zaborava, a oni se duhovno počeše identificirati sa muslimanima Turcima i Arapima.

       Propašću Otomanskog carstva i dolaskom rimokatoličke Austrougarske, mnogi poturčenjaci otišli su sa Turcima. Oni što su ostali nađoše se se u rascjepu: ni Srbi, ni Hrvati, ni Turci! Šta su bili, ni oni nisu znali! Jesu li oni Bošnjani, potomci srednjevijekovnih dvovjeraca Srba krestjana? Ne, nisu oni Bošnjani, jer nije isto biti nevjernik i biti pripadnik Alahove vojske. I zamisliše sebe kao Bošnjake, jer ih tako kao vrsne Alahove ratnike i pripadnike turske vojske nazivaju neki istoričari i tako ih epske narodne pjesme spominju.

       I počeše Bošnjaci da sanjaju svoju islamski čistu državu Bosnu. I dođe pogodan trenutak 1992. godine da se to ostvari ratom po svaku cijenu. I bi rat i dotadašnji Srbi i Hrvati islamske vjeroispovijesti zvanično i državotvorno proglasiše sebe Bosnjacima! I tako, kroz religiju kao političku ideologiju, od dvovjernih Srba krestjana promjenom duha u narodu postade novi narod: Bošnjaci, narod bez istorije, bez jezika i bez posebnosti svoje kulture, osim islamskih vjerskih običaja koje oni proglasiše "istorijskom bosnjačkom kulturom". Promjena duha je tolika da se neki Bošnjaci, mada potomci dvovjernih Srba krstjana, počinju oblačiti kao arapski nomadi i šeici, jer duh tijelom caruje i tijelo je sluga duha. Duh čini narod narodom, a ne porijeklo po krvi!

       Sa Srbima koji su iz dvovjernog krestjanstva prešli u rimokatolicizam isto bijaše: izgubi im se dvovjerni srbski duh i postadoše žestoki Hrvati, genocidni mrzitelji Srba i svega što je srbsko.

Odlaskom Turaka sa Balkana ostatak dvovjernih Srba preuze SPC kao duhovni nasljednik nemanjićke državne crkve i ona nastavlja ono što su Nemanja, Sveti Sava i ostali Nemanjći naumili: izmijeniti duh Srbima dvovjercima i pretvoriti Srbe dvovjerce u nešto drugo, a samim tim iskorijeniti Srbe dvovjerce i stvoriti od Srba neki drugi narod.

       I zato pred Drugi svjetski rat izmisliše crkveni nemanjićki ideolozi termin "svetosavlje" i srbsko dvovjerje proglasiše svetosavljem: kao sve prehrišćansko u srbskom dvovjerju ostavio je Sveti Sava. I naivni Srbi zagrizoše svetosavski mamac i evo ih sada u ekumenizmu i sa genocidnim rimokatoličkim papizmom ruku pod ruku na zajedničke molitve idu i za sljedećih deset-petnaest godina, ako za to vrijeme ne dođe do Trećeg svj. rata ili propasti svijeta, Srbi će postati rimokatolici, tj. Hrvatska će graničiti sa Rumunijom i Bugarskom.

        I tako knjiga "Stećci, laž i bogumili" dokumentovano svjedoči ko su dvovjerni Srbi krestjani i ko je prvi krenuo da ih istrijebi i sta je SPC namjera sa Srbima. Knjiga opominje šta ce Srbi biti ako se kroz ekumensku svetosavsku ideologiju provede namjera uništenja srbskog dvovjernog duhovnog bića. I zato je knjiga u Srbiji medijski blokirana i zato se niko od pera ne usuđuje bilo šta o knjizi da objavi.