PORIJEKLO I ZNAČENJE "RUSKOG KRSTA"

 

  

Ovaj petroglif nalazi se u sjeverozapadnoj Rusiji (Lake Onega, Cape Besov Nos, Karelia, Russia).

Ovaj petroglif nalazi se u sjeverozapadnoj Rusiji (Lake Onega, Cape Besov Nos, Karelia, Russia). Pro-cjene njegove starosti su različite, ali je jedno si-gurno: stariji je nekoliko hiljada godina od vremena postanka hrišćanstva.

Zvanično se tvrdi da su krst dodali ruski monasi u 15. vijeku, koji su ovu antropomorfnu figuru Sunca nazvali đavolom (besom). Međutim, pogledamo li trougao sa krugom Sunca u dnu (koji nije hrišćanski simbol) i kad vidimo krug Sunca uz glavu figure, logično je da su trougao (zimski solsticij) i krug Sunca uz glavu (ljetni solsticij) bili spojeni. Da je to zaista tako bilo, svjedoči još uvijek vidljiva uklesana cik-cak linija od trougla do Sunca. Tu su patke i riba kao simboli toka vode, tj. toka vremena.

Dakle šta je ovaj krst? Krst je vrijeme jedne godine: trougao u dnu je zimski solsticij, prvi dan zime, kratkodnevica. Kosa prečka donjim krakom poka-zuje izlazak Sunca na zimski solsticij (sjeveroistok, 23,5 stepeni južnog) neba). Gornjim krakom prečka pokazuje zalazak Sunca na ljetnji solsticij (prvi dan ljeta: sjeverozapad, 23,5 stepeni sjevernog neba).

Sve to svjedoči ugao ove prečke prema hori-znotalnom pravcu iz centra gdje ona presijeca vertikalu krsta: 23,5 stepeni i to je ugao kojim se Sunce kreće: 23,5 stepeni ispod nebeskog ekvatora na dan zimskog solsticija (prvi dan zime) i 23,5 stepeni iznad nebeskog ekvatora na dan ljetnog solsticija (prvi dan ljeta).

Gornja, horizontalna prečka obilježava proljeće (desni krak) i ljeto (lijevi krak). Znak T u vrhu krsta je najviša sjeverna tačka Sunca na prvi dan ljeta, tj. na ljetni solsticij (zato je i Sunce prikazano iznad te tačke).

Monasi su jedino uklesali ono IC XC u vrhu krsta i ništa više. Isti takav krst nalazii se na ruševini pre- hrišćanskog hrama u Polju Grabovica kod Bileća u Hercegovini (slika ispod).

 

 

Desno je Svetovidov idol iz zida crkve u smederevskoj tvrđavi: desna ruka Svetovida tačno je pod 23,5 stepeni prema sjeveroistoku što na horizontu označava mjesto izlaska Sunca na prvi dan ljeta, na Vidovdan.

 

Na krstu patrijarha Porfirija kosa prečka pokazuje 23,5 stepeni sjeverozapada i mjesto zalaska Sunca na prvi dan ljeta, a suprotna strana pokazije 23,5 stepeni jugoistočno na mjesto islaska Sunca na prvi dan zime. Kome nije jasno da su arhijereji crkve obožavatelji Sunca kao i svi masoni, njemu zaista klikeri ne rade.

Donja ukošena prečka "ruskog krsta", u odnosu na pravac istoka (0° E) usmjerena je pod 23,5° ka jugoistoku (SE) i pokazuje mjesto izlaska Sunca na zimski solsticij (kratkodnevica na prvi dan zime). Njen suprotni krak usmjeren je pod 23,5° ka sjeverozapadu (NW) i pokazuje zalazak Sunca na ljetni solsticij (dugodnevica na prvi dan ljeta). To je krst pravoslavnih crkvenih Iluminata preuzet od ruskih starovjeraca jazičnika i nema nikakve veze sa Isusom.

Ako se "ruski krst" okrene u pravcu kako na crkvama stoji, onda viši krak ukošene prečke prema sjeveru pokazuje liniju Tropic Cancer (prvi dan ljeta), a južni niži krak pokazuje Tropic of Capricorn (prvi dan zime).

P.S. Ako laže Viduša, ne laže uglomijer! ☀️✋

O SRPSKOM KRALJU STEFANU UROŠU II MILUTINU

Srpski kralj Stefan Uroš II Milutin vladao je od 1282. do 1321. U istoriji je ostao upamćen po ženidbi petogodišnjom Simonidom i osljepljavanju sina Ste-fana Dečanskog.

