NEMANJIĆI SU ZABRANILI SLAVU

Iz Zakonopravila Svetog Save:

"Pravilo 68. Oni koji po paganskom običaju prave pirove, odbačeni da budu.

Tumačenje. Ništa zajedničko nema vernik s never-nikom. Po tome, dakle, i onima koji po poganskom običaju tvore pirove - budu li vernici, neće se op-rostiti." [1]

PIR je svaka GOZBA, PROSLAVA, SLAVA [2]. PIR je galska, dakle tračanska ili ilirska riječ, tj. stari srpski naziv kao sinonim rnazivima PAR, PER, POR, PUR smislom SLAJ, SVJETLOST, VESELJE, a originalno početno ishodište tog značenje je SUNCE.

U građanskom ratu i genocidnom pobjedom nad pravoslavnim krstjanima i ukidanjem Crkve krstjana, za zvaničnu Crkvu svoje države Nemanja uvodi romejsku Ortodoksnu crkvu. Tada stupaju na snagu pravila romejske crkve i tada Nemanja zabranjuje sve prehrišćansko u srpskom pravoslavlju u šta je spadala i proslava Slave:

"…I BLAGODAĆU DATOJ TI OD BOGA PRELESNI MRAK BEZBOŽNIH JERETIKA ODAGNA I JERES NJIHOVU ISTRIJEBI, I KAPIŠTA NJIHOVA RAZ-RUŠI, I IDOLE NJIHOVE SKRŠI I ZLOSLOVNU PA-MET NJIHOVU ZLU ISTRIJEBI, I SLAVU NJI-HOVU BEZ OSTATKA UGASI... .” [3]

Držeći se strogih pravila o ispovijedanju vjere Or-todoksne crkve o zabrani paganskih običaja, Nema-nja i kasnije sin mu Sava zabranili su sve pre-hrišćansko pa i Slavu, tj. Nemanja je Srbima ugasio slavsku svijeću.

Od tada svi Nemanjići redom i sva njihova vlastela kroz vijekove završno sa knezom Lazarom, sinom mu despotom Stefanom i Đurđem Brankovićem nisu slavili Slavu. Crkvenih ili svjetovnih dokaza da su slavili nema (narodna epska poezija nije validni cr-kveni ni istorijski izvor).

To da je Sveti Sava blagoslovio prehrišćansko u njegovoj Ortodoksnoj crkvi romejskog dogmatsko-kanonskog ustrojstva jesu crkvena laž narodu. Do-voljno je pročitati Savini Zakonopravilo i uvjeriti se u sva stroga pravila o zabrani svega prehrišćanskog.

Sve do kraja 18. vijeka Slavu su slavili i Srbi katolici, ali je strogom naredbom vlasti 19. juna 1772. njima to zabranjeno [4]. U vrijeme ropstva pod Turcima grcki episkopi po srpkoj zemlji takodje su pokusavali da zabrane Slavu:

"A da ubiju narodnu svest i ponos zabranjivali su proslavljanje Krsnoga Imena...." [5]

Februara 6. 1830. godine istu zabranu objavio je srpski episkop i malo kasnije patrijarh srpski Josif Rajačić:

"Koliko je ta zabrana u taj mah imala uspjeha ne zna se; da običaj nije prestao i da se zle navike nijesu mnogo umanjile, vidi se po tom sto su aus-trijske vlasti u dogovoru s episkopom Josifom Ra-jačićem ponovile sve te zabrane. 6. februara 1830. naredio je vladika da se ima s oltara objaviti dr-žavna zabrana 'za ne činiti pirove, nï krestna îmena ni kada bi se slučila smert, tokom onaj dan edan ôbied'.” [6]

................................

[1] Miodrag M. Petrović, Zakonopravilo Svetoga Save; Eparhija žička • manastir Žiča, Manastir Žiča, 2004, str. 366-367.

[2] Petar Skok, Etimologijski rjecnik hrvatskoga ili srpskoga jezika, Knjiga II; JAZU, Zagreb, 1972, str. 660.

[3] Život Svetoga Simeuna, napisao Domentijan, na svijet izdao Đura Daničić, Državna štamparija u Beogradu, 1865, str. 64.

[4] Vladimir Ćorović, Zabrane pirovanja o krsnom imenu i drugim svetkovinama u Boki Kotorskoj 1772. godine. Glasnik Zemaljskog muzeja, Knjiga 2, Sarajevo, juli-septembar, 1911, str. 351–352.

[5] Radoslav M. Grujić, Pravoslavna Srpska Crkva, Beograd, Izdavačka knjižarnica Gece Kona, 1921, Fototipsko izdanje Svetlost - Kalenić, Kragujevac, 1989, str. 109.

[6] Vladimir Ćorović Vladimir, Ib. str. 352-353.