FALSIFIKOVANJE ARHEOLOGIJE

 

  

Sredinom prve decenije 20. vijeka prva iskopavanja Vinče počeo je tada najugledniji srpski arheolog Miloje Vasić. Po Belom Brdu i okolnim lokacijama iskopavanja su u intervalima trajala sve do 1982. Evo kako je Vasić datovao Vinču:

“Dakle, Vasić je svojim stavom došao u sukob sa nemačkom školom. Fasciniran je antikom i klasič-nom arheologijom u najužem smislu. Taj sukob sa nemačkom arheologijom se sve više zaoštrava i Vasić je energično protiv svih zastupnika nordijske teorije. Taj odnos, opravdano negativan, prema nordijskoj teoriji i ta fascinacija antikom delovali na njega da ode predaleko u svojim stavovima. Ako pratite njegovu evoluciju: Vinča je najprije bila neo-litska, onda je postala bronzanodopska. U prvoj knjizi Praistorijske Vinče, Vinča se vezuje za mi-kenski svet i za srednjoheladsku kulturu, za minijsku keramiku, i najzad dolazi teoruija o jonskoj koloniji. Čini mi se, s jedne strane, fasciniranost antikom i, s druge strane, otpor prema nordijskoj teoriji delovali na njega da on u ovome pravcu ode predaleko. Pored toga, bio je potpuno sam. Nije bilo nikoga pored njega sa kim je mogao da razmeni misli i ko bi mogao eventualno da deluje na njega da koriguje svoje stavove”. [1]

 

Dakle, u arheologiji postoje različite teorije, a teorija ne mora biti istina, čak može biti greška, zabluda namjerna ideološka podvala. Kao pristalica nor-dijske škole citirani srpski arheolog osuđuje Vasića kao pristalicu klasične arheoogije.

Šta je klasićni metod datovanje? Tu se vrše pore-đenja sa drevnim grčkim, etrurskim i rimskim os-tavštinama i nalazima i po sličnosti nalaza, njihovih formi ornamenata vršilo se datovanje.

Nordijska teorija je iluminatska darvinistička (crk-vena) teorija Bečko-berlinske škole, evolu-cionisti, i prvi njeni protagonist počinju da djeluju krajem prve polovine 19. vijeka. Vrhunac njihove samovolje je potpuna kontrola arheologije, jer nakon Drugog svj. rata arheolozi ne datuju svoje nalaze, nego pro-brane arftefakte šalju državnim ili od države plaće-nim centrima za datovanje radiokarbonskim meto-dom C-14, i šta im otuda jave, to je je zvanično datiranje i mrdanja nema, a mogu javiti sve što im je po “partijskoj liniji”, tj. ideologiji sistema naređeno (uglavnom tako bude).

Citirani srpski arheolog reče da je Vasić u početku tvrdio da vinčanska kultura pripada neolitskoj kulturi, ali u Vasićevim člancima iz 1906. [2] o nalazima na Žutom brdu Vasić već tada govori o uticaju mi-kenske kulture u našim predjelima od početka ne-olitskog doba [3], te i mikenskom uticaju na nalaze na Žutom brdu. Vasić govori o istim i srodnim kulturama i nalazima kao na Glasincu u Bosni, u Italiji, na Kavkazu, po Ugarskoj, Austriji, Češkoj; slič-nost keramičkog posuđa Dunavske Doline sa po-suđem u Troji, po Egeju, u Italiji, Šleskoj, Poznanj-skoj, Lužici, pa i u Egiptu. Nigdje Vasić nije rekao da je mikenska kultura grčka, Vasić govori o mikenskoj kulturi koju povezuje sa trojanskom, i njenom uti-caju na forme i ukrase nalaza sa Žutog i Belog brda, te susjednih nalazišta oko Dunava, navodeći da je grčka kolonizacija Mikene izvršena tek u 8. i 7. v. st. ere [4].

 

 

Vasić spominje mogućnost postojanja grčkih ko-lonija od druge polovine 7. v. st. ere [5], pa i 9. I 10. v. i dalje [6], ali to je samo maska da bi se zaštitio od progona kakav je prije njega imao istoričar Miloš S. Milojević. Sve što je Vasić rekao dovoljno je da se iz konteksta izvede zaključak da sve što je mi-kensko, to je trojansko i sve na Žutom i Belom brdu i po nabrojanim teritorijama je kontinuitet jednog naroda, ali nije se usudio reći da su to bili Srbi.