Ovaj Milutin ženio se pet puta. Peti brak sklopio je u svojoj 46. godini sa petogodišnjom romejskom princezom Simonidom 1299. godine. To je u cijeloj istoriji ljudskog roda bio najneprirodniji, najper-verzniji i najpedofilskiji brak. Šest je godina Milutin bio stariji od svog punca, romejskog kralja An-dronika II Paleologa.

Po ugovoru Simonida je u proljeće 1299. dovedena u dolinu Vardara sa grupom zarobljenika određenih za razmjenu. Dogovor je bio da se bračni odnosi neće činiti dok Simonida ne navrši 12 godina, što se u to vrijeme po kanonima Pravoslavne crkve sma-tralo polnom zrelošću (nemojmo se čuditi tome, jer po "crkvenom svetom predanju" i "Bog je Duhom Svetim začeo sina sa 13-godišnjom Marijom").

Kad je izvršena pomenuta razmjena zarobljenika i kad je petogodišnja Simonida iz romejske grupe prešla u grupu kralja Milutina i njegove garde, Milutin sa svojom svitom biva od romejskog cara pozvan u Solun. Uz silne darove Milutinu i njegovoj sviti raskošna proslava vjenčanja trajala je nekoliko dana. Tada kao carev zet, Milutin je prema obi-čajima imao pravo da cara Andronika nazove "gospodinom i roditeljem", što je čast i prilika koju je srpski kralj u zvaničnoj zdravici iskoristio.

Simonida je prvi put silovana od Milutina u njenoj osmoj godini i tako kroz svo njeno djetinjstvo. Zbog poderane materice i čestog krvaljenja ni u zrelog dobi Simonida nije mogla rađati.

Taj srpski kralj Milutin veliki je crkveni svetac i obilježava se 24. oktobra po gregorijanskom, tj. 11. novembra po julijanskom. Mnogi pravoslavni Srbi slave Milutina kao svoju Krsnu slavu i kućnog zaštitnika. Ovo je samo primjer koliko jedan narod fanatizovan lažima svog kulta može izgubiti te-meljna sveta božanska načela i postati umno, duhovno i duševno perverzno bolestan i opasan po okolinu.

DAN ISUSOVOG VASKRSENJA

  

Zašto se ne zna tačan datum Isusovog raspeća i vaskrsenja? To je zbog toga što Isus, ako je i postojao, za Rimljane nije bio važna ličnost i Pilat nije smatrao potrebom i obavezom da njegovu osudu na smrt raspećem službeno evidentira za imperatora i Senat.

A sad malo od jevrejskom kalendaru u Isusovo vrijeme:

"Prava jevrejska godina počinje sa mjesecom Tišri, na jesenji ekvinocij — fakt koji sugeriše egipatski original. Ovo je ostao početak građanske godine; crkvena godina počinje sa mjesecom nisanom šest mjeseci ranije na proljetni ekvinocij." [1]

Godine 31. nove ere proljetni ekvinocij padao je na kasnije ustanovljeni hrišćanski praznik Blagovijesti 25. marta julijanskog kalendara i taj dan bio je 1. dan jevrejskog mjeseca nisana. Pogledajmo šta o nisanu piše u Drugoj knjizi Mojsijevoj:

"| reče Gospod Mojsiju i Aronu u zemlji misirskoj govoreći: 'Ovaj mjesec da vam je početak mje-secima, da vam je prvi mjesec u godini. Kažite svemu zboru Izrailjevom i recite: desetog dana ovog mjeseca svaki neka uzme jagnje ili jare, po porodicama, po jedno na dom; Ako li je dom mali za jagnje ili jare, neka uzme k sebi susjeda, koji mu je najbliži, s onoliko duša koliko treba da mogu pojesti jagnje ili jare. A jagnje ili jare da vam bude zdravo, muško, od godine; između ovaca Ili između koza uzmite. I čuvajte ga do četrnaestog dana ovog mejseca, a tada savkoliki zbor Izrailjev neka ga zakolje uveče." (2. Moj.12,1-5)

Pogledajmo kalendar za 31. godinu u Palestini: proljetni ekvinocij 31. godine bio je 25. marta i to je prvi dan nisana. Dan ranije, u subotu 24. marta Isus je u Vitaniji vaskrsao Lazara u četvrtom danu Lazareve smrti, što je simbolika tri mjeseca zime i četvrti dan je kao četvrti mjesec godine i prvi mjesec proljeća. Lazarevo vaskrsenje simbol je proljetnog vaskrsenja prirode. Sutradan nakon Lazarevog vaskrsenja je 25. mart, prvi dan proljeća i Isus je tog dana na magarcu ujahao u Jerusalim:

