Hram SPC u Kragujevcu: krst na podu.
"Пошто нам је животворним крстом откривено спасење, ми морамо све старање наше уложити, да се одаје достојна част ономе, средством кога смо се спасли од старога пада. Према томе, одавајући часноме Крсту поклонење и умом, и ријечју, и осјећајем, заповједамо, да са свијем морају бити изглађене слике крста, што неки на поду цртају, да се, кад стају ногама они што иду, не наноси увриједа знамењу побједе наше. Ради тога наређујемо да се одлуче сви они, који у напријед буду цртали на подовима слике крста." (6. васељенски caбop, Правило 73)
Gledam u ovu sliku i vidim iscrtan krst na podu crkve, gledam u naredbu najvišeg crkvenog dogmatsko-kanonskog tijela i vidim da je strogo zabranjeno na podove hramova iscrtavati krst. Jasno piše i zašto se to ne smije činiti i zapovijeda se Crkvi da onaj ko to uradi mora biti odlučen od Crkve.
Gledam u današnje vjernike kroz ova dva prva gledanja i vidim da s njima nešto nije u redu: niti je u redu s njihovim razumom, niti je u redu s njihovom vjerom, jer ne vide ono što svako normalan može da vidi: krst na podu u sred crkve.
Jesu li ikada prije Srbi u crkvi ili van crkve gazali po krstu? Bože sačuvaj! Nije davno bilo kad Srbi ni cipele po čijim su đonovima bile utisnute krstolike šare nisu htjeli da kupuju da im krst ne bi bio pod nogama, a današnji Srbi u sred crkve gaze po krstu.
Nekadašnji Srbi nisu pričali o vjeri niti su hrlili u crkvu. Išli su samo onda kad su morali, pričešćivali se jednom ili dvaput godišnje (a vjerujte nekad i rjeđe), postili onoliko koliko im je duša kroz savjest govorila da treba da poste, ali su vjerom živjeli svakim danom, svakim satom, svakom minutom i svakom sekundom. I skoro svi ateisti živjeli su pobožnim životom, jer je to bio nepisani zakon srbskog običaja, jer vjera nekadašnjih Srba nije bila vjera Biblije, nego je to bila vjera srbskih narodnih pravila i običaja životvorno djelotvornih kroz poznanje i poštivanje zakona Višnjeg Boga.
Sva vjera nekadašnjih Srba bilo je znanje o postojanju Boga i zagrobnog života i zato su se radi budućeg života na onom svijetu čuvali i uklanjali od grijeha, a za onog ko je srljao u grijeh i ko je grijehom živio, samo su znali da kažu: "Bože sačuvaj, poludio. " I to je bila sva priča. Tako je bilo dok su Srbi vjerovali u Boga i Boga čuvali u svojim običajima, i svoja životna djela prema običajima ravnali, tako je bilo dok su Srbima običaji bili Sveto Pismo.
A današnji Srbi? Današnjim Srbima usta su puna citata Biblije, puna usta biblijske vjere, puna usta pricešća i nafore, puna usta učenja svetih otaca, puna usta mirotočivih svetaca čudotvoraca, puna usta čudotvornih mošti i mirotočivo-plakajućih čudotvornih ikona, puna usta priče o postu i eno ih mnogi se k'o sajla uvrnuli od silnih postova, na lančićima sve zlatne krstove oko vrata nose, a eno ih opet u sred crkve gaze po krstu, eno ih lažu, eno ih kradu, varaju, kurvaju se, ogovaraju i kleveću, svađaju se, tuku, ubijaju, jure se po sudovima i svakoj drugoj vrsti bezbožnistva postali su vični.
Tako je danas kad Srbi vjeruju kroz Bibliju, kad vjeruju kroz vladičanske i popovske odžede. Sa takvim Srbima njihovoj djeci i njihovom potomstvu nema boljitka i svijetle budućnosti, jer ko tamom živi i ko se tamom hrani i sam će tama postati. Zato su i razum i vjera današnjih Srba tamom zarobljeni, te ne vide krst pod svojim nogama i ne vide da po krstu svojom naopakom i zlom vjerom gaze. To nisu ni Turci ni komunisti radili, a eto današnji arhijereji, sveštenici i vjernici SPC to čine (i od zla ima gore).