Da je bar za neke arheologe darvinizam imao ulogu u definiciji i kodifikaciji arheološke prakse u drugoj polovini 19. vijeka.” [7]

Datiranje kulturnih pojava u Dunavskoj Dolini Vasić je video u njenom kontinuitetu ka Troji i obratno:

“Nama je na ovom mestu najzgodnije obeležiti zna-čaj Troje i njenih nalazaka naročito za datiranje po-jedinih kulturnih pojava u Dunavskoj Dolini, je rod toga zavisi i pravilno shvatanje celokupne praisto-rijske kulture u našoj oblasti.” [8]

Ali, vinčanski kulturni slojevi su hronologija od prepotopske vinčanske kulture do gvozdenog doba:

“Na dubini od 4-5 metara ispod površine prvi put se pojavljuje specijalna ornamentalna tehnika, tzv. teh-nika crvenog slikanja bez sjaja, koja u svemu od-govara istoj tehnici u Tesaliji iz bronzanog doba, koje je prethodilo poslednjem odeljku najmlađe mi-nonske periode (L. M. III). Moćnost ovog sloja u Vinči u kojem se pojavljuje ta tehnika iznosi oko 2 metra. Na dubini od 2,﮲5 metra pojavljuju se već keramički fragmenti, koji u svemu odgovaraju kera-mici s ovde proučenih nalazišta. Takve keramičke ostatke nalazimo u celoj dubini sloja od 2-5 metra ispod površine.” [9]

Na Dan sv. Save 1938. Vasić piše ovako:

“Moje datovanje osnivanja Vinče u doba prelaza iz 7. U 6. vek pre Hr. naišlo je na opoziciju drugih naučnika. Ostajući pri svome datovanju Vinče, ja ne mogu na ovom mestu, zbog oskudice prostora dis-kutovati tako krupno i vano pitanje o datovanju pre-istorijskih kulturnih predmeta i pojava u Dunavskoj Dolini.” [10]

 

Na kraju krajeva: od površine prvi kulturni slojevi Vinče i jesu iz 7. I 6. vijeka st. ere. Najdublja proš-lost u koju Vasić stavlja Vinču je 1600 st. ere:

“Kulturni sloj u Vinči, moćan 10,5 m., imaće se, pre-ma tome, razdeliti, na osnovi karakterističnih odlika, u tanje slojeve kojima će odgovarati kraći vremenski periodi u vremenskom interval od oko 1600 godine pre Hr. do oko 6 godine po Hr.” [11]

Trava i lišće stvaraju humus. Na balkanskom pod-neblju kamen debljine 10-tak cm za oko 50 godina zarasta u travu. Prvih vijekova nakon potopa klima je bila hladnija i taj process tekao je malo sporije, ali za 4530 godina od potopa do prvih otkopavanja u Vinči u ciklusima 10 cm humusa za 50 godina, to je preko 9 m humusa.

Sve što je u humusnom na 4-5 m dubine, ili u još debljim neprekinutim slojevima humusa, u uvalama popunjenih humusom, u obrušenim obalama ili je dijelom u humusu iznad sedre, to pripada postpo-topskom vremenu mlađem od 2625. st. ere. Sloj humusa iznad sedre, ma koliko na nekim mjestima bio debeo, nastao je od trave i lišća nakon biblijskog potopa, a sloj sedre, ili sige, je otvrdli pijesak na-nesen potopom.

Od 1973. godine neki autori tvrde da radiokarbon-ska datiranja pokazuju da tamno polirano posuđe vinčanskih naselja potiče iz oko 1000 godina prije Troje [12], dakle oko 2300-2000 st. ere. Tako, pri-mjera radi, nalazište na Banjici je postpotopsko na-selje Protosrba iz 2300-1500 st. ere, a tu su došli nakon rušenja Vavilonske kule oko 2450. st. ere.

Sedra je od potopa, neneseno u potopu. Po kosom obodu brda moglo je biti kasnijih naselja, ali ispod debelog sloja sedre je prepotopski svijet. Shvativši da ova lokacija vremenska mapa svijeta, gazde svijeta, koje kroje zvaničnu evolucionističku laž, zaustavili su daljnja iskopavanja u Vinči i riješili da sve zatrpaju.

Ako su iste forme figurina nadjene na 2,5 - 5 m i 10,5 m dubine, višak sloja preko 2,5-5 m nastao je odronom brda, odronom obale i povremenim nano-sima.

Ne lažu samo o starosti Vinče, nego lažu o starosti mnogih kultura. Tako za tablice iz Tartarije tvrde da potiču iz 5500–2750 st. ere, a na njima su sumerski, egipatski i hetski hijeroglifi, dok je na jednoj tablici jasno vidljiv simbol sličan kasnije osmišljenim ki-neskim logografima. Heti ili Kiti bili su dugo vladari velikog dijela sjeverne Kine, tkz. Kitaja, kitajske Tar-tarije. Tartarske tablice su postpotopski proizvod Arjana pristiglih iz Sumera nakon rušenja Vavi-lonske kule oko 2450. st. ere.