"A sutradan, mnogi od naroda koji bješe došao na praznik, čuvši da Isus ide u Jerusalim, uzeše grane od finika i izidoše mu na susret, i vikahu govoreći: Osana! Blagosloven koji ide u ime Gospodnje, car Izrailjev." (Jovan,12,12-13)

Isus vaskrsava Lazara 24. marta, 25. marta na magarcu ulazi u Jerusalim i to je Cvjetna nedjelja, Vrbica, 1. nisan na prvi dan proljeća i judejska crkvena Nova godina. Narod svečano dočekuje Isusa pozdravljajući ga kao Mesiju i cara Izrailjeva. Tada se sastaju glavari sveštenički, vijećaju šta da rade sa Isusom i odluče da ga ubiju:

"Ako ga ostavimo tako, svi će ga vjerovati, pa će doći Rimljani i uzeti nam zemlju i narod. (Jo-van,11,48)

Međutim, u Jovanovom jevanđelju piše da je zbog fariseja odmah nakon Lazarevog vaskrsenja Isus morao da se krije u obližnjem gradu Efraimu:

"A Isus više ne hođaše javno među Judejcima, nego odande otide u kraj blizu pustinje u grad koji se zove Efraim i ondje hođaše s učenicima svojim." (Jovan,11,54)

Nakon toga Jovan kaže:

"I Isus pre pashe na šest dana dođe u Vitaniju gdje bijaše Lazar, koji je umro, koga podiže iz mrtvijeh." (Jovan,12,1)

Šesti dan pred pashu je subota 7. nisana, tj. 31. mart. Jovan kaže da je sutradan, dakle u nedjelju 8. nisana, tj. 1. aprila, Isus na magarcu ušao u Jerusalim i da je tek tada sa palminim grančicama dočekan od naroda i pozdravljen kao Mesija i car Izrailjev.

Po Jovanu Isus je bio u Vitaniji šesti dana prije Pashe kod Lazara u kući. Kod Mateja i Marka stoji da je Isus dva dana prije Pashe bio u Vitaniji u kući Simona gubavog i neka žena ga miropomazala dok je sjedio za trpezom (Mateja,26,6-7; Marko,14,1-3). Ni jedan od njih ne pominje ni Lazara ni Mariju. Dva dana prije Pashe je srijeda 11. nisana, tj. 4. aprila i tada Juda odlazi prvosveštenicima da izda Isusa (Mateja, 26,14; Marko, 11,10). Luka ne spominje Vitaniju, nego neko selo u koje je Isus svratio i u kojem ga u svoju kuću primila i ugostila Marta, dok je njena sestra Marija sjedila kod nogu Isusovih slušajući Isusovu besjedu (Luka,10,38-39).

Slijedi logični redoslijed: Isus vaskrsava Lazara u subotu 24. marta. Sutradan 25. marta je prvi dan nisana, prvi dan proljeća i po Mojsijevom zakonu judejska crkvena Nova godina. Isus iz Vitanije stiže u Jerusalim da proslavi 1. nisan i judejsku Novu godinu. Po ranijem običaju za prvi dan proljeća narod srdačno pozdravlja Isusa palminim lišćem pozdravljajući ga kao Mesiju i cara judejskog. Fariseji se uplaše da Rimljani ne čuju da su Judeji proglasili svog Mesiju za cara i odlučuju fariseji da Isusa ubiju. Isus bježi iz Jerusalima i sklanja se u grad Efraim i ponovo se vraća u Jerusalim šestog dana pred Pashu. Pri povratku opet svraća u Vitaniju gdje susreće Lazara, Martu i Mariju i tada ga Marija pomazuje mirom.

Po Mojsijevom zakonu 10. dan nisana je dan na koji se odabire jagnje ili jare za Pashu. Od 1. nisana na prvi dan proljeća 25. marta deseti dan je na utorak 3. aprila. Četrnaesti dan nisana je subota 7. aprila (treba da se podsjetimo da je po starozavjetnom hebrejskom kalendaru novi dan počinjao po zalasku Sunca prethodnog dana, dakle je pashalna subota počela u petak uveče čim je zašlo Sunce i tad se kolje pashalno jagnje ili jare). Tog petka bio je 13. dan mjeseca nisana (6. april) i tada je Isus raspet na krstu, a vaskrsao u nedjelju 8. aprila.

Ne zna se kad su Jevreji počeli da slave Pashu na pun Mjesec nakon proljetnog ekvinocija, ali je očito da su početkom nove ere Pashu proslavljali po sunčanom kalendaru. Jednu reformu jevrejskog kalendara uradio je 358. godine [2]. Rabbi Hilel II i moguće je da je promjena tada učinjena ili su to ranije učinili autori Usmenog predanja (Mishna) početkom 3. vijeka.

..............................

