Nakon srpskog građanskog rata u kojem je Nema-nja pobio i popalio par stotina hiljada Srba starove-raca i krstjana dvoveraca, mnoge isakatio i mnoge prognao, Stefan Prvovenčani o tome detaljnije piše, a Domentijan to spominje malo kasnije i evo šta ka-že misleći na Nemanju:
"...I blagdaću datoj ti od Boga prelesni mrak bez-božnih jeretika odagna i jeres njihovu istrijebi, i ka-pišta njihova razruši, i idole njihove skrši, i zloslovnu pamet njihovu zlu istrebi i slavu njihovu bez ostatka ugasi.” [1]
U Raškoj je Nemanja ugasio Crkvu krstjana dvove-raca kao “mnogobožačku jeres”, razrušio sva kapi-šta, te male i neugledne crkvice po brežuljcima i po-razbijao idole. Neki su idoli sačuvani na grobljima i u gomilama razrušenih kapišta i za njih svetosavski arheolozi tvrde da "predstavljaju portrete ktitora":
“Od tog gonjenja pobegoše mnogi Bogomoli u Bos-nu – banu Kulinu, gde se nastaniše i umnožiše. A u Raškoj ostade sada Pravoslavlje kao jedina narod-na vera; i ako se i tu još dugo posle toga nalazilo pritajenih pristalica Bogomolstva i Mnogoboštva.” [2]
“Ali i ako su se Srbi pokrstili i pak su zadržali i na dalje mnoge svoje običaje iz neznaboškog doba. Tako su o prazniku Božiću, vršili sve one običaje koje su vršili o neznaboškom prazniku Koledu: ložili Badnjak, mesili česnicu; imali polažajnika i t. d. što i danas traje. Isto tako zadržato je, i do današnjeg da-na održano je, neznaboško verovanje u: vile, veštice, zmajeve snove, vradžbine i t. d. što treba iskorenjivati, jer je to neistinitio i štetno.“ [3]
"Nemanja je prvi otpočeo da i ovo zlo tamani u srpskom narodu. Ali je u ovome malo uspeo, i ako je mnoge i za to izbio i proterao iz zemlje; pa čak i vampire palio. Ta nesrećna mana i bolest, koja beše prenesena u narod još iz neznaboštva, beše se tako duboko uko-renila, da ju je bilo čisto nemoguće uništiti. Ona je u narodu vazda trajala, pa čak i danas u XIX prosvećenom veku još u veliko traje.” [4]
Isplaženi jezik kao simbol svjetlosnih zraka Sunca i božanstava Sunca na antropomorfnim i antropo-zo-omorfnim likovima materijalnih spomenika duhovne Srba traje od druge polovine 19. vijeka pa unazad kroz milenije sve do vinčanske kulture i kulture Le-penskog Vira, dakle sve do prvih postpotopskih vre-mena.
Materijalni dokazi arheologije i pisani izvori istorije svedoče istinu Božju, a kome to smeta, ko to pre-ćutkuje i krije radi nekih svojih laži, taj i ne vjeruje u Boga, nego mu je Laž Bog. To je tako i drugačije ne može biti, nego ili si od Istine, ili si od Laži.
Od Istine ja odstupiti neću, pa neka bude šta bude, a da ne lažem, svi vidite i ako Đavo vidi pa mi se sveti, vidi i Bog! ☀️✋
U ovo vrijeme globalizacije otkrivati, pisati i postav-ljati dokaze istinite istorije Srba zaista nema smisla, jer i srpski pravoslavni intelektualci u tranziciji svi-jesti Srba ka Novom svjetskom poretku brišu stvar-nu i lažući stvaraju "novu istinu".
Prikazi splaženih jezika na idolima, amajlijama i ant-ropomorfnim likovima stećaka svjedoče trajanje iste srpske vedske duhovnosti od prvih postpotopskih vremena do kraja 19. vijeka, ali Srbi to kriju, jer to nije u interesu laži biblijske "mesijanske" ideologije.
I pored svih dokaza, niko od Srba ne reaguje, ćute Srbi i kriju ovo čudesno otkriće jer su laživog Anti-hristovog duha kojeg oni i dalje zovu Isusom Hri-stom.
Istinski Isus Hrist je rekao da je on istina, put i život i da su oni njegovi, svjedočili bi istinu i govorili istinu, ali oni samo lažu, lažu i lažu, jer su antihristi.
Od kad su se odrekli Sunca i Boga Sunca, ne stra-daju Srbi zbog pravoslavne vjere, nego zbog pravo-slavne nevjere.
..............................
[1] Život Svetoga Simeuna, napisao Domentijan, na svijet izdao Đura Daničić, Državna štamparija u Be-ogradu, 1865, str. 64.
[2] Radoslav M. Grujić, Pravoslavna Srpska Crkva, Izdavačka knjižarnica Gece Kona, Beograd, 1921; II izdanje (reprint) Svetlost – Kalenić, Kragujevac, 1989, str. 14.
[3] Milan S. Ubavkić, Istorija Srba po domaćim i stranim izvorima i piscima, Knjiga I, Drugo prera-đeno i dopunjeno izdanje, Štampano u Kr. sr. drža-vnoj štampariji u Beogradu, 1886, str. 82.
[4] Nikanor Ružičić, Istorija Srpske Crkve, Knjiga druga, Kraljevska srpska državna štamparija, Beo-grad, 1895, str. 29.
No comments:
Post a Comment