Miodrag M. Petrović, Zakonopravilo Svetoga Save; Eparhija žička • manastir Žiča, Manastir Žiča, 2004, str. 366-367.
Miodrag M. Petrović, Zakonopravilo Svetoga Save; Eparhija žička • manastir Žiča, Manastir Žiča, 2004, str. 375-376.
Miodrag M. Petrović, Zakonopravilo Svetoga Save; Eparhija žička • manastir Žiča, Manastir Žiča, 2004, str. 455.
Miodrag M. Petrović, Zakonopravilo Svetoga Save; Eparhija žička • manastir Žiča, Manastir Žiča, 2004, str. 457.
"Pravilo 68. Oni koji po paganskom običaju prave pirove, odbačeni da budu.
Tumačenje. Nista zajedničko nema vernik s never-nikom. Po tome, dakle, i onima koji po poganskom običaju tvore pirove - budu li vernici, neće se opro-stiti." [1]
PIR je svaka PROSLAVA, SLAVA. PIR je galska, dakle tračanska ili ilirska riječ sa istim značenjem kao PAR, PER, POR, PUR sa značenjem BAL, tj. SUNCE [2].
i sva njihova vlastela kroz vijekove skupa sa knezom Lazarom nisu slavili slavu. U "Životu Svetog Sime-una" Domentijan spominje Nemanjino istrebljenje jeretika. Domentijan ne spominje bogumile, već jeretike koji imaju kapišta (kapišća), idole i slavu i to su bili krstjani dvovjerci:
"…I BLAGODAĆU DATOJ TI OD BOGA PRELESNI MRAK BEZBOŽNIH JERETIKA ODAGNA I JERES NJIHOVU ISTRIJEBI, I KAPIŠTA NJIHOVA RAZRUŠI, I IDOLE NJIHOVE SKRŠI I ZLOSLOVNU PAMET NJIHOVU ZLU ISTRIJEBI, I SLAVU NJIHOVU BEZ OSTATKA UGASI....” [3]
Nemanjići i njihova vlastela nisu slavili Slavu sve do dolaska Turaka u Srbiju. Strogo se držeći kanona Ortodoksne crkve o strogoj zabrani paganskih običaja unutar Ortodoksne crkve, Nemanja i Sava zabranili su sve pirove, pa i slavljenje Slavu, tj. Nemanja je Srbima u svojoj državi ugasio slavsku svijeću.
Nemanja je porušio i starovjerska i krstjanska sve-tilišta i crkve i o rušenju neortodoksnih svetilišta i hramova takođe u Savinom Zakonopravilu stoji naredba:
Pravilo 85. Ako su među kipovima, ili u nekim mestima, ili u čestarima, ili u lugovima ili među drvetima ostaci idolosluženja - da se unište.
Tumačenje. Ne samo da idolske kipove treba srušiti i uništiti, i žrtvenike, odnosno hramove njihove raskopavati, nego ako je i kakav trag idolosluženja ostao, bilo u nekim mestima, ili u šumama, ili u lugovima, ili među drvetima, jer tako nešto poštovahu Jelini, ulazeći u njih i služeći idoloma njihovim. A pošto se zabluda odagna, ukoliko se mesto ili nešto magijsko pojavilo - da se i to potpuno uništi tako da ni pomena o njima ne ostane." [4]
Pravilo 85. je za srpske ortodoksne episkope, za sveštenike zapovjednike vojske po Raškoj, jer Sava spominje pređašnje neortodoksne Jeline (Grke) i jasno je da se ova naredba odnosi na Srbe.
Nemanjići su Srbima u Raškoj strogo zabranili sve starovjeracke običaje koji su praznovani i od Crkve krstjana (kasnije nazvane Crkve bosanske), kao, npr. koledarski [5] i dodolski običaji, loženje i pres-kakanje vatre uoči Kupala (Vidovdana) na prvi dan ljeta, na Ivanjdan, Petrovdan, te paljenje lila i loženje badnjaka [6]. Do dana današnjeg u Hilandaru nije zapaljen badnjak, niti se pali po srpskim mana-stirima, osim u Mitropoliji crnogorsko-primorskoj koje je bila pod uticajem krstjana i postala dio SPC tek 1920. ozvaničenjem SPC na cijeloj teritoriji iluminatske tvorevine Kraljevine SHS.
Kad je u vrijeme Turaka Crkva izgubili vojnu po-dršku države u kažnjavanju naroda, onda su lukavom propagandom hristijanizirali neke običaje kao paljenje badnjaka i slavljenje Slave, ali su Slavu dva puta pokušali zabraniti Slavu (1772. i 1830.), no ih mnogi narod nije slušao, a Crkva vojsku nije imala da žari i pali neposlušne i da silom nametne svoja pravila.
I sve priče da je Sava dozvolio starovjerske prehrišćanske običaje u srpskom pravoslavlju jesu laži iz vrha crkvenih bezbožnika, jer ko god laže, taj se bori protiv Boga Istine i Ocu laži služi i svejedno što će mnogi sve ovo pročitati i saznati istinu, služitelji Nečastive sile nastaviće sa svojim lažima.
.......................
[1] Miodrag M. Petrović, Zakonopravilo Svetoga Save; Eparhija žička • manastir Žiča, Manastir Žiča, 2004, str. 366-367.
[2] Jean-Baptiste Bullet, Mémoires Sur La Langue Celtique, Tome III; Besançon: Claudi-Joseph Daclin, 1759, pp. 260.
[3] Život Svetoga Simeuna, napisao Domentijan, na svijet izdao Đura Daničić, Državna štamparija u Beogradu, 1865, str. 64.
[4] Miodrag M. Petrović, Ib. str. 375-376.
[5] Ib. str. 455.
[6] Ib. p. 457
No comments:
Post a Comment