[1] Alexander Philip, The calendar: its history, structure and improvement, Cambridge, The University Press, 1921, pg. 25.

[2] Ibid.

FALSIFIKOVANJE ARHEOLOGIJE

 

  

Sredinom prve decenije 20. vijeka prva iskopavanja Vinče počeo je tada najugledniji srpski arheolog Miloje Vasić. Po Belom Brdu i okolnim lokacijama iskopavanja su u intervalima trajala sve do 1982. Evo kako je Vasić datovao Vinču:

“Dakle, Vasić je svojim stavom došao u sukob sa nemačkom školom. Fasciniran je antikom i klasič-nom arheologijom u najužem smislu. Taj sukob sa nemačkom arheologijom se sve više zaoštrava i Vasić je energično protiv svih zastupnika nordijske teorije. Taj odnos, opravdano negativan, prema nordijskoj teoriji i ta fascinacija antikom delovali na njega da ode predaleko u svojim stavovima. Ako pratite njegovu evoluciju: Vinča je najprije bila neo-litska, onda je postala bronzanodopska. U prvoj knjizi Praistorijske Vinče, Vinča se vezuje za mi-kenski svet i za srednjoheladsku kulturu, za minijsku keramiku, i najzad dolazi teoruija o jonskoj koloniji. Čini mi se, s jedne strane, fasciniranost antikom i, s druge strane, otpor prema nordijskoj teoriji delovali na njega da on u ovome pravcu ode predaleko. Pored toga, bio je potpuno sam. Nije bilo nikoga pored njega sa kim je mogao da razmeni misli i ko bi mogao eventualno da deluje na njega da koriguje svoje stavove”. [1]

 

Dakle, u arheologiji postoje različite teorije, a teorija ne mora biti istina, čak može biti greška, zabluda namjerna ideološka podvala. Kao pristalica nor-dijske škole citirani srpski arheolog osuđuje Vasića kao pristalicu klasične arheoogije.

Šta je klasićni metod datovanje? Tu se vrše pore-đenja sa drevnim grčkim, etrurskim i rimskim os-tavštinama i nalazima i po sličnosti nalaza, njihovih formi ornamenata vršilo se datovanje.

Nordijska teorija je iluminatska darvinistička (crk-vena) teorija Bečko-berlinske škole, evolu-cionisti, i prvi njeni protagonist počinju da djeluju krajem prve polovine 19. vijeka. Vrhunac njihove samovolje je potpuna kontrola arheologije, jer nakon Drugog svj. rata arheolozi ne datuju svoje nalaze, nego pro-brane arftefakte šalju državnim ili od države plaće-nim centrima za datovanje radiokarbonskim meto-dom C-14, i šta im otuda jave, to je je zvanično datiranje i mrdanja nema, a mogu javiti sve što im je po “partijskoj liniji”, tj. ideologiji sistema naređeno (uglavnom tako bude).

Citirani srpski arheolog reče da je Vasić u početku tvrdio da vinčanska kultura pripada neolitskoj kulturi, ali u Vasićevim člancima iz 1906. [2] o nalazima na Žutom brdu Vasić već tada govori o uticaju mi-kenske kulture u našim predjelima od početka ne-olitskog doba [3], te i mikenskom uticaju na nalaze na Žutom brdu. Vasić govori o istim i srodnim kulturama i nalazima kao na Glasincu u Bosni, u Italiji, na Kavkazu, po Ugarskoj, Austriji, Češkoj; slič-nost keramičkog posuđa Dunavske Doline sa po-suđem u Troji, po Egeju, u Italiji, Šleskoj, Poznanj-skoj, Lužici, pa i u Egiptu. Nigdje Vasić nije rekao da je mikenska kultura grčka, Vasić govori o mikenskoj kulturi koju povezuje sa trojanskom, i njenom uti-caju na forme i ukrase nalaza sa Žutog i Belog brda, te susjednih nalazišta oko Dunava, navodeći da je grčka kolonizacija Mikene izvršena tek u 8. i 7. v. st. ere [4].

 

 

Vasić spominje mogućnost postojanja grčkih ko-lonija od druge polovine 7. v. st. ere [5], pa i 9. I 10. v. i dalje [6], ali to je samo maska da bi se zaštitio od progona kakav je prije njega imao istoričar Miloš S. Milojević. Sve što je Vasić rekao dovoljno je da se iz konteksta izvede zaključak da sve što je mi-kensko, to je trojansko i sve na Žutom i Belom brdu i po nabrojanim teritorijama je kontinuitet jednog naroda, ali nije se usudio reći da su to bili Srbi.