Svetilište Karahan Tepe datuju na 9500-8000 st. ere, a to je hetsko svetilište između 2400-1000 st. ere. Dokaz tome su hetski hijeroglifi i način prikaza brkova na nekim kamenim glavama.

 

 

Na jednoj fotografiji je hetski hijeroglif H (1, 2, 3) sa značenjem “mi”, kapija [13] i hijeroglif br. 4 kao “bo-žanski simbol” [14], tj. “Sunčev simbol” je i sumerski “Šamaš”, “Sunčev prestol” ili “sela”, simbol ljetnog solsticija. To su simboli na kamenu u Gobekli Tepe (br. 5), zatim simbol H (kapija vremena) na stećku u Bosni (br. 6), u hramu Sunca Tivanaku u Boliviji (br. 7), na petroglifu sjevernoameričkih Indijanaca na lokaciji Grapevine Canyon, Nevada, USA (br. 8); na keltskom kamenu, tkz. Foulscale Stone, Newton, Lancashire, Engleska (br. 9) i još jedan simbol H (Hor, Hora, Horus, Hors, Horshid) u Gobekli Tepe, Turska (br. 10).

Hram Tiwanaku (Tiahuanaco), hram Sunca u za-padnoj Boliviji, građen oko 300 n. ere i pripada kul-turi Inka, po nekima pre-Inka. Bilo kako bilo, ono što je zanimljivo jeste isti neobični i jedinstveni način prikazivanja brkova na reljefnom prikazu Isusa i Jovana Krstitelja na fasadi manastira Dečani, na kamenoj glavi svetilišta Karahan Tepe, na glavi kelt-skog boga na Gundestrup kotlu i na glavi Virakoče, boga Suna u hramu Tivanaku: brkovi ne idu ispod nosa, što je za ljude normalno, nego polaze sa bočnih strana nozdrva. Šta to znači? To znači da su arhitekta Tivanaku hrama, majstor Gundestrup kotla i arhitekta Dečana pripadali istoj mističnoj školi istog tajnog društva Arjana: Heta i Kimera.

Na jednoj gornjoj fotografija je skulptura kulture Lepenskog Vira, prikaz Venere, Velike Matere, bogi-nje rađanja. Na njenim rukama su po tri prsta i to su tri mjeseca proljeća i tri mjeseca ljeta. U tih šest mjeseci što rodi na zemlji, rodilo je, to je vrijeme rađanja. Vagina je predstavljena kao KUPA, simbol ljetnog solsticija, dana između proljeća i ljeta. Ista tema, isto vrijeme kao i Gobekli Tepe.

..............................
[1] Milutin Garašanin, Razgovori o arheologiji. Raz-govarali i priredili Staša Babić i Miodrag Tomović, Izdavač "3T" d.o.o., Beograd, 1996, str. 19.
[2] Miloje M. Vasić, Preistorijska votivna grivna i uticaji mikenske kulture u Srbiji; Starinar, Novog reda godina I, 1906, Prva Sveska, Beograd, Kra-ljevsko Srpska Državna Štamparija, 1906, str 1-35.
[3] Ib. str. 29-30.
[4] Ib. str. 33.
[5] Miloje M. Vasić, Žuto brdo; Starinar, Novog reda godina VI, 1911, Sveska Prva i Druga, Beograd, Kraljevsko Srpska Državna Štamparija, 1914, str. 36-37). str. 65,
[6] Ib. str. 66.
[7] Felix Riede, The Scandinavian Connection: The Roots of Darwinian Archaeology in 19th-Century Scandinavian Archaeology; Bulletin of the History of Archaeology, May 2006, Volume 16, Number I, p. 5.
[8, 9] Miloje M. Vasić, Žuto brdo; Starinar, Novog reda godina VI, 1911, str. 67, 72.
[10] Miloje Vasić, Dunavska Dolina i Italija u gvoz-denom dobu; Starinar, Treća Serija, Knjiga XIII, Dr-žavna Štamparija Kraljevine Jugoslavije, Beograd, 1938, str. 30.
[11] Miloje M. Vasić, Preistoriska Vinča I.; Beograd, Izdanje Državne štamparije, 1932, str. 97.
[12] Emmanuel Laroche, Les Hiéroglyphes Hittites, Première partie L'écriture; Éditions du Centre national de la recherche scientifique, Paris, 1960, p. 83, 220, 201, 143, 121, 62, 237, 238, 129.
[13] Claude Reignier Conder, Altaic Hieroglyphs and Hittite Inscriptions, Richard Bentley and Son, 1887, Pl. III.
[14] Stephen Langdon, A Sumerian Grammar and Chrestomathy, Paris, Libraire Paul Geuthner, 1911, p. 265.