Da je bar za neke arheologe darvinizam imao ulogu u definiciji i kodifikaciji arheološke prakse u drugoj polovini 19. vijeka.” [7]

Datiranje kulturnih pojava u Dunavskoj Dolini Vasić je video u njenom kontinuitetu ka Troji i obratno:

“Nama je na ovom mestu najzgodnije obeležiti zna-čaj Troje i njenih nalazaka naročito za datiranje po-jedinih kulturnih pojava u Dunavskoj Dolini, je rod toga zavisi i pravilno shvatanje celokupne praisto-rijske kulture u našoj oblasti.” [8]

Ali, vinčanski kulturni slojevi su hronologija od prepotopske vinčanske kulture do gvozdenog doba:

“Na dubini od 4-5 metara ispod površine prvi put se pojavljuje specijalna ornamentalna tehnika, tzv. teh-nika crvenog slikanja bez sjaja, koja u svemu od-govara istoj tehnici u Tesaliji iz bronzanog doba, koje je prethodilo poslednjem odeljku najmlađe mi-nonske periode (L. M. III). Moćnost ovog sloja u Vinči u kojem se pojavljuje ta tehnika iznosi oko 2 metra. Na dubini od 2,﮲5 metra pojavljuju se već keramički fragmenti, koji u svemu odgovaraju kera-mici s ovde proučenih nalazišta. Takve keramičke ostatke nalazimo u celoj dubini sloja od 2-5 metra ispod površine.” [9]

Na Dan sv. Save 1938. Vasić piše ovako:

“Moje datovanje osnivanja Vinče u doba prelaza iz 7. U 6. vek pre Hr. naišlo je na opoziciju drugih naučnika. Ostajući pri svome datovanju Vinče, ja ne mogu na ovom mestu, zbog oskudice prostora dis-kutovati tako krupno i vano pitanje o datovanju pre-istorijskih kulturnih predmeta i pojava u Dunavskoj Dolini.” [10]

 

Na kraju krajeva: od površine prvi kulturni slojevi Vinče i jesu iz 7. I 6. vijeka st. ere. Najdublja proš-lost u koju Vasić stavlja Vinču je 1600 st. ere:

“Kulturni sloj u Vinči, moćan 10,5 m., imaće se, pre-ma tome, razdeliti, na osnovi karakterističnih odlika, u tanje slojeve kojima će odgovarati kraći vremenski periodi u vremenskom interval od oko 1600 godine pre Hr. do oko 6 godine po Hr.” [11]

Trava i lišće stvaraju humus. Na balkanskom pod-neblju kamen debljine 10-tak cm za oko 50 godina zarasta u travu. Prvih vijekova nakon potopa klima je bila hladnija i taj process tekao je malo sporije, ali za 4530 godina od potopa do prvih otkopavanja u Vinči u ciklusima 10 cm humusa za 50 godina, to je preko 9 m humusa.

Sve što je u humusnom na 4-5 m dubine, ili u još debljim neprekinutim slojevima humusa, u uvalama popunjenih humusom, u obrušenim obalama ili je dijelom u humusu iznad sedre, to pripada postpo-topskom vremenu mlađem od 2625. st. ere. Sloj humusa iznad sedre, ma koliko na nekim mjestima bio debeo, nastao je od trave i lišća nakon biblijskog potopa, a sloj sedre, ili sige, je otvrdli pijesak na-nesen potopom.

Od 1973. godine neki autori tvrde da radiokarbon-ska datiranja pokazuju da tamno polirano posuđe vinčanskih naselja potiče iz oko 1000 godina prije Troje [12], dakle oko 2300-2000 st. ere. Tako, pri-mjera radi, nalazište na Banjici je postpotopsko na-selje Protosrba iz 2300-1500 st. ere, a tu su došli nakon rušenja Vavilonske kule oko 2450. st. ere.

Sedra je od potopa, neneseno u potopu. Po kosom obodu brda moglo je biti kasnijih naselja, ali ispod debelog sloja sedre je prepotopski svijet. Shvativši da ova lokacija vremenska mapa svijeta, gazde svijeta, koje kroje zvaničnu evolucionističku laž, zaustavili su daljnja iskopavanja u Vinči i riješili da sve zatrpaju.

Ako su iste forme figurina nadjene na 2,5 - 5 m i 10,5 m dubine, višak sloja preko 2,5-5 m nastao je odronom brda, odronom obale i povremenim nano-sima.

Ne lažu samo o starosti Vinče, nego lažu o starosti mnogih kultura. Tako za tablice iz Tartarije tvrde da potiču iz 5500–2750 st. ere, a na njima su sumerski, egipatski i hetski hijeroglifi, dok je na jednoj tablici jasno vidljiv simbol sličan kasnije osmišljenim ki-neskim logografima. Heti ili Kiti bili su dugo vladari velikog dijela sjeverne Kine, tkz. Kitaja, kitajske Tar-tarije. Tartarske tablice su postpotopski proizvod Arjana pristiglih iz Sumera nakon rušenja Vavi-lonske kule oko 2450. st. ere.

Svetilište Karahan Tepe datuju na 9500-8000 st. ere, a to je hetsko svetilište između 2400-1000 st. ere. Dokaz tome su hetski hijeroglifi i način prikaza brkova na nekim kamenim glavama.

 

 

Na jednoj fotografiji je hetski hijeroglif H (1, 2, 3) sa značenjem “mi”, kapija [13] i hijeroglif br. 4 kao “bo-žanski simbol” [14], tj. “Sunčev simbol” je i sumerski “Šamaš”, “Sunčev prestol” ili “sela”, simbol ljetnog solsticija. To su simboli na kamenu u Gobekli Tepe (br. 5), zatim simbol H (kapija vremena) na stećku u Bosni (br. 6), u hramu Sunca Tivanaku u Boliviji (br. 7), na petroglifu sjevernoameričkih Indijanaca na lokaciji Grapevine Canyon, Nevada, USA (br. 8); na keltskom kamenu, tkz. Foulscale Stone, Newton, Lancashire, Engleska (br. 9) i još jedan simbol H (Hor, Hora, Horus, Hors, Horshid) u Gobekli Tepe, Turska (br. 10).

Hram Tiwanaku (Tiahuanaco), hram Sunca u za-padnoj Boliviji, građen oko 300 n. ere i pripada kul-turi Inka, po nekima pre-Inka. Bilo kako bilo, ono što je zanimljivo jeste isti neobični i jedinstveni način prikazivanja brkova na reljefnom prikazu Isusa i Jovana Krstitelja na fasadi manastira Dečani, na kamenoj glavi svetilišta Karahan Tepe, na glavi kelt-skog boga na Gundestrup kotlu i na glavi Virakoče, boga Suna u hramu Tivanaku: brkovi ne idu ispod nosa, što je za ljude normalno, nego polaze sa bočnih strana nozdrva. Šta to znači? To znači da su arhitekta Tivanaku hrama, majstor Gundestrup kotla i arhitekta Dečana pripadali istoj mističnoj školi istog tajnog društva Arjana: Heta i Kimera.

Na jednoj gornjoj fotografija je skulptura kulture Lepenskog Vira, prikaz Venere, Velike Matere, bogi-nje rađanja. Na njenim rukama su po tri prsta i to su tri mjeseca proljeća i tri mjeseca ljeta. U tih šest mjeseci što rodi na zemlji, rodilo je, to je vrijeme rađanja. Vagina je predstavljena kao KUPA, simbol ljetnog solsticija, dana između proljeća i ljeta. Ista tema, isto vrijeme kao i Gobekli Tepe.

..............................
[1] Milutin Garašanin, Razgovori o arheologiji. Raz-govarali i priredili Staša Babić i Miodrag Tomović, Izdavač "3T" d.o.o., Beograd, 1996, str. 19.
[2] Miloje M. Vasić, Preistorijska votivna grivna i uticaji mikenske kulture u Srbiji; Starinar, Novog reda godina I, 1906, Prva Sveska, Beograd, Kra-ljevsko Srpska Državna Štamparija, 1906, str 1-35.
[3] Ib. str. 29-30.
[4] Ib. str. 33.
[5] Miloje M. Vasić, Žuto brdo; Starinar, Novog reda godina VI, 1911, Sveska Prva i Druga, Beograd, Kraljevsko Srpska Državna Štamparija, 1914, str. 36-37). str. 65,
[6] Ib. str. 66.
[7] Felix Riede, The Scandinavian Connection: The Roots of Darwinian Archaeology in 19th-Century Scandinavian Archaeology; Bulletin of the History of Archaeology, May 2006, Volume 16, Number I, p. 5.
[8, 9] Miloje M. Vasić, Žuto brdo; Starinar, Novog reda godina VI, 1911, str. 67, 72.
[10] Miloje Vasić, Dunavska Dolina i Italija u gvoz-denom dobu; Starinar, Treća Serija, Knjiga XIII, Dr-žavna Štamparija Kraljevine Jugoslavije, Beograd, 1938, str. 30.
[11] Miloje M. Vasić, Preistoriska Vinča I.; Beograd, Izdanje Državne štamparije, 1932, str. 97.
[12] Emmanuel Laroche, Les Hiéroglyphes Hittites, Première partie L'écriture; Éditions du Centre national de la recherche scientifique, Paris, 1960, p. 83, 220, 201, 143, 121, 62, 237, 238, 129.
[13] Claude Reignier Conder, Altaic Hieroglyphs and Hittite Inscriptions, Richard Bentley and Son, 1887, Pl. III.
[14] Stephen Langdon, A Sumerian Grammar and Chrestomathy, Paris, Libraire Paul Geuthner, 1911, p. 265.

ISPLAŽENI JEZIK KAO MOTIV NA STEĆCIMA

 

O porijeklu i istinitoj duhovnosti graditelja stećaka svi lažu. Svi istraživači stećaka prećutali su prikaze isplaženog jezika na antropomorfnim likovima Sunca. Graditelji stećaka slavili su i obožavali Sunce i Boga Sunca i bili su to Srbi starovjerci i dvovjerci krstjani.

KO SU HAZARI

     Naziv KOZLAC je sinonim imenima ARO, YARO, ARUM i ARON, jer je i KOZLAC po riječi KOS, što je jedno od drevnih imena Sunca. Galsko COS (čita se: KOS) znači GLAVA; VATRA, SUNCE [1]. Biblija Starog zavjeta spominje boga sa imenom KOS ili KOZ kao boga Idumejaca u Edomu:

     “...Kosnathan, sastavljeno od Kos, ili, kako ga Jozefus zove, Koze i nathan, davalac...” [2]

     “Rođenjem Kostobarus bješe Idumejac i jedan od prvih dostojanstvenika među njima, i čiji je predak bio sveštenik od Koza, kojega su Idumejci [prije] cijenili kao boga...” [3]

     Mnogo riječi u srpskom izvedenih od KO i KOS:

a) KO > KOS = ptica;
b) KO > KOS > KOST = nosač i drzač tijela kao što je SUNCE nosac i držač života;
c) KO > KOS > KOSA = glava je kao Sunce (KOS), KOSA oko glave je kao ARAKE oko Sunca;
d) KO > KOS > KOSMO > KOSMOS (jedan od svetih vrača je KOZMA);
e) KO > KOS > KOSA > KOZA.

Kakve veze KOZA ima sa Suncem? Koza se PENJE VISOKO i KOZA na glavi ima DVA ROGA kao DVIJE ZRAKE. Dlake po KOZI su KOSTRIJET. Isto kao što je od RA postalo englesko RAM (ovan), tako je od JAR (vatra) postalo JARAC, od KO, KOS (Sunce) postalo KOSA, KOZA i KOZLAC.

   Prelaskom bezvučnog K u zvučno G od osno-ve KO  dobija se GO. U tajnom znanju je KOD i KOD je ZNAK. U stablu drveta je GOD i to je znak KRUGA godišnjeg rasta. Na KOZI su ROGOVI kao ZNAK za dvije ZRAKE, dvije TRAKE: V (četiri ovakva znaka sa vrhovima u centru daju KRST):

   

    a) KO > GO = BEZ IČEGA NA SEBI, ČIST;
     b) KO > KOD > GOD;
     c) KO > KOVEDA > GOVEDA.

Sanskritsko GO znači GOVEDO; ZRAKE, SVJET-LOST; SUNCE [4]. Čuvar nebeskog stada je GOVINDA i to ulogu imaju bogovi Krišna i Višnu [5]. U srpskom KO je dalo KOLO i ono se KOLUTA, OKREĆE, IDE. Od KO je englesko GO sa značenjem IĆI, u srpskom je GONITI.

     Pogledajmo engleski: KO > GO > GOAT = JARAC = KOZAC = KOZLAC. 

Izostavljajući ono da je GO postalo od KO, etimolozi engleskog objašnjavaju da je GOAT postanjem je od srednjoengleskog GOOT, GOTE, dansko GED, švedsko GET, islandsko GEIT [6]. U gruzijskom JARAC je KAZARI [7].

Pošto je GOAT simbol VATRE, SUNČEVIH ZRAKA I SUNCA, ime GOAT, tj. jarac, ime je istog značenja kao GETč, GOT i GED, odnosno nazivi GETI, GOTI i GEDE, tj. GEDŽE znače VATRENI, SUNČANI, TRAČNI, SJAJNI, SLAVNI, SLAVI, SLAVENI, tj. SRBI, ili po gruzijskom KAZARI, odnosno KOZACI, KAZARI ili HAZARI.

     I sad će neki da skoče i ljuto da viknu: HAZARI su Turkomani, nisu Slaveni nego su turskog porijekla! Danas svi narodi, pa i Srbi, od Hazara izvarani u laži žive, laži služe i lažima se kao Bogu mole. Hebrejsko HAZ u HAZAR znači VIDJELO, SJAJ, SVJETLOS [8]. Arapsko HAZAR znači UČEN, PROSVIJETLJEN [9], perzijsko KHAZĪR je VATRA [10]. Značenjem je HAZAR isto što i KOZAR, KOZAK, SLOVEN, GET, GOT, GED, GEDŽO, HET, HETIT tj. SERB ili SERBIN. Da je to tačno, svjedoči nam i sljedeće: u jeziku Lesga (grčki: Λῆχαι, romanizirano: Lē̂chai), koji i danas žive u kavkaskoj Albaniji i zakavkaskoj ravici u kojoj Strabo pominje SERBE, GEDE je ime Sunca [11]. Nisu li Poljaci takođe LESI i bili su SERBI sve do hristijanizacije 965. kad mijenjaju ime u POLI [12] sa značenjem POLIRANI, SJAJNI, BLJEŠTEĆI, RASI-JAVAJUĆI, latinski POLIRE.

      GETI su HETI, KITI ili HATI. GET, HET ili HAT zu sinonimi. Hetsko KIT je SUNCE [13], srpsko KITA je ZRAKA, sanskritsko HAṬ (हटति, हट्)  znači SJATI, BLJEŠTATI [14]. To su SKITI, jezgro kasnije formiranih Nijemaca, SKIRI sa kojima su izmiješani živjeli Kimeri, tj. Tračani i Kelti. 

HETI su Gomerovi AŠKENAZI. Njihovo tajno društvo 559. st. ere državnim udarom ruše Neo-vavilonsko carstvo i dovode na vlast kralja Kira. Nakon toga uz Kirovu punomoć njihovi emisari kao Kirovi generali uz podršku Kirove vojske odlaze na različite strane svijeta i osnivaju budizam, reformišu izvorni vedizam i stvaraju hinduizam, reformišu zoroastranizam i stvaraju zerva-nizam, a u Jerusalimu i okolini od kimersko-hetske smjese počinju da osnivaju judaizam i kroz judaizam da stvaraju Hebreje, tj. Judeje ili Jevreje (antički istoriografi prije Herodota i par vijekova od Herodota sredinom 5. v. st. preman novoj eri ne pominju Hebreje). 

Ovi hetski Aškenazi kasnije osnivaju hrišćanstvo, islam, evolucionizam, komunizam, kolonijalizam, nacizam, rasizam, ekumenzam, globalizam, transhumanizam, genderizam, kovidizam... Biblija je njihova vavilonska ezoterijska prevara, a njihovo u Bibliji planirano globalno carstvo Novog svjetskog poretka realizuje se upravo u ovo naše vrijeme od početka kovidizma 2020. 

Hazari su sve kraljevske i carske dinastije Evrope i zato svi imaju titule GOTTA. NATO je njihova oružana sila, a masoni, naročito Iluminati, njihova su civilna vojska, a masoni, koji su članovi njihovih religija, naročito Iluminati, njihova su civilna vojska, tj. peta kolona u svim narodima, religijama i državama.

..............................
[1] Jean-Baptiste Bullet, Mémoires Sur La Langue Celtique, Tome III; Besançon: Claudi-Joseph Daclin, 1759, p. 73-74.
[2] Adolf Neubauer, On some newly-discovered Te-manite and Nabatean Inscriptions; Studia Biblica, Ox-ford, The Clarendon Press, 1885, p. 224.
[3] Josephus Flavius, Antiquities, XV, VII, 9.
[4] Monier Monier-Williams, A Sanskrit-English Dictionary; Oxford, The Clarendon Press, 1960, p. 363.
[5] Ib.
[6] Walter William Skeat, An Etymological Dictionary of the English Language; Oxford: The Clarendon Press, New York: Macmillan & Co., 1893, p. 238.
[7] John Campbell, The Hittites: their inscriptions and their history, Vol. I; Toronto: Williamson & Co.,1890, p. 117.
[8] Merrill C. Tenney, The Zondervan Pictorial Bible Dictionary, Regency Reference Library, Grand Rapids, Michigan, 1967, p. 338.
[9] Francis Johnson, A Dictionary, Persian, Arabic and English;  London: Wᵐ. H. Allen and Co., 1852, p. 471.
[10] Ib. p. 521.
[11] John Campbell, Ib. p. 86.
[12]  Anton Tien,  The origin, rise and progress of the Slav, Serb, and Slavonic races; The Illustrated Naval And Military Magazine Vol. IV, Published by W. H. Allen  & Co., London, 1886, p. 19.
[13] C. R. Conder (Claudie Reignier), The Hittites and their Language, New York: Dodd, Mead, and Co.; Edinburgh and London: William Blacwood and Sons, 1898, p. 196.
[14] Monier Monier-Williams, Ib. p. 1